Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Φωτογραφίζοντας τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου (Days 23 - 31)

Θα ήθελα αυτές οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου να ήταν σμαραγδένιες, γεμάτες Ιόνιο, ή να είχαν κλείσει μέσα τους τη μυρωδιά και την ομορφιά της Ευρυτανίας.
Να ήταν οι αναμνήσεις των διακοπών μου. 
Το κίτρινο φύλλο έρχεται να με προσγειώσει...στον κάμπο.

Την τελευταία φωτογραφία σκέφτηκα πολύ αν θα τη βάλω. 
Είναι κάπως ανατριχιαστική, όπως και το μέρος εκείνο, που είναι μάλλον γεμάτο τσακάλια.
Ταίριαζε όμως στο θέμα νομίζω.

Day 23...yellow

Day 24...in the background

Day 25...culture
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη παλιότερα στους Δελφούς.

Day 26...entrance
Μαδρίτη και η είσοδος ενός πάρκου....μην το δει ο δικός μας δήμαρχος μόνο και τρέξει να το κάνει "ανοιχτό" στο κοινό...

Day 27...10 minutes from home
Κι από τη Μαδρίτη πάλι πίσω και μόλις 10 λεπτά από το σπίτι.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μια ακόμα φωτογραφία της γέφυρας.

Day 28...corridor

Day 29...lucky


Day 30...cluttered

Day 31...dangerous
Ένα επικίνδυνο κι ανατριχιαστικό μέρος!

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Η μαγεία σε ένα κουτί!

Μας λέει καθημερινά πως η ζωή είναι ωραία.
Παίρνει το μαγικό της ραβδί, ακουμπά τις σκέψεις της στο χαρτί και μετά απαλά απαλά τις σπρώχνει έξω από την ασφάλεια της ψυχής της κι εκείνες σαν πουλιά, έρχονται να φτερουγίσουν γύρω μας, να μας αγγίξουν, να μας γοητεύσουν ή να μας προβληματίσουν.
Μπορεί κάποιες να μας προσπεράσουν. Αλλά η συνάντηση έχει γίνει και καθόλου αδιάφορη δεν είναι.


Λένε πως είναι πριγκίπισσα, αλλά εγώ τη σκέφτομαι σαν νεράιδα. Ίσως γιατί τις αγαπάω περισσότερο από τις πριγκίπισσες.
Οι νεράιδες είναι πλάσματα μυστηριακά και όμορφα. Οι πριγκίπισσες είναι σαν όλους τους ανθρώπους, με τη διαφορά πως έχουν τίτλο.
Αλλά αν δεν είσαι ταινία ή βιβλίο τι να τον κάνεις τον τίτλο;
Έτσι λοιπόν σαν νεράιδα τη σκέφτομαι. Και να!!σαν να τη βλέπω μπροστά μου να δημιουργεί τον καθρέπτη και τον μελωδό που μου έστειλε. 
Χρησιμοποιεί μπόλικη νεραϊδόσκονη, καθόλου οικονομία δεν κάνει αυτό το κορίτσι στα όμορφα, και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από μαγευτικό!
Ακόμα και το κουτί μέσα στο οποίο ταξίδεψαν ήταν όμορφο.
Στάθηκα και το κοιτούσα και αν δεν ανυπομονούσα τόσο πολύ να δω τι μου ετοίμασε, ίσως ακόμα να μην το είχα ανοίξει.
Κι όταν το άνοιξα από μέσα ξεπήδησε η μαγεία.
Δεν ξέρω τι από όλα με μάγεψε περισσότερο....ο αγαπημένος μελωδός, ο όμορφος καθρέπτης, ή τα λόγια που είχε γράψει στην κάρτα.
Και όχι, καθόλου δε θα τα μοιραστώ αυτά γιατί είναι δικά μου.
Δικά της δηλαδή, που έγιναν δικά μου και θέλω να μείνουν δικά μας. Έτσι τελείως εγωιστικά τα κρατώ μόνο για μένα!
Άλλωστε μπορείτε να την  χαρείτε όσο θέλετε εδώ!!

Τελικά είναι νεράιδα ή απλά μια πριγκίπισσα;
Ή μόνο ένα κορίτσι με αστείρευτη μέσα του την ομορφιά;
Ό, τι κι αν είναι, τα μαγικά της χέρια μπορούν ακόμα και χωρίς νεραϊδόσκονη να μεταφέρουν την αγάπη και τη χαρά παντού!!...

Κι έτσι μαγικά έφτασαν και στο δικό μου κατώφλι...εκείνο της ψυχής!!


Αγαπημένη Αριστέα σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!!!!

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Η τελευταία βόλτα πριν την καταστροφή

 
Τις τελευταίες μέρες τα ΜΑΤ στρατοπέδευσαν στην πόλη του Αγρινίου.
Ο Δήμαρχος αναρωτιέται όπως στο γνωστό ανέκδοτο "Πώς πήδηξαν αυτά πάνω μου;" και ξύνει το κεφάλι του με περισυλλογή στην απλή ερώτηση "Πόσα δέντρα είναι τελικά στο πάρκο;" και "Πόσα θα κοπούν;"
Ιδέα δεν έχει. Και υποτίθεται ότι  υπάρχει ένα καλά μελετημένο σχέδιο που υπόσχεται την ανάπλαση του πάρκου. 
Βέβαια είναι πολύ μελετημένο, τόσο μελετημένο που άφησε δέντρα απ' έξω. Αυτά δε λογαριάζονται σε εκείνα που θα κοπούν. Άλλωστε δεν υπάρχουν!!




Το δασαρχείο απορεί, οι εισαγγελείς πηγαινοέρχονται και οι δημοσιογράφοι του τόπου απαξιώνουν τις αντιρρήσεις του κόσμου χρωματίζοντας όσους διαφωνούν με μελανά χρώματα. Εν ολίγοις, όλοι όσοι διαμαρτύρονται, είναι γι΄αυτούς γραφικοί, τρελοί, απροσάρμοστοι που δε θέλουν την ανάπτυξη. 
Μάλιστα!!




Ξεχνούν πολύ βολικά πως δεν υπάρχει ούτε ένας Αγρινιώτης που να μη θέλει να φτιαχτεί το μοναδικό αξιοθέατο της πόλης.
Να φτιαχτεί και να συντηρηθεί όπως του πρέπει όμως. Όχι να καταστραφεί!!



 
Είναι πάρα πολύ εκείνοι που δεν εμπιστεύονται πια τις αρχές και υποψιάζονται τα συμφέροντά τους.
Διαφωνούν με την "ήπια" ανάπλαση όπως τη χαρακτηρίζει ο Δήμος, γιατί καθόλου ήπια δεν είναι.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί που δυσανασχετούν με όλους αυτούς τους "γραφικούς" που έχουν το θράσος να διαφωνούν και να εμποδίζουν την "ανάπτυξη".




  Ξέρω τη νοοτροπία που έχουν οι περισσότεροι από αυτούς.



Θεωρούν ανάπτυξη να πίνουν το φρέντο τους εκεί που σήμερα τρέχουν τα σκιουράκια. 
Να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους εκεί που σήμερα είναι δέντρα.
Είναι αυτοί οι βλαχομπαρόκ νοικοκυραίοι με το "καλό γούστο" που ονειρεύονται μπλε τριαντάφυλλα (!), που θεωρούν τη φύση εχθρό και το χώμα σκουπίδι. Έχουν να το πατήσουν άλλωστε, από τότε που άφησαν τα χωριά τους.


Όλοι αυτοί έχουν λόγο και μάλιστα σκληρό!
Ε, όχι λοιπόν κύριοι "νοικοκυραίοι" που θέλετε να πηγαίνετε τα παιδιά σας στο πάρκο και δεν μπορείτε. Ποιον δουλεύετε μωρέ; Πάλι το Μάικ το φασολάκι θα τους δείχνετε και θα αποκτήσουν κι αυτά τα κακόμοιρα τη δική σας αισθητική.


Γιατί όσοι θέλουν πραγματικά να πάνε τα παιδιά τους στο πάρκο, τα πάνε!!
Σε αυτή την τελευταία μου βόλτα είδα γονείς με παιδάκια. Έπαιζαν στην παιδική χαρά (που ναι, θέλει φτιάξιμο, να μη λέμε τα ίδια), ή απλά απολάμβαναν την πρωινή τους βόλτα.
Εσείς όμως δεν είστε αυτοί οι γονείς!!!

Σκοπεύετε να αράξετε στις καφετέριες που θα βάλουν τα τραπεζάκια τους παντού γύρω από το πάρκο και μέσα του και θα αφήσετε τα βλαστάρια σας να ενοχλούν τους άλλους όσο εσείς θαυμάζετε τη φύση (;) κουτσομπολεύοντας γενικώς και αδιακρίτως.
Σαν να σας βλέπω ήδη!



 Δεν είναι λοιπόν, οι ναρκομανείς και οι "παρέες του πάρκου" όπως αναφέρουν κάποιοι στα ψευτοαρθράκια που τους υπαγόρευσαν άλλοι να γράψουν, αυτοί που διαφωνούν ή αντιδρούν. Είναι χιλιάδες αυτοί που διαφωνούν, αλλά δεν έχουν τα κότσια να αντιδράσουν στα σκοτεινά σχέδια του συμφέροντος και απλά θρηνούν την ομορφιά που θα γίνει γκαζόν.  


Οι ναρκωμένοι όμως, είναι αυτοί που πάντα συμφωνούν και αφήνουν να καταστραφεί ό, τι έχουμε. 
Και χειροκροτούν ακόμα και σήμερα σημαίες και παρατάξεις.
Τρέμουν μη χάσουν το μέσον!!




Α! θα σπείρουν λέει και σιτάρι για να βλέπουν τα παιδιά πως είναι οι καλλιέργειες.
Σε μια αγροτική πόλη που την περιτριγυρίζουν αμέτρητα χωράφια με καλλιέργειες είναι ό τι καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν.
Δε νομίζετε;
Έχουν χιούμορ όμως!!


Πολύ πικρό χιούμορ βέβαια, μια και μέχρι σήμερα δεν ήταν άξιοι να συντηρήσουν ένα πάρκο σχεδόν αυτόνομο που με λίγα χρήματα το χρόνο θα ήταν παράδεισος.
Και είναι και αφελείς αν νομίζουν πως όλα αυτά που θα φτιάξουν θα καταφέρουν να τα συντηρήσουν. Μόνο το νερό και τα λιπάσματα που θέλει το γκαζόν σε μια πόλη που φτάνει τους 42 βαθμούς το καλοκαίρι, αρκεί για να αναλογιστούμε πως θα είναι το πάρκο λίγα χρόνια μετά την πανάκριβη ανάπλασή του.
Και πως θα είναι η πόλη που θα ασφυκτιά πια για τα καλά!
Κάποιοι όμως θα πίνουν φρέντο κι αυτό είναι που έχει σημασία για τους περισσότερους!
Οικολογία, περιβάλλον, πράσινο...τι είναι αυτά;....σαν την ομπρέλα της καφετέριας δεν έχει!!!
Θα βάλουν κι αυτά τα μηχανήματα που σκορπίζουν δροσιά και θα τη βολέψουν πάλι!
Και να έλεγα πως δεν είχαμε καφετέριες σε αυτόν τον τόπο!
Ας περπατήσουμε και λίγο στη φύση...δεν είναι ανάγκη να πληρώνουμε παντού. Εντάξει κάποιοι έχετε μια και είστε από τους βολεμένους του συστήματος, αλλά φτάνει!!..

Κι επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, μίλησε και η Λαϊκή Επιτροπή Πάρκου...τα ΜΑΤ έφυγαν και οι εργασίες σταμάτησαν...για να δούμε, θα αποφασίσουν τελικά να κάνουν το πάρκο πάρκο και όχι γήπεδο;
Βέβαια η καταστροφή που ήδη έχουν κάνει είναι ανυπολόγιστη.
Αναρωτιέμαι τι θα γίνει τελικά...μια και είναι πολλά τα λεφτά και τα συμφέροντα!!
Θα νικήσει το πράσινο ή η πράσινη ανάπτυξη; (κι εδώ γελάμε!!)


Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Φωτογραφίζοντας...(Days 13 - 22)

Γλιστράει κι αυτό το καλοκαιράκι μέσα από τα χέρια μας.
Πότε έφτασε 22 ο μήνας;
Μόλις χτες δεν ήταν που μπήκε ορμητικός ο Αύγουστος με κείνη την καταιγίδα που μας δρόσισε;
Στις καυτές μέρες που ακολούθησαν, η ψευδαίσθηση της ξεγνοιασιάς πάλευε να χωθεί σε κεφάλια με πολλές έγνοιες κι έχανε από την πραγματικότητα σε έναν αγώνα άνισο.

Μέσα από εικόνες παλιότερων διακοπών και κοντινών διαδρομών, έρχεται μια αχτίδα φωτός να ξεκουραστεί  στο νερό, δίνοντας με τη λάμψη της μιαν υπόσχεση.
Μακάρι να την κρατήσει!

 Day 13...fast


Day 14...trash

Day 15...the best


Day 16...cooking

Day 17...exercise

Day 18...someone I spoke to today

Day 19...lost

 Day 20...stairs

Day 21...slow

Day 22...a room

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Η δική μου εκδοχή της ιστορίας (Όλη η αλήθεια!)


Η ιστορία μου αρχίζει πολλά χρόνια πριν, χμ…καλά μη φωνάζετε, ήθελα να το παίξω για λίγο σοφός, μια και λένε πως η σοφία έρχεται με τα χρόνια, (μη μασάτε, ψέματα λένε). Η ιστορία μου μετράει μόνο λίγους μήνες, μια και ούτε δέκα μηνών δεν είμαι ακόμα. 

Θα διαβάσατε φαντάζομαι τη δική της (αυτηνής που δεν ξέρω τι την έχω), ιστορία  της γνωριμίας μας (αν δεν το κάνατε, δε χάσατε και τίποτα), αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να ακούσετε και τη δική μου.
Μισό λεπτό μόνο να θυμηθώ τη φάτσα της όταν με αντίκρισε πρώτη φορά για να γελάσω και σήμερα..χαχα!!...Ε, ναι, καλύτερο ανέκδοτο από αυτό δεν έχω!!
Θα πάμε λοιπόν, λίγο πίσω στο χρόνο.
Τότε που μόνο κρύωνα και πεινούσα. Πεινούσα πολύ! Ακόμα το θυμάμαι αυτό. Τους ακούω καμιά φορά να λένε πως μου έμειναν τραύματα, αλλά δεν το πιστεύω μια και κάτι ουλές που είχα στα πόδια μου έχουν εξαφανιστεί!
Θυμάμαι και τη μέρα που με βρήκαν. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. 
Ξαφνικά είχα και ζέστη και φαγητό!
Δεν μπορούσαν όμως να με κρατήσουν για πάντα, μια και είχαν πολλά σκυλάκια κι έψαχναν να μου βρουν σπίτι. Δεν έψαχναν μόνο για μένα, αλλά δυσκολεύτηκαν λίγο μαζί μου, μια και οι άνθρωποι προτιμούν ζώα από τζάκι. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε! Εγώ τζάκια και τέτοια δεν είχα!
Η χάρη μου, με αυτά και με εκείνα, έφτασε μέχρι το facebook και η κόρη της (αυτηνής που λέγαμε) ήρθε να με συναντήσει κρυφά. 
Ε, εντάξει, μόλις με συνάντησε, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα.
Ποιος θα μπορούσε άλλωστε!
Με πήρε μαζί της και με έμπασε κρυφά στο δωμάτιό της. Μου είπε να κάθομαι φρόνιμος μέχρι να το πει στη μαμά της κι εγώ δεν έβγαλα κιχ.
Το συνέχισα και μετά αυτό το κιχ, αφού όλοι αναρωτιόνταν αν μπορώ να μιλήσω!..χεχε!!
Ο λόγος που το συνέχισα ήταν μάλλον αυτή η φωνή: 
-ΣΚΥΛΟΣΣΣΣΣΣ;;;;;;…Εδώ μέσα σκύλος
Και η φωνή έλεγε κι έλεγε…για ευθύνες, για παραπάνω δουλειά, για πολλά που δεν τα καταλάβαινα…
Όταν με οδήγησε η αγαπημένη μπροστά της, πήρα το πιο λυπημένο ύφος μου. Την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Και ναι, την υπνώτισα αμέσως!! Έλιωσε σας λέω!!
Την κοίταζα και σκεφτόμουν πως αυτή δεν μπορεί να έβγαλε εκείνη τη φωνή που έκανε τα τζάμια να τρίξουν.
Μόλις με αγάπησαν όλοι και σιγουρεύτηκα πως θα μείνω τους έβαλα όρους!!
Αν ήθελαν να με κρατήσουν θα έπρεπε:
Να μη βρεθώ ποτέ ποτέ ξανά στο δρόμο.
Να με αγαπάνε και να με ακούνε, εντάξει ας μην κάνουν πάντα ό, τι θέλω εγώ, αλλά όταν τους λέω τώρα, εννοώ τώρα.
Από τη στιγμή που άφησες το κρεβατάκι σου το πρωί (όποιος κι αν είσαι), οφείλεις να με πας βόλτα και να με ταΐσεις.


Θέλω το φαγητό μου και οι βόλτες μου να γίνονται τις ίδιες ακριβώς ώρες κάθε μέρα, άντε σε περίπτωση ανάγκης να περιμένω λίγο. Λίγο όμως ε;
Θέλω παιχνίδια και κόκαλα για να μασάω, εκτός αν έχετε πολλά παπούτσια και δε σας χρειάζονται. 
Θέλω να βγαίνω στον κήπο τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, βρέξει χιονίσει, και να παίζω όσο θέλω.  Αν μπορείτε να μου κάνετε παρέα, θα το χαρώ πολύ, αν δεν μπορείτε αφήστε με μόνο μου! Μην ανησυχείτε, δε θα τρομάξω τον ταχυδρόμο, μόνο χαρές θα του κάνω και δε θα φύγω αν ανοίξει η πόρτα (λέμε τώρα, γιατί μπορεί αν ανοίξει καμιά μέρα, να πεταχτώ μέχρι παρακάτω να δω τι κάνουν κάτι δεμένοι φίλοι).
Α, τώρα που είπα «δεμένοι», μην τολμήσετε να με δέσετε ποτέ!! 
Όταν βαρεθώ ή κουραστώ έξω, θέλω να ανοίξετε αμέσως την πόρτα να πάω στο κρεβατάκι μου.
Και ξεχάστε επιτέλους πως κάποτε σας έκλεψα το ψωμί από τον πάγκο της κουζίνας και με βρήκατε να το έχω αγκαλιά στο κρεβάτι μου και να το τρώω. Ήμουν πολύ μικρός και με είχατε αφήσει μόνο. Αυτό ήταν απλά μια παρηγοριά...ένα στιγμιαίο λάθος!..ακόμα θυμάμαι πως με κοίταζε και με καλούσε κοντά του!
Φυσικά δε φταίω εγώ, αλλά αυτός που έφερε το ψωμί και το άφησε εκεί άκρη άκρη να με κοιτάζει!

Τα υπόλοιπα, κάτι ιατρικά και κάτι καθαριότητες, απαξιώ και να τα αναφέρω. Θα ήθελα να μπορούσα να τα αποφύγω, αλλά νομίζω πως αυτή τη μάχη δεν πρέπει καν να την αρχίσω.



Έναν όρο ξέχασα να βάλω κι από Ρίκι έγινα Μπρίκι. Γιατί μου άλλαξαν το όνομα δεν το κατάλαβα ποτέ, μια και άκουγα μια χαρά σε όλα όσα έμοιαζαν. Ακόμα και στο «φρίκη». Ω, ναι! Έκανα κι αυτή την πατάτα μια μέρα, έτρεξα κοντά στης στο «φρίκη», αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!
Υπάρχουν και χειρότερα!...
Να σε λένε Μπρίκι ας πούμε!

 Μπρίκι

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΖΩ!...από το ζ ως το ω (24)

Το ζήτα φωνάζει από μόνο του μια λέξη.
Και τη φωνάζει τόσο δυνατά!
Ζωή!!
Θα ξεκινήσω λοιπόν με μια φωτογραφία που έχει ζωή και είναι ωραία, γιατί η ζωή είναι ωραία!! 
Μη σας μπερδέψω όμως...αυτό είναι το Ω...έκανα μια μικρή παρατυπία μια και ήθελα αυτή η φωτογραφία να μπει πρώτη!

Αυτό είναι το Ζ...ζωή κι εδώ!

Ζωοδότης ο ήλιος!

Θάλασσα

 Ίχνη αφήνουμε όλοι μας. Άλλα σβήνονται πολύ εύκολα, όπως αυτά που αφήνουμε στην άμμο και άλλα πιο δύσκολα.
Κάποια ίσως να μένουν για πάντα!

Κορίτσι με καπέλο!
Και η ζωή έχει κέφια!


Λουλούδι στο πάρκο!

Μια...γνωστή, αγαπημένη μουσουδίτσα!

Νερό!

Ξηρασία στην άλλη πλευρά! Εδώ το νερό έπιασε τις ακρούλες και πάει!

Κάτω από την ομπρέλα...

...και ξανά στο ποτάμι και τις πέτρες του...

Ρόδι με ανεπιθύμητο επισκέπτη...


Σταφύλια και σύκα


Τριαντάφυλλο

Υπομονή!

Φύλλα

Τα χρυσάφια του καλοκαιριού

Ψάχνοντας αυτά για φαγητό...

κι εγώ για..."κλέφτες"!

Το Ω είναι στην κορυφή!
Και όλα αυτά μαζί με την προηγούμενη ανάρτηση είναι μέρος της πρόκλησης, ή μάλλον του παιχνιδιού που σκέφτηκε το Δελφινάκι.