Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό...(το αλάτι ως πρώτη ύλη στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση)

Κανείς δεν αμφισβητεί τη χρησιμότητα του αλατιού και καθόλου δύσκολο δεν είναι να καταλάβουμε γατί κάποτε χρησιμοποιήθηκε ακόμα και σα νόμισμα!
Στα παραμύθια το συναντάμε και ως μονάδα μέτρησης της αγάπης. 
Βέβαια το "σε αγαπάω όπως αγαπάω το αλάτι", μπορεί να μην αρέσει στους γερο-βασιλιάδες, αλλά ακόμα κι αυτοί αντιλαμβάνονται την ουσία του, όταν τους σερβιριστεί ανάλατο φαγητό!
Εννοείται πως  σε ξένο φαΐ  αλάτι δε ρίχνουμε, αλλά μπορούμε κάλλιστα να το ρίξουμε αλλού!
Πάνω σε βαζάκια π.χ. και να τα κάνουμε να μοιάζουν χιονισμένα! 


Χρειαζόμαστε μερικά άδεια βάζα, αλάτι χοντρό, λευκή κόλλα και ό, τι προστάξει η φαντασία για το στόλισμα!


Περνάμε με πινέλο την εξωτερική επιφάνεια του βάζου, αν και με το μπουκαλάκι της κόλλας μπορούμε μια χαρά να την κάνουμε τη δουλειά μας!


Σκορπάμε μπόλικο αλάτι πάνω στην κόλλα και όταν στεγνώσει, μένει η τελική πινελιά, που μπορεί να γίνει με κορδέλες, ή οτιδήποτε έχουμε στη διάθεσή μας!


Τόσο απλά και χωρίς καθόλου έξοδα, αποκτάμε χιονισμένα, χριστουγεννιάτικα κηροπήγια για τα ρεσώ μας!


Με το ψιλό αλάτι μπορούμε να φτιάξουμε την περίφημη αλατοζύμη και να κατασκευάσουμε στολίδια για το δέντρο μας, ή για δωράκια.
Η κλασσική συνταγή είναι 1 δόση αλάτι, 1 δόση νερό και 3 δόσεις αλεύρι!
Αν θέλουμε να τα κρεμάσουμε δεν ξεχνάμε όταν τα πλάσουμε και πριν τα ψήσουμε να ανοίξουμε τρυπούλες.
Όταν ψηθούν, μπορούμε να τα ζωγραφίσουμε, να τα πασπαλίσουμε με χρυσόσκονη, να τα κάνουμε ό, τι θέλουμε!
Φαντασία κι όρεξη να υπάρχει κι από αυτά τουλάχιστον τα "υλικά" διαθέτουμε άφθονα!


Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 12ου παιχνιδιού


Το 12ο παιχνίδι μας έφτασε αισίως στο τέλος του. 
Μας έδωσε τις λέξεις (τζάκι, καλύβα, θάλασσα, σενάριο, μετανάστης) και οι λέξεις έφεραν την έμπνευση. 
Έτσι συγκεντρώθηκαν 23 υπέροχες συμμετοχές, (πεζά και ποιήματα) που η καθεμιά είχε κάτι ξεχωριστό. 
Όλες είχαν και μια υπογραφή, που έμενε ωστόσο μυστική. Ήρθε όμως η ώρα να αποκαλυφθούν οι δημιουργοί και να μάθουμε τα αποτελέσματα της βαθμολογίας.
Για άλλη μια φορά θα τονίσω πως είστε όλοι νικητές και η βαθμολογία δεν είναι παρά ένα κομμάτι, καθαρά τυπικό, του παιχνιδιού μας.
Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για την εμπιστοσύνη σας.
Για τις δημιουργίες σας που κόσμησαν αυτό το παιχνίδι και για το χρόνο που διαθέσατε στο πιο άχαρο μέρος του παιχνιδιού που είναι η βαθμολογία.
Θέλω να πιστεύω πως δυσκολευτήκατε πολύ να αποφασίσετε.
Κι αυτό είναι μια νίκη όλων των συμμετοχών!

Έχουμε όμως και τυπικά νικητή και ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί.

Οι δικοί σας βαθμοί έφεραν στην κορυφή το συγκλονιστικό πεζό "Το κόκκινο φόρεμα" που έ(γ)ραψε η ποιώ - ελένη, χρησιμοποιώντας με άνεση την πρώτη ύλη που της δόθηκε και κεντώντας πάνω της περίτεχνα μοτίβα που μίλησαν και είπαν πολλά σε όσους το "δοκίμασαν", αφού η τέχνη με την οποία γράφτηκε έκανε το ξεθωριασμένο από τις πλύσεις φόρεμα το πιο πολύτιμο ρούχο. 
Κι εκείνο "εφάρμοσε" χωρίς καμιά ατέλεια σε όλες τις ψυχές, και κούμπωσε εύκολα πάνω τους, παρότι το θέμα του ήταν δύσκολο πολύ
Ας το "φορέσουμε" άλλη μια φορά λοιπόν, χωρίς το άγχος της βαθμολόγησης!
Ελένη μου, πολλά συγχαρητήρια κι ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό το "φόρεμα" που θα μου μείνει αξέχαστο!


Το κόκκινο φόρεμα 

Ήταν μια μέρα πιο ξένη από τις άλλες Μια μέρα που μύριζε φορμόλη Έδειχνε σαν να προβάρεις το παλιό σου φόρεμα κι αυτό να σου μοιάζει ξένο Δεν το γνωρίζει πια το σώμα σου Σου πέφτει μικρό και φτωχικό Όπως μικρά και φτωχικά είναι τα μάτια των πεσμένων φύλλων του Οκτώβρη
Κλείνεις τη ντουλάπα Συνομιλείς με τα γύρω αντικείμενα Ξεσκονίζεις το καρδάκι με τη θάλασσα Σε πάει κάπου μακριά Σε εκείνο το καλοκαίρι με τις λευκές νύχτες Μια καλύβα από ψαθί Ένας έρωτας από αστέρια Ένας πλέριος ουρανός ασυννέφιαστος Το κόκκινο φόρεμα με το λευκό φιόγκο Τα πράσινα μάτια του κορυδαλλού Και μια σχεδία να μην μένουν άνυδρα τα όνειρα
Γι αυτό το κόκκινο φόρεμα σας μιλώ που ξένο κι άγνωστο σ' αντικρίζει τώρα Απλησίαστο Λερωμένο Τσαλακωμένο και ξεθωριασμένο απ' τις πολλές πλύσεις Χωρίς κουμπιά και με άδετους τους φιόγκους Το αφήνεις να πέσει στα πόδια σου Και μοιάζει σαν το πληγωμένο ζώο πριν πάρει την τελευταία του ανάσα και χαθεί
Ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα Είναι καλοκαίρι μα εσύ αναπνέεις Νοέμβριο Σκέφτεσαι το σενάριο που στοιχειώνει τη ζωή σου Σκέφτεσαι τα βότσαλα που δεν πρόλαβες να ζωγραφίσεις Ψηλαφίζεις το στήθος σου Κάτι πονάει βαθιά μέσα σου Αύριο πρέπει να πας στο ραντεβού με το νυστέρι
Εσύ κι οι διογκωμένοι σου ιστοί Εσύ και οι σκληρές λέξεις Μια ξένη ουσία σκοτεινή Ένα αμαρτωλό πρόσκομμα Ένας επιβλαβής επισκέπτης Ένας αδιάλυτος φόβος που παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του πόνου Που αναποδογυρίζει τα είδωλα Που συνθλίβει το αεικίνητο όχι και το ψυχραίνει
Ανοίγεις το συρτάρι σου Ένα πακέτο τσιγάρα Ένα βιβλίο που δεν διάβασες Ένα ταμπόν και μια χτένα που ανώφελη σου είναι πια Πόσα λίγα και πόσα πολλά απομειώνει ο χρόνος Πόσα φέρνει στην επιφάνεια και πόσα σου παρακρατάει
Τρέχεις στο σαλόνι Σβηστό το τζάκι Στάχτες παντού Δεν ήρθε η σταχτομαζώχτρα λήθη να τις μαζέψει Πλησιάζεις στην πόρτα Θέλεις να βγεις στον κόσμο Θέλεις να απλωθείς στο πύρινο άρμα της πόλης Να δώσεις ένα λουλούδι σ' έναν ανύποπτο μετανάστη Να περιμαζέψεις μέσα από το πλήθος χιλιάδες νεανικά χαμόγελα Να ακουμπήσεις τη πλάτη στη ψυχρή επιφάνεια των φιλιών που άργησαν να δοθούν
Μπαίνεις στο ασανσέρ Κίτρινα τα φώτα Ξεφυλλίζεις το χάρτη της μορφής σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα Ήρθε η ώρα να πάρεις το σώμα σου αγκαλιά Να το κανακέψεις Να του πεις να μην λυπάται Στα χέρια κρατάς μια σακούλα νάιλον Μέσα το φόρεμα Εκείνο που σε πήγε πίσω Εκείνο που προστατευτικά σε ταξίδεψε Εκείνο που ζωντάνεψε το κοιμισμένο σου αίμα
Σ' αυτό θα απαγκιάσεις Με αυτό θα αρχίσεις να ξαναγελάς Από εκεί θα αντλήσεις δύναμη Να ξεχάσεις τα σκοτωμένα παιδιά της ψυχής σου Να χαϊδέψεις την άσπρη γατούλα από πον πον που κρατάς στη τσέπη σου Να αναμετρηθείς με το τώρα Το κόκκινο φόρεμα μαύρη μη γίνει πέτρα Το κόκκινο φόρεμα να βγει απ' τα βάθη της μνήμης Να καλοσιδερωθεί για να ' ναι πάλι οι μέρες γιορτινές κι όχι ξένες και μαραμένες
.........................................................................................................................
-Γεια σου κυρία Ανθούλα
-Έφερα αυτό το φόρεμα για καθάρισμα
-Μαντάρισε το λίγο στο μέρος του στήθους τραβήχτηκε μια κλωστή
-Ράψε κι αυτά τα κουμπιά με πασχαλίτσες δεν μοιάζουν;
-Έχω γάμο αύριο
-Προλαβαίνεις;


Για να δούμε όμως όλες τις συμμετοχές και ποιοι "κρύβονται" πίσω τους, μαζί με τη βαθμολογία που συγκέντρωσαν:

1. Ο θησαυρός του κόσμου   (airis) 3
2. Χιόνισε και πάλι...  (Λίτσα Γιούτη) 2
3. Ποτέ δεν είναι αργά  (Katerina Verigka) 1
4. Κλαίρη Καρλάτου Καραπιπέρη  (airis) 2
5. Χαϊκού* πέντε καταστάσεων  (Μαρία Νικολάου) 13
6. “ΜΕΤΡΩ τους ΧΤΥΠΟΥΣ”  (Giannis Pit) 20
7. "ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ"  (Giannis Pit) 8
8. Χίμαιρες  (georgia vasiliou) 12
9. Στεριανός καημός  (ποιώ - ελένη) 13
10. 210 λέξεις για τους νέους  (Marina Tsardakli) 1
11. Aaban: το όνομα του αγγέλου  (Funky Monkey) 5
12. Η καρδιά της μάνας  (ANNA Flo) 11
13. Τα βήματα του ελέφαντα  (Maria Kanellaki) 10
14. ​Ο Άνθρωπος​  (Σμαραγδάκι Ρούλα)
15. Το κόκκινο φόρεμα  (ποιώ - ελένη) 27
16. Οι Ακρίτες φυλάνε Θερμοπύλες..  (Mary Pertax) 5
17. Το υπογάκι   (marilenaspotofart) 13
18.  Όνειρα σε σακίδιο… (Μαρίνα - to e-periodiko mas) 2
19. ​Ζωής μονοπάτια (Μαρίνα - to e-periodiko mas) 4
20. Η φθαρμένη βαλίτσα (Ελένη Φλογερά) 3
21. Η καλύβα της κυρά-Μαριώς (Mia)
22. Δάκρυα – ουράνια τόξα (Woman in Blogs) 3
23. Χέρια υψωμένα (Lysippe) 2


Παραλειπόμενα:

1. Η πρόθεσή μου ήταν να βγει "στον αέρα" η βράβευση πρωί και όχι μεσημέρι όπως έγινε τελικά, αλλά δεν ήταν κατά πως φαίνεται και στις προθέσεις του blogger.
Τελικά του πήρα τον αέρα, αλλά ένας σύνδεσμος ξεχωρίζει επειδή δεν ήθελε να κοκκινίσει. Αλεξάνδρα μου συγνώμη, αλλά η πάλη μου με τον blogger εδώ κρίθηκε στα σημεία.

2. Κάθε μα κάθε φορά συμμετέχω κι εγώ στο παιχνίδι μας κι αυτό γίνεται για πολλούς λόγους με κυριότερο την "παράδοση", αφού η Φλώρα που εμπνεύστηκε κι έδωσε πνοή στο παιχνίδι μας μέσα από το TEXNISTORIES συνήθιζε να συμμετέχει.
Αυτή τη φορά όμως ο χρόνος συνωμότησε με την έμπνευση και την εμπόδισε να εμφανιστεί.

3. Η νικήτρια Ελένη θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

4. Το επόμενο παιχνίδι μας θα κάνει ποδαρικό στην καινούρια χρονιά!

5. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για άλλη μια φορά!

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Μεταμορφώσεις

Ας πετάξουμε άλλη μια φορά συντροφιά με το σμήνος, αφού όπως σας είχα προειδοποιήσει, δε θα το κρατούσα κρυφό αν το ξανάβλεπα!
Και το ξανάδα!
Το είδα να μεταμορφώνεται εμπρός μου και να παίρνει σχήματα που εντυπωσιάζουν.
Ειδικά στην πρώτη φωτογραφία μου θύμισε πολύ έντονα δέντρο. Στις υπόλοιπες τα πράγματα περιπλέκονται λίγο, μα με λίγη φαντασία μπορεί να δει κανείς πολλά!
Εσείς τι βλέπετε;

Δέντρο χωρίς ρίζα
στον ουρανό σκορπά φύλλα!




Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

12ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 6)


Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω σήμερα τις συμμετοχές του 12ου παιχνιδιού μας!
Οι λέξεις οδηγοί: τζάκι, καλύβα, θάλασσα, σενάριο, μετανάστης, έδωσαν φτερά στη φαντασία και ακόνισαν τη σκέψη. Έτσι συγκεντρώθηκαν 23 υπέροχες συμμετοχές, ποιήματα και πεζά, που σίγουρα θα κάνουν την επιλογή των πέντε που θα βαθμολογήσετε πολύ δύσκολη υπόθεση!

Πριν όμως περάσουμε στη βαθμολογία, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως αυτή τη φορά δέχτηκα και ιστορία που ξεπερνούσε το όριο των λέξεων.
Ένα όριο που μπαίνει, όχι γιατί θέλω να σας περιορίσω, αλλά για να μη γίνεται κουραστική η ανάγνωση.
Πάντα υπάρχει όμως μια πρώτη φορά για όλα.
Έτσι, αυτή τη φορά επειδή η συγκεκριμένη ιστορία ήταν αδύνατον να "κοπεί" κι άλλο, αποφάσισα να τη δεχτώ!
Και αυτό θα γίνεται κάθε φορά από δω και στο εξής, εάν ζητηθεί, αρκεί φυσικά να μην ξεπερνιέται κατά πολύ το όριο. 
Ελπίζω στην κατανόησή σας! 

Στην κατανόησή σας ελπίζω επίσης αν δείτε πως μου ξέφυγε κάποιο λάθος.
Σε αυτή την περίπτωση, αν αφορά συμμετοχή, γράψτε μου στο mail almikr@gmail.com 
Αν αφορά οτιδήποτε άλλο μπορείτε να το γράψετε και στα σχόλια.



Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 
2 η επόμενη και από 
1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!
Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.
Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!
Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Κυριακή 26/11  στις οχτώ το βράδυ.
Τη Δευτέρα 27/11 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.
Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.


Καλή ανάγνωση!!






1. Ο θησαυρός του κόσμου

Σε μιαν άλλη εποχή
Σε μιαν άλλη γη
Θα ήθελα να έφτιαχνα μιαν άλλη ζωή
Σε μια έρημη αμμουδιά να ζω
Με καβούρια και γλάρους για φίλους
Μια καλύβα να είναι αρκετή
Δίχως χλιδές, λουτρό και τζάκι
Να μην χρειάζομαι αποσκευές
Να μην νιώθω ανάγκη καμία
Να είμαι μετανάστης της ζωής
Να ανακαλύπτω αμέριμνη άγρια τοπία

Σε μιαν άλλη ζωή
Θα ήθελα να πακετάριζα διαρκώς στιγμές
Ταξιδεύοντας σαν τουρίστας
Μ' ένα αυτοσχέδιο δισάκι στην πλάτη
Συλλέγοντας μονάχα εικόνες στο μυαλό
Και γαλήνη στις φλέβες 
Λίγα πράγματα
Αυτό
Λίγο κρασί
Λίγο θάλασσα
Και το αγόρι απαρεγκλίτως μέσα στο κάδρο

Φτωχικό το σενάριο
Ανιαρό θα το βρεις
Αποδεικτικό μιας απόλυτης ένδειας
Μα ο θησαυρός του κόσμου όλου είναι αυτός
Για τους μύστες της Μεγάλης Αλήθειας




2. Χιόνισε και πάλι...

Χιόνισε και πάλι στις ψυχές των ανθρώπων.
Όσο κι αν η κατακόκκινη φλόγα ενός χειροποίητου τζακιού
προσπαθεί να ζεστάνει για λίγο τα χνώτα τους, 
επιμένουν να ενοχλούνται από το φως της.

Αγνοούν την αλλαγή του φινάλε ενός προδιαγεγραμμένου σεναρίου,
που ξέρουν πως μπορούν να πραγματοποιήσουν μέσα τους.

Όλοι γνωρίζουμε πως το νερό και η φωτιά έχουν δύναμη.
Αρκεί να εντοπίσουμε τον πραγματικό τους ρόλο.

Κάποιοι ζεσταίνουν την ψυχρή τους σάρκα,
σαν τους μετανάστες που αναζητούν απεγνωσμένα μια σωτήρια ξέρα,
για να εναποθέσουν τα κερματισμένα τους όνειρα.
Άλλοι φωτίζουν λιγοστά, τα κρυμμένα τους μονοπάτια.
Κάποιοι άλλοι, εφοδιάζονται την ζεστασιά
και την προσφέρουν σε όσους αγαπούν.

Κάποιοι, διαγράφουν τις ηθικές τους αξίες 
με την βοήθεια του θεσπέσιου γαλάζιου της θάλασσας.
Άλλοι γαληνεύουν και επανέρχονται δριμύτεροι,
σε μια άνιση μάχη υπεροχής της επιβεβλημένης πραγματικότητας.

Άδικος κόπος...

Η φωτιά, πάντα θα σβήνει και πάντα κάποιος θα πρέπει να την αναζωπυρώνει.
Για τον δικό του σκοπό. 
Με τις δικές του προοπτικές.
Με προσωπική προσπάθεια.
Με διαφορετική ευγνωμοσύνη.
Αρκεί να έχει την άσβεστη επιθυμία, την αντοχή και την διάθεση.

Η φτωχή και δύσπιστη αχυρένια καλύβα της καταπιεσμένης τους ψυχής,
θα διαλύεται και θα ξαναχτίζεται με σπασμένα κομμάτια.
Θρύψαλα μιας θύελλας νερού και φωτιάς.
Όπως και να ΄χει, όλοι μας γνωρίζουμε 
πως η ανάμνηση που ίσως κρατηθεί,
θα είναι μαύρα βρεγμένα αποκαΐδια και σκόνη από γκρίζα στάχτη.




3. Ποτέ δεν είναι αργά

Σαν μετανάστης στην ίδια του την πατρίδα. Στην θάλασσα που εμπιστευόταν κάποτε τα όνειρα του, τώρα πνιγόταν. Από τα λάθη και τις ενοχές, από τα απωθημένα και τις αποτυχίες του. Στην Ευρώπη του σήμερα αλλιώς είχε φανταστεί το σενάριο της ζωής του. Κάποιο βράδυ ήρθε στον ύπνο του εκείνη η εικόνα.
Τα γερασμένα του χέρια έβαζαν ξύλα στο τζάκι. Στον κήπο της καλύβας τα εγγόνια του έπαιζαν ξέγνοιαστα. Η φύση γύρω τους είχε τον σεβασμό που της άρμοζε και οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν θύμιζαν σε τίποτα προγραμματισμένα ρομπότ. Τα καταφέραμε, σκεφτόταν. Να σώσουμε τουλάχιστον τη γενιά τους. Ξύπνησε ιδρωμένος. Ένιωθε κιόλας γερασμένος.

Προδότης και προδομένος. Θύμα και θύτης. Πρόβατο και ήρωας.
Λίγο από όλα και τίποτα. Τίποτα τίποτα, δεν θα έρθει από μόνο του. Κι αν το μέλλον διαδραματίστηκε στο όνειρό του;
Δεν υπάρχουν σωτήρες. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν ότι απέμεινε, ομάδες που δρουν συλλογικά.
Με αυτές τις σκέψεις, η μυρωδιά του ξύλου εξόντωνε την φαντασία του κι ας ήταν κατακαλόκαιρο. Οι ήχοι των παιδικών φωνών τρυπούσαν τα αυτιά του και μία ανεξήγητη δύναμη κάλπαζε μέσα του.

Ποτέ δεν είναι αργά, για κάποιον που μπορεί να νιώθει ακόμα και να μην ξεπουλάει τα ιδανικά του.



4. Κλαίρη Καρλάτου Καραπιπέρη

Η Κλαίρη Καρλάτου Καραπιπέρη από μικρή ονειρευόταν να ζει στη θάλασσα, σε μια μικρή αχυρένια καλύβα, ψαρεύοντας σαργούς που λατρεύει και κάνοντας ηλιοθεραπεία.
Αντ' αυτού, η ζωή τη βρίσκει δίπλα στο τζάκι, τυλιγμένη σε μια γούνινη κουβέρτα, πίνοντας ανελλιπώς αψέντι, να πληκτρολογεί τις κρύες νύχτες του ατελείωτου χειμώνα ιστορίες, που φιλοδοξούν να γίνουν σενάρια για τη μεγάλη οθόνη.
Οι ήρωες της είναι άντρες, γυμνοί, μυώδεις, ηλιοκαμένοι που δρουν και διαπρέπουν στα νερά της Μεσογείου- ό,τι της λείπει δηλαδή στο μακρινό Μπέργκεν της Νορβηγίας, στο οποίο ακολούθησε τον μετανάστη σύζυγό της.
Η ίδια βγάζει τα προς το ζην διδάσκοντας Ελληνικά στα ελληνόπουλα του Μπέργκεν και παράλληλα προωθώντας με το έτσι θέλω τους ήρωες της, προς κάθε κατεύθυνση! 
Της αρέσει να μαγειρεύει στραπατσάδα, να πλέκει κασκόλ για τον σύζυγο, και να ονειρεύεται.
Θέλει να ζήσει κάποτε, όχι στη θάλασσα πια, αλλά σε μια φάρμα στα Τρίκαλα, απ' όπου κατάγεται, φυτεύοντας βιολογικά φασόλια.
Οδηγεί τρισάθλια, τραγουδάει μόνο στο μπάνιο, αλλά τουλάχιστον είναι άσος στην μπιρίμπα.
Οι επιτυχίες της κυκλοφορούν στη Νορβηγία και σε βιβλία (μέχρι να γίνουν ταινίες) από την H. Aschehoug & Co. (W. Nygaard). 
Στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της  "Το Γαϊδουράγκαθο"  από τις εκδόσεις Νεφέλη.




5. Χαϊκού* πέντε καταστάσεων

Ένα όνειρο.
Σαν ξύλο στο τζάκι σου.
Σιγοκαίγεσαι.

Στην καλύβα σου.
Στάχτη παραμονεύει.
Τρομοκρατείσαι.

Σαν μετανάστης.
Ξένος στο χωράφι σου.
Eξορίζεσαι.

Μια δροσιά σε ζει.
Η θάλασσα στα μάτια.
Ανυπομονείς.

Νυχτώνει νωρίς.
Θολό το σενάριο.
Αλλάζεις ζωή.

*Χαϊκού: Ιαπωνική ποιητική φόρμα. Συνήθως αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους.




6. “ΜΕΤΡΩ τους ΧΤΥΠΟΥΣ”

Χτύπος πρώτος... Οξύς.
Σε βλέπω να περιφέρεσαι μόνο, εγκαταλειμμένο, μικρό και φοβισμένο. Ένα κινούμενο κορμάκι με τα μικρά αυτάκια σου να ανεμίζουν στον αγέρα. Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου καθώς μικρή μπαλίτσα στην αγκαλιά μου κάτω από το μπουφάν όπως κατηφορίζουμε τη στράτα στο δάσος. Ανταμώνω το βλέμμα σου αλλά και το ένστικτό σου ότι κάτι φιλικό σε κουβαλάει.

Χτύπος δεύτερος... Αντανακλαστικός.
Πόσες αγκαλιές σε γυροφέρνουν σαν δοκιμάζεις τα πρώτα δειλά βήματα γύρω απ το τζάκι στο νέο σπιτικό σου. Η Παρουσία σου κατάφερε να μαζέψει ολόγυρά μια οικογένεια. Να την ενώσει ξανά.

Χτύπος τρίτος... ελαφρύτερος.
Σε βλέπω να με κοιτάς. Με εκείνα τα μάτια σου. Μικρός ακόμα αλλά πιο σίγουρος. Ρουφάς κάθε μου κίνηση. Κρυφά να σκάβεις με τα ποδαράκια σου το χώμα στον κήπο δίπλα στα δικά μου λαγούμια με τα φρέσκα φυτά. Σε μαλώνω να μην τα ξεριζώνεις με τη μουσούδα σου.

Χτύπος τέταρτος... βαρύς.
Μεγάλωσες. Τρέχεις πια λεύτερος, σίγουρος. Καλπάζεις αφηνιασμένος. Καταλαβαίνεις τη δύναμή σου να μεγαλώνει, να θεριεύει. Εκεί στην παλιά καλύβα δίπλα στη θάλασσα. Κουνάς την ουρά σου χαρούμενα σε εκείνον τον φτωχό μετανάστη που σε φιλεύει με ένα κομμάτι από το κουλούρι του.

Χτύπος πέμπτος... υπόκωφος.
Αγκαλιάζεις με τα μπροστινά σου πόδια τη μικρή σου Κυρά που κλαίει. Την φιλάς με κάθε τρόπο στα μάγουλά θέλοντας να αποδιώξεις το πόνο της. Κάνεις χίλια δυο να γίνεις ένα μαζί της. Φέρνεις τη μπαλίτσα σου στο στόμα δώρο να ξεχάσει ό,τι την πληγώνει. Γυρεύεις με κάθε τρόπο το χαμόγελό της.

Χτύπος έκτος... μονότονος.
Γίνεσαι άγριο θεριό ανήμερο. Ουρλιάζεις πρωτόγνωρα στο ξένο και επιθετικό χέρι που τολμά να απλωθεί επάνω στη μεγάλη σου Κυρά. Είσαι εκεί, φύλακας, παθιασμένος υπερασπιστής, αδιαφορώντας αν είσαι άοπλος ή πιο αδύνατος. Δεν λογάς τον κίνδυνο και αδιαφορείς για το κόστος. Ματώνεις αλλά νικάς. Και μετά, με τα κοφτά χαρούμενα γαβγίσματά σου δηλώνεις τη χαρά γλύφοντας τις πληγές σου.

Χτύπος έβδομος... σαν σούρσιμο.
Πως κάνεις έτσι σαν τρελός κι αλλοπαρμένος σαν επιστρέφουμε σπίτι...! πηδάς επάνω μας, μας αγκαλιάζεις, γυρίζεις σαν σβούρα στα πόδια μας. Για σένα ο χρόνος της απουσίας είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν τον ξεχωρίζεις. Τον νιώθεις σκληρό αποχωρισμό. Και θέλεις να γιορτάσεις ξανά το αντάμωμα.

Χτύπος όγδοος... πνιγμένος.
Τα μάτια σου...! αχ καρδιά μου αυτά τα μάτια σου...! διάπλατα ανοιχτά, ζωγραφισμένα σαν δυό μεγάλα φεγγάρια που λάμπουν. Τόσο εκφραστικά. Έτοιμα να πουν τόσα μεγάλα κι αληθινά.

Αυτά σου του μάτια, τώρα παγωμένα. Γεμάτα απορία και πόνο. Με ένα απέραντο “γιατί” να κραυγάζει, να αντηχεί στα πέρατα της μέρας που ξημερώνει.
Τα μάτια σου λατρεμένε μου Φίλε, ψυχοπαίδι μου μεγάλο. Σκουπίζω απαλά το σφραγισμένο σου στόμα από τα υπόλοιπα του δηλητήριου που πήρε τη ζωή σου.
Είναι οι χτύποι που μετρώ στο χώμα που γράφουν το σενάριο των ύστατων στιγμών σου. Στην αγκαλιά μας. Πριν σε αποθέσω στην ανοιχτή Γη που σε καρτερεί στερνή σου φωλιά.
Το πρώτο χάραμα της αυγής φωτίζει το βλέμμα μου γεμάτο αίμα. Καλό σου ταξίδι...!
Με καρτεράνε λογαριασμοί πίσω μου για σένα.




Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 7 - 14 πατήστε εδώ!
Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 15 - 23 πατήστε εδώ!

12ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 7 - 14)


7. "ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ"

Τράβηξε την κουρτίνα στο παράθυρο. Λάτρευε το σμίξιμο του συννεφιασμένου ουρανού με τη θάλασσα. Η Χθεσινοβραδινή καταιγίδα έγινε ήρεμη βροχή. Το σπίτι έμοιαζε με γραφική καλύβα. Τα ξύλα που καιγόνταν στο τζάκι ακούγονταν νανουριστικά.
Κοίταξε στο κρεβάτι. Την χάιδεψε με το βλέμμα του. Τα μαλλιά της ατημέλητα τύλιγαν το γλυκό της πρόσωπό. Το σφριγηλό της στήθος των 32 χρόνων γυμνό στο γύρισμα της ζεστής κουβέρτας που την αγκάλιαζε στοργικά. Ήταν ζωγραφιά.
Τα μουσκεμένα της ρούχα αντικριστά στο τζάκι περίμεναν τη θέρμη του.
Άνοιξε τα μάτια και ανασηκώθηκε στο προσκεφάλι της. Το άρωμα της ζεστής σοκολάτας την γέμισε.
Πήγε κοντά της, έκατσε στην ξύλινη πολυθρόνα.
“Πόση ώρα κοιμάμαι ;” ρώτησε ναζιάρικα.
“Ήσουνα χάλια, είχες ανάγκη, πιες τη σοκολάτα να συνέλθεις”, απάντησε χαμογελώντας.
Βόλεψε την κουβέρτα γύρω της, πήρε την κούπα ρουφώντας με απόλαυση.
“Νιώθω μετανάστης έτσι τυλιγμένη ολόγυμνη, σενάριο στο πουθενά, αλλά σε καλά χέρια”, είπε τρυφερά κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
“Πάντα ήσουνα το λιμάνι μου” συνέχισε, “πάντα με δεχόσουνα όπως ήμουνα, με τα λάθη και τις ...αμαρτίες μου”.
“Δεν ορίστηκα κριτής κανενός Μυρτώ, είμαι κοντά σου χωρίς όρους, το ξέρεις...”
“Ναι, για αυτό σ’ αγαπώ...!”
Στην τελευταία της λέξη ένιωσε παράξενα. Σηκώθηκε, πήγε και έφερε ένα καλαθάκι με βουτήματα.
“Το θυμάμαι ! Από τότε που έλεγες ότι είναι στιγμές που μ΄αγαπάς περισσότερο από τον Πατέρα σου”.
Τον κοίταξε ίσια στα μάτια “Σε ενόχλησε ;”
Σκάλισε τη φωτιά στο τζάκι.
“Τι σημασία είχε ; είχες τη σχέση σου με προβλήματα, και μια μεγάλη φωτιά για τον καινούργιο, όφειλα να το δεχτώ, να σε στηρίξω...”
“Και τα κατάφερες ! Είδα την αλήθεια ! Κάπως αργά αλλά την είδα, ευτυχώς χωρίς μεγάλο κόστος, αλλά εσύ... δεν μου έβαλες την ταμπέλα που φόρτωσαν οι άλλοι, γιατί ;”
Τράβηξε την πολυθρόνα στην άκρη του κρεβατιού.
“Αγάπη είναι να δέχεσαι τον άλλο όπως είναι, να στέκεσαι δίπλα, να απλώνεις το χέρι να τον τραβήξεις από κάτι άσχημο, μια ανοιχτή αγκαλιά να ανεβάσεις την αυτοεκτίμησή του...”
Άπλωσε το χέρι της στο δικό του.
“Πόσο μ΄αγαπάς...”
Χαμογέλασε με πίκρα κοιτάζοντάς την στα μάτια.
“Αναρωτήθηκες πως είναι να σε βλέπω να καίγεσαι για τους άλλους ; να βλέπω τα δάκρυα να ταξιδεύουν στο πρόσωπό σου ; σκέφτηκες πως είναι να μου περιγράφεις τις ερωτικές σου στιγμές θέλοντας να μοιραστείς με εμπιστοσύνη τη χαρά σου ;”
Τον άρπαξε από το χέρι δυνατά.
“Γιατί δεν με διεκδίκησες ;” ακούστηκε η φωνή της ηλεκτροσόκ στη σκέψη του.
“Εγώ ; Μυρτώ... ένας άντρας 52 ετών να διεκδικήσω εσένα ; ένα λουλούδι ; με τι ;
“Με την καρδιά σου Φίλιππε...! με τα αισθήματά σου...! την αλήθεια σου. Γλυκέ μου... η ζωή θέλει τόλμη, ανατροπή”.
Μια σιωπή σαν πριν την καταιγίδα έπεσε ανάμεσά τους.
Αποφασιστικά τράβηξε την κουβέρτα. Το γυμνό της σώμα ριγούσε μπροστά του. Τον τράβηξε αποφασιστικά με το χέρι της. Τα πόδια της τυλιγμένα στο κορμί του τον δέχτηκαν, έκρηξη ζωής. Δάκρυα χαράς ή σπονδή ηδονής; αυτά που κυλούσαν στο πρόσωπό του την ώρα που έκαναν έρωτα.
Έξω μια καινούργια καταιγίδα τραγουδούσε τους αναστεναγμούς τους.




8. Χίμαιρες

Και σε καλύβα θα έμενα μαζί σου. Δίπλα στη θάλασσα, εκεί όπου σκάει το κύμα τραπέζι θα έστρωνα, στο φως των κεριών τα καλοκαίρια θα τρώγαμε ψωμί και ελιά γελώντας!
Τις νύχτες του χειμώνα, θα διαλύαμε την παγωνιά με το αναμμένο τζάκι κι εκείνο θα φλόγιζε τα όνειρά μας και...

Τις Σειρήνες, όμως, άκουσες εσύ. Στο γλυκό τραγούδι τους μεγαλείο ορέχτηκες, μετανάστης προς το άγνωστο έφυγες και απόμεινα πετρωμένη με ένα τσακισμένο σενάριο στην χούφτα.



9. Στεριανός καημός 

Ξεσήκωσα την αλφαβήτα της θάλασσας 
Για να την έχω συντροφιά μου μπιστική
Πολλά δεν ζήτησα για να ζω δίπλα στις αλυκές
Μια καλύβα υπαίθρια πνιγμένη στους κισσούς
Λίγο ασβέστη να την καλοθωρώ την αυγή
Αναμμένο ένα τζάκι στη χόβολη να ακουμπώ
Το μέρισμα του πόνου μου να νοστιμίζει
Ένα τραπέζι να έρχονται αποβραδίς οι γλάροι
Να στολίζουν το γυμνό του ξύλο με ψιχαλιστά όνειρα
Σ' αυτά να περιφέρεται η σκέψη μου ολοκληρωτικά
Σαν τον μικρό μετανάστη που σε μια κασέλα
Βάζει τα τελείως απαραίτητα
Κι έπειτα τη μάνα του σκύβει να στερνοφιλήσει
Χαμογελαστός κι όχι πικραμένος
Σαν να 'ναι να πάει δίπλα στην αλάνα για να ελευθερώσει
Τον τραυματισμένο του φίλο απ' τη λαβή της λάσπης

Αργά να γυρνούν οι δείκτες
Στα βαριά ρολόγια της φωσφορίζουσας πίκρας
Μυθικά να ξεδιπλώνονται τα σενάρια 
Στα εφήμερα θέλω των τρελών
Σαν τους χάρτινους ανεμοδείκτες που σκορπούν
Στην ορμή του αέρα και απομακρύνονται
Φύλλο το φύλλο να με μεθούν
Σελίδα σελίδα να με επιχαίρουν
Αόμματο να είναι το μέλλον χαοτικό
Το σήμερα ορθό να εποπτεύει τον ασημένιο ορίζοντα
Με μάτια πεινασμένου αιλουροειδούς
Ούτε μια στιγμή να μη χαθεί απ' το αναλόγιο του χρόνου
Ούτε μια τρώγλη να μην απομείνει χωρίς απαντοχή αγκαλιάς

Να μικραίνουν οι κήποι κι οι πόθοι να σβιούν
Στεριανός να είναι ο καημός
Ξερός σαν το χώμα του Ιούλη στα υποστατικά
Ακάνθινος σαν τις μεγάλες ώρες του παράνομου έρωτα
Απαλά να περνάς τα χέρια στο υγρό στοιχείο
Τα βήματα να ακολουθείς των κυμάτων
Κι αποδράσεις να σκέφτεσαι στις άγονες ξέρες
Κλήματα να φυτεύεις
Σπόρους να σκορπάς
Ολόφυτος ο πόντος να σε υποδέχεται
Μαχαίρια τα χέρια να γίνονται
Τις κληματόβεργες περίτεχνα να σκαλίζεις
Τον αποσταμένο περατάρη να περιμένεις
Μαζί του να σε πάρει στο ταξίδι
Με μάτια μέδουσας να μιλάς
Νύμφη και μάγισσα στις ριπές να εξετάζεις το πεπρωμένο
Στα φτερά των πουλιών γαλάζιες να δένεις δαντέλες
Ο πόνος χρονικές να παίρνει αποστάσεις
Και μαζί σου να πλαγιάζει ολόγυμνος σαν λεπίδι 




10. 210 λέξεις για τους νέους

Είναι κατάρα και ευλογία μαζί,
να είσαι νέος του σήμερα.
Αν δεν γεννηθείς με άστρο,
έρχονται τα άγρια και διώχνουν τα ήμερα.
Χάνεσαι σε μια θάλασσα ανθρώπων,
που πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο,
παρότι η Ζωή τούς γέννησε,
σε έναν κόσμο άγριο.
Για να χτίσει μια καλύβα σήμερα ένας νέος,
κάτι για να στεγάσει τα όνειρα του,
στερεί ξύλα από τζάκι του,
με θυσίες φτιάχνει τα προικιά του.
Κλαίνε μητέρες,
που κάνουν μετανάστες τα παιδιά τους,
για να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω στη ζωή,
κλαίει και η Χώρα γιατί στο τέλος,
δεν ξέρει ποιος θα Την υπερασπιστεί.
Πολλά σενάρια παίζουν σήμερα,
για τους νέους τούτης της χώρας,
μα η ομοιοκαταληξία δεν τα χωρά,
οι στίχοι μου είναι της ώρας.
Δεν τους αφιερώνω,
στους νέους των  greeklish και του φρέντο,
μα σε όλους αυτούς,
που στην μιζέρια της εποχής,
μπορούν και ασκούνε βέτο!
Στους νέους που τα κατάφεραν,
και πασχίζουν να τα καταφέρουν,
στους νέους που ενάντια στις τάσεις της εποχής,
μπορούν και αντέχουν να διαφέρουν!
Πριν κλείσω το ποίημα μου αυτό,
θέλω να σου δώσω μια συμβουλή,
πριν κρίνεις ξανά ένα σύγχρονο νέο,
σκέψου για πόσα πρέπει να αγωνιστεί!
Ίσως δεν του αξίζει ο θαυμασμός σου,
μα σίγουρα λίγη συμπόνια,
για όσα τώρα περνά,
και όσα θα ζήσει τα επόμενα χρόνια!



http://www.sott.net/image/s13/266306/full/syrian_refugees_boat.jpg

11. Aaban: το όνομα του αγγέλου

  Μερικές φορές κάποιες ιστορίες αφήνουν μια γλυκιά γεύση· κάποιες άλλες είναι πικρές και στενόχωρες. Τούτη εδώ η ιστορία; Λοιπόν άκου, και ύστερα θα μου πεις.
  Βασικός πρωταγωνιστής της ο μπαρμπα-Μαθιός, που ζει σε ένα μικρό, ακριτικό νησί. Η ζωή του μοιάζει αρκετά με σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας. Εδώ και πολλά χρόνια βιοπορίζεται από το ψάρεμα. Ο αδυσώπητος χρόνος έσκαψε τα μάγουλά του, το μέτωπό του είναι γεμάτο ρωγμές από τον ήλιο και την αλμύρα της θάλασσας, τα χέρια του είναι πάντοτε τραχιά από τα δίχτυα και τη σκληρή δουλειά. Με τα λίγα χρήματα που κατάφερε να συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια μια καλύβα κοντά στην ακτή και στέγασε κάποτε εκεί την κυρα-Μαριώ και την αγάπη τους. Κάποτε. Γιατί τώρα η Μαριώ δε ζει πια κι εκείνος τα βράδια ανάβει ολομόναχος το τζάκι στη γωνιά τους κι απομένει εκεί, να τη θυμάται. Παιδιά; Όχι, δεν έχουν - δεν πρόλαβαν. Η αρρώστια της αποφάσισε αλλιώς και την έστειλε μια ώρα αρχύτερα κοντά στους αγγέλους.
  Και κάπου εκεί είναι που ξάφνου εμφανίζεται στην ιστορία ο μικρός μπόγος, αναζητώντας τη θέση που δικαιωματικά του αξίζει στο σενάριο της ζωής. Στο λυκαυγές, ο μπαρμπα-Μαθιός κατηφορίζει γρήγορα προς την ακτή. Έχει δει το ασυνήθιστο μπογαλάκι από το παράθυρο της καλύβας, το βλέμμα του όμως είναι θολό πια και δεν πολυκαταλαβαίνει τι αντικρίζει. Όταν πλησιάζει τα μάτια του αρχίζουν να τσούζουν, να καίνε.
  Γιατί τώρα έχει δει.
  «Αμπάα»… φωνάζει αδύναμα ο μικρός μπόγος. «Αμπάαααα… μά-μαααα… Άυν ’αντ;»*
  Ο μπαρμπα-Μαθιός αραβικά δεν ξέρει (και γιατί άλλωστε; Ποτέ δεν του είχαν χρειαστεί ως τώρα) ο πόνος όμως, ο φόβος, η απόγνωση και η ανάγκη των δικών σου αποτελούν μια γλώσσα πανανθρώπινη. Τούτος εδώ ο μικρούλης, βρεγμένος ως το κόκαλο και μαζεμένος σαν κουβαράκι μέσα στο κρύο της αυγής, ίσως να είναι πρόσφυγας, ίσως να είναι μετανάστης. Τι σημασία έχει; Είναι ένα μικρό παιδί· και αυτή τη στιγμή έχει απομείνει μόνο του στον κόσμο.
  «Εγώ, Μαθιός», λέει ο μπαρμπα-Μαθιός στο παιδί, δείχνοντας τον εαυτό του.
  Καταλαβαίνει το παιδί και κάνει δειλά το ίδιο. «Aaban…»
  Μια καλή αρχή.
  «Φτωχό αγγελούδι…» λέει ο μπαρμπα-Μαθιός, χωρίς να ξέρει πως το όνομα του παιδιού στην πραγματικότητα σημαίνει «το όνομα του αγγέλου». Τον σηκώνει, τον τυλίγει σφιχτά με τα χέρια του και τον οδηγεί στη ζεστασιά της καλύβας. «Πάμε να σου δώσω ρούχα στεγνά, να σου βάλω να φας»…
  Ο μπαρμπα-Μαθιός δε θα πάει για ψάρεμα σήμερα, ίσως ούτε αύριο. Δε θα πεινάσουν δα για μια-δυο μέρες. Προς το παρόν το μόνο που θέλει είναι να δείξει στο μικρό πλάσμα πως η ζωή μπορεί να είναι και όμορφη, πέρα από ανυπόφορη και άσχημη. Πως αξίζει να τη ζεις. Κι έπειτα, θέλει να του μάθει την αγάπη. Το χαμόγελο. Τη ζεστασιά. Την ασφάλεια. Αν θα το καταφέρει; Θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο που έχει και μπορεί.
  Μα αυτό είναι ένα άλλο σενάριο, μια άλλη ιστορία… 

*  أب … ماما … 'أين أنت' ('ab … mama…'ayn 'ant?) = μαμά… μπαμπά… πού είσαι;





  12. Η καρδιά της μάνας

-Έλα Χαράλαμπε, είναι η ώρα να φας. Κάτσε να σου βάλω την πετσέτα, έτσι μπράβο.
Που λες Χαράλαμπε περιμένω πώς και πώς τον άλλο μήνα που θα έλθει το παιδί μας. Πεθύμησα να το σφίξω στην αγκαλιά μου.
Βέβαια τη βλέπουμε κάθε βράδυ στον υπολογιστή...πρόσεξες και εσύ τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της;  Λες να κουράζεται;  Λες να είναι άρρωστη και δεν μας το λέει;
Θα 'θελα πολύ να πάω  κοντά της για λίγο Χαράλαμπε, αλλά πώς να σ' αφήσω; Με την αδελφή σου έμεινες δυο μέρες πρόπερσι που έφευγε το παιδί και δεν ήξερε πώς να σε ηρεμήσει. Αλλά θα έλθει η κόρη μας στις γιορτές και θα μείνει 20 μέρες κοντά μας. 
Θυμάσαι πριν δυο χρόνια όταν έφυγε για τα ξένα πώς έκλαιγα στην αγκαλιά  σου ;
Μην με κοιτάς έτσι θλιμμένα  Χαράλαμπε. Δεν μπορούσα να την κρατήσω. Της είπα ότι οι  συντάξεις μας, καθώς και τα νοίκια από το  μαγαζάκι μας στην αγορά και από το δώμα επάνω, φτάνουν κι ας μην είναι πολλά. Δεν θα της λείψει τίποτε
Λογικά μίλησε η κόρη μας Χαράλαμπε. '' ...και δουλειά μάνα; Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο δύσκολο θα είναι να βρω δουλειά''.
Τόσα χρόνια σπουδές και πού φτάσανε τα νέα παιδιά οι αθεόφοβοι; Να ξενιτεύονται για δουλειά. 
Αυτή είναι η ευκαιρία μου '' μου είπε το παιδί. Τι να κάνω; Δεν μπορούσα να της στερήσω την ευκαιρία της. Και εσύ αγκαλιά με το Αλτσχάιμερ δεν μπορούσες να βοηθήσεις.  Ευτυχώς που έχουμε το σκάιπ κάθε βράδυ. Ναι ναι μην παραξενεύεσαι, έμαθα να χρησιμοποιώ αυτό το διαολομηχάνημα  που σηκωμό δεν έχεις άμα κάτσεις. Μου το είπε το παιδί μας '' Αχ βρε  μάνα αν ήθελες θα σε είχα μάθει υπολογιστή και θα βλεπόμασταν κάθε μέρα με την κάμερα.
Φάε λίγο ακόμη, μια κουταλιά, έλα.
Που λες Χαράλαμπε θυμάσαι το Στράτο που μένει στο δώμα μας επάνω; Αυτός μου έμαθε ό,τι ξέρω. Ανεπίδεκτη  φαίνεται πώς είμαι αλλά στο τέλος έμαθα.
Καλό παιδί ο Στρατούλης αλλά τόσο φτωχό. Δουλεύει να σπουδάσει  Ξέρεις τι μου 'πε; ''Κυρία Φρόσω νομίζω ότι γκαρσόνι θα δουλεύω και αφού πάρω το πτυχίο μου''!!
Να δεις που μετανάστης θα γίνει κι αυτός για να βρει δουλειά...
Το 'ξερες Χαράλαμπε ότι οι γονείς του μένουν σε μια καλύβα στο βουνό χειμώνα-καλοκαίρι;  Κοντά στα ζωντανά τους ζουν, πολύ φτωχοί βρε  παιδί μου.
Δεν πολυπηγαίνει  να τους δει, το πρόσεξες; Μάλλον σκέφτεται τα έξοδα,  θάλασσα πρέπει να διασχίσει και μετά λεωφορείο μου πε...
Τι τραβάνε και τα νέα παιδιά με την κρίση που μας έφεραν αυτοί οι τρισκατάρατοι...
Κάτσε να σου βγάλω την πετσέτα και να κάτσεις εδώ κοντά στο τζάκι λίγο Μετά θα ξαπλώσεις ναι;
Για να δούμε τι παίζει η τηλεόραση. Να έχει ελληνικό έργο. Α...το ξέρω για ξενιτεμένους μιλάει. Σενάριο είναι Χαράλαμπε μην παίρνεις λυπημένο ύφος. Αλλά να μου πεις τα σενάρια από τη ζωή είναι βγαλμένα.
Άραγε παύει ποτέ  να πονάει η καρδιά της μάνας για το ξενιτεμένο της παιδί;



13. Τα βήματα του ελέφαντα 

Στην παραθαλάσσια έπαυλη του Τζώρτζη Μισαηλίδη γίνονται πυρετώδεις ετοιμασίες για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Η έμπειρη οικονόμος κυρία Βιλελμίνη, επιβλέπει την κουζίνα, το κελάρι, τους δερμάτινους καναπέδες και τη σκαλιστή μπερζέρα με στόφα από ατόφιο δαμάσκο. Βεβαιώθηκε πως ήταν στη σωστή της θέση, εκεί που συνηθίζει να κάθεται αποκλειστικά ο Τζώρτζης όταν έχει επισκέπτες και πέρασε το δάχτυλό της από ένα διακοσμητικό αντικείμενο, σαν μια ύστατη δειγματοληψία για τυχόν ύπαρξη σκόνης. Ή για να βεβαιωθεί πως κι αυτό ήταν στη σωστή του θέση;

Δύο πορσελάνινες απλίκες, απαλοφώτιζαν τον πίνακα του Μονέ, πιστό αντίγραφο της «Καλύβας των τελωνειακών». Ο Τζώρτζης είχε πληρώσει αδρά γι αυτόν τον καμβά, όχι από σεβασμό στο διάσημο ζωγράφο –δεν υπήρξε ποτέ φιλότεχνος- αλλά γιατί θεωρούσε πως εκφράζει την προσωπική του οικονομική εκτόξευση· απ’ την ταπεινή του προέλευση ως γιος μετανάστη  απ’ την Κρώμνη  και την πατρική καλύβα που φιλοξένησε τα παιδικά του χρόνια, κυριάρχησε σαν επιχειρηματίας κι έχτισε στο ίδιο απόκρημνο σημείο, μια μεγαλοπρεπή βίλα. Η απλωσιά της άγριας θάλασσας, προσφερόταν για ηρεμία... έως και για χωνευτήρι ανεπιθύμητων παρουσιών...

Στην πιάτσα ήταν κοινό μυστικό πως το «Πρατήριο Γυναικείων Εσωρούχων» που ξεφύτρωσε πριν χρόνια στην επαρχιακή πόλη και σταδιακά εξελίχθηκε σε πολυώροφο κτίριο με φιμέ τζάμια, ήταν παράνομο «γραφείο ευρέσεως εργασίας» για ανήλικα κορίτσια από αφρικανικές χώρες. Ελάχιστοι έντιμοι ένστολοι που του δυσκόλευαν τη μπίζνα, βρέθηκαν με δυσμενή μετάθεση.  Ένας μάλιστα αυτοκτόνησε με το υπηρεσιακό του όπλο, έτσι τουλάχιστον αποφάνθηκε ο ανακριτής που ερευνούσε την υπόθεση. Η αποψινή βραδιά, ήταν μια επίδειξη υπεροχής στους πιστούς συνεργάτες του,  ένα ακόμα “δωράκι” για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους. 

Η οικονόμος κούνησε ικανοποιημένη το κεφάλι της. Όλα πανέτοιμα. Ένα χαρτάκι διπλώθηκε και χώθηκε στη τσέπη της. Απομακρύνθηκε, αποφεύγοντας να πατήσει στο ακριβό χαλί. Για την αποστειρωμένη κυρία Βιλελμίνη, το πιο φρικώδες σενάριο της αποψινής βραδιάς,  ήταν ένας λεκές πάνω στα οκταγωνικά μοτίβα του τουρκμένικου μπουχάρα. Φανταζόταν άραγε πως σε λίγες ώρες, το μεταξένιο πέλος θα λεκιαζόταν ανεπανόρθωτα από ένα κόκκινο παχύ υγρό;  
Πάει, τρελάθηκε η Βιλ. Εδώ φάγανε τον άνθρωπο κι αυτή θρηνεί το χαλί! Τι να πεις;
Οι αστυνομικοί που κατέφτασαν στη βίλα, απαίτησαν να μην απομακρυνθεί κανείς. 
Μαζευτήκαμε όλοι στο μικρό αίθριο, στην άλλη άκρη του σαλονιού, για να παρακολουθήσουμε τα βεγγαλικά στον κήπο. Ήταν κανονισμένο απ’ τον συγχωρεμένο… μετά θ’ ανοίγαμε τα δώρα, πλάι στο τζάκι, εκεί που βρέθηκε…
Συνεχίστε.
...πεσμένος ανάσκελα, μ’ ένα αιχμηρό ξιφίδιο καρφωμένο στην καρδιά του…
Υποψιάζεστε κάποιον; 
Κανέναν, τη στιγμή του φόνου ήμασταν όλοι στην άλλη άκρη του σαλονιού...
Το θύμα δεν ήρθε μαζί σας στο αίθριο;
Όχι. Μας έγνεψε, να πάμε στο παράθυρο, “για μια έκπληξη” μας είπε• ύστερα βούλιαξε  στη μπερζέρα, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του μπέρμπον και καπνίζοντας ένα κουβανέζικο bolivar. 

Όλοι οι μάρτυρες –φανερά ενοχλημένοι απ’ την παρουσία της αστυνομίας-  έδωσαν πανομοιότυπες καταθέσεις. Δεν αναφέρθηκε πως στην αντανάκλαση του τζαμιού, κάποιοι είδαν την Βιλελμίνη να καρφώνει το λεπίδι στην καρδιά του Τζώρτζη. Ο ρυπαρός αυτός κύκλος των καλεσμένων, είχε έναν κοινό κώδικα. Τη σιωπή.

Στο ξιφίδιο δεν βρέθηκε παρά ένα χαρτάκι σφηνωμένο στη λάμα. “ΝΕΜΕΣΙΣ”. Η έρευνα στη  βίλα, αποκάλυψε πλούσιο υλικό που στοιχειοθετούσε κακουργηματικές πράξεις. Ο αξιωματικός ζήτησε άμεση εισαγγελική παρέμβαση για τις επιχειρήσεις του τεθνεώτος, αφήνοντας στην άκρη τις έρευνες της δολοφονίας. 

[Λίγους μήνες μετά...]

Της πέρασε τις χειροπέδες με βαριά καρδιά.
Μη σκας, εγώ λευτερώθηκα πια!
Το σχεδίαζες καιρό; 
Όσα και τα βήματα του ελέφαντα πάνω στο χαλί... κάθε οχτάγωνο και μια ψυχή... στο τελευταίο, έφτασε η σειρά του. 
Αναπαυμένες οι ψυχούλες τους... ήταν μόνο τριάντα χρονών ο συνάδερφος...
Δεν έμαθε ποτέ το σκυλί, πως το κορίτσι που ξέφυγε πριν χρόνια απ’ το κολαστήριο του, έγινε μια καθωσπρέπει οικονόμος, έτοιμη να υπηρετήσει πιστά το υποψήφιο αφεντικό της...



14. ​Ο Άνθρωπος​

​Ο Άσαντ κοίταξε έξω από το μεγάλο παράθυρο ​της διάσημης κλινικής που εργάζονταν εδώ και δέκα χρόνια στην Γενεύη.
Η χαρά και η ανακούφιση που ένιωσε για άλλη μια φορά, άφησε ένα χαμόγελο να διαγραφεί στα χείλη του.
Μόλις είχε τελειώσει  μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση, στην μικρούλα Άννυ που είχε μείνει παράλυτη, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που σκότωσε τους γονείς της.

Κάτι τον είχε τραβήξει σ αυτό το γλυκό κοριτσάκι όταν το έφεραν στην κλινική.
Θέλεις που είχε μείνει και εκείνο χωρίς γονείς; 
θέλεις που είχε την ηλικία περίπου της δικής του κόρης;
Ότι και να ήταν, ήταν σίγουρος ότι η μικρούλα θα περπατούσε και θα έτρεχε σαν τα παιδιά που έβλεπε τώρα να παίζουν  απέναντι. 
Το χιόνι που είχε πέσει αποβραδίς έκανε το πάρκο να μοιάζει παραμυθένιο!
Πόσα χρόνια έχουν περάσει σχεδόν αιώνας του φαινόταν, που σαν παιδί και εκείνος έπαιζε ανέμελα σε μια πλατεία με τους φίλους του. 
Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασε όλη η ζωή  από μπροστά του.

Το όνειρο του να σπουδάσει γιατρός.
Η χαρά και η περηφάνια  των γονιών του ήταν μεγάλη όταν ο Άσαντ (που στην γλώσσα τους σήμαινε λιοντάρι) πήρε το πτυχίο του.
Και ξαφνικά σε μια στιγμή όλα άλλαξαν.
Ένας παρανοϊκός πόλεμος του στέρησε σε έναν βομβαρδισμό τους γονείς του και έκανε και  εκείνον να βρεθεί στριμωγμένος σε μια βάρκα μέσα  σε μια μανιασμένη θάλασσα  μαζί με πολλούς άλλους, συμπατριώτες του να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη λαίλαπα του πολέμου, που είχε ξεσπάσει  στην πατρίδα τους.
Ποιο τρομερό σενάριο άραγε να του έγραφε η μοίρα του;

Φτάνοντας στην ξηρά σε ένα ξένο τόπο μετανάστης πια και ταλαιπωρημένος έμεινε τις πρώτες μέρες σε μια καλύβα.
Εκεί ορκίστηκε να  μην αφήσει το όνειρο του να χαθεί και να το αναζητήσει σε όποια καινούργια πατρίδα θα έμενε από εδώ και πέρα!
Η τύχη ήταν με το μέρος του σκέφτηκε καθώς ακόμα στεκόταν μπροστά στο παράθυρο της  ορθοπεδικής κλινικής που δούλευε εδώ και πέντε χρόνια.
Η γνωριμία με την πανέμορφη γυναίκα του την Χίλντα  και η μεγάλη του επιθυμία να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα,  ήταν η αρχή  και η άνοδος της επαγγελματικής του καριέρας. 
Είχε θέσει εαυτόν στο καθήκον να μπορεί να ανακουφίζει τον ανθρώπινο πόνο.
Ο καρπός του έρωτά τους, η μικρή τους κόρη, ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία τους.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Πως πέρασε η ώρα, ούτε που το κατάλαβε.
Τάχυνε το βήμα του να βρεθεί όσο γίνεται γρηγορότερα στο σπίτι του που τον περίμενε η Χίλντα του μαζί με την κορούλα τους μπροστά στο αναμμένο τζάκι.
Ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά τον Θεό του! 


Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 15 - 23 πατήστε εδώ!
Για τις συμμετοχές 1 - 6, αλλά και για να βαθμολογήσετε πατήστε εδώ!