Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Εσύ ντύνεσαι κόκκινα;

Χθες βράδυ πήγα για ύπνο παρέα με το βιβλίο της Έρσης Σωτηροπούλου "να νιώθεις μπλε, να ντύνεσαι κόκκινα" που πήρε κρατικό βραβείο διηγήματος το 2012.
Αφού το διάβασα, το άφησα στην άκρη προσκαλώντας τους ήρωες των διηγημάτων της να έρθουν στον ύπνο μου.
Κανένας δεν ήρθε. Με επισκέφτηκαν πάλι το πρωί και βάλθηκαν να μου λένε ο καθένας τα δικά του. Για τη διάψευση των προσδοκιών τους, την απουσία, τη μοναξιά τους, ακόμα και τις επιθυμίες τους μου σιγοψιθύρισαν. Κάνα δυο ακροβατώντας στα όρια μεταξύ θλίψης και κατάθλιψης, πάσχιζαν να τις ντύσουν με λέξεις.
Τους άκουγα να λένε, να δικαιολογούν, να δικαιολογούνται, να ζουν.
Τους έβλεπα να απελπίζονται, να δακρύζουν, να ελπίζουν, να χαμογελούν.
Είναι ακόμα εδώ και όλοι τους θέλουν να αρπαχτούν από τη ζωή. Βρίσκουν αφορμή εκεί που δεν την περιμένουν. Ένα ανοιχτό κιόσκι με λουλούδια, ένα τσιγάρο στα κλεφτά, μια φράση που μουρμουρίζει κάποιος άγνωστος μπορούν να φέρουν ελπίδα ή δάκρυα στα μάτια. Μια θύμηση μπορεί να τους σπρώξει μπροστά. 
Κάπου εκεί καιροφυλακτεί και η αγάπη. Την ένιωσα κι αυτή κι ας άργησε μια-δυο στιγμές   παραπάνω η παραδοχή της.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα, που περιέχει όλα τα χρώματα στη σύνθεσή του με θριαμβευτή το κόκκινο. Ένα κόκκινο που δεν είναι πάντα ξεκάθαρο, αλλά είναι εκεί, γιατί"...Άμα θέλω να δω κόκκινο, βλέπω κόκκινο...", όπως λέει η έφηβη του πρώτου διηγήματος.



Μαζί με μένα το διάβασαν ή το διαβάζουν τώρα κι άλλοι, όπως η καλή μου φίλη  mystickland και η ιδέα  του να διαβάσουμε όλοι μαζί ένα βιβλίο είναι από το ιστολόγιο με το φεγγάρι αγκαλιά.
Εκεί θα βρείτε μια μεγάλη παρέα που διαβάζει με όρεξη και σχολιάζει με έμπνευση.



Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Τώρα μεγαλώνει μαζί μας!


Βρέθηκε να περιφέρεται στους δρόμους της πόλης μας πεινασμένο και αποστεωμένο. Μετρούσε μόλις ένα μήνα ζωής και είχε γνωρίσει  ήδη τους "ανθρώπους" και την εγκατάλειψη, όταν κάποιοι τον βρήκαν και τον πήγαν στη φιλοζωική.
Από τότε ο μικρούλης έψαχνε το δικό του σπίτι. 
Πέρασαν δυο μήνες μέχρι να τον ανακαλύψει η κόρη μου.
Ήταν "έρωτας" με την πρώτη ματιά και ο μικρούλης αποχαιρέτησε χτες τα παιδιά της φιλοζωικής που τον φρόντισαν και τον αγάπησαν και ακολούθησε την κόρη μου στο καινούριο του σπιτικό.
Η συγκίνηση  του αποχαιρετισμού γρήγορα ξεπεράστηκε και ο μικρός δείχνει με κάθε τρόπο τη χαρά του και την αγάπη του.
Από χτες αγαπάμε ήδη τρελά τον μικρούλη μας, αν και αυτός δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε κείνη που "ερωτεύτηκε" με την πρώτη ματιά.
Δεν κατάγεται από "τζάκι" και αδιαφορεί για το pedigree και άλλα "ανθρώπινα".
Είναι τριών μηνών, τον λένε Ρίκι, θέλει μόνο αγάπη και είναι μοναδικός!
Να μας ζήσει!!


Day 27...sun

Day 28...through

Day 29...grow

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Αναμονή (Weekly Moodboard 4)

Στην καρδιά του χειμώνα παλεύω να φέρω την άνοιξη σπίτι μου, προσπαθώ να την ξεγελάσω (και να με ξελογιάσω) με λουλούδια.
Η βόλτα στο φυτώριο μετατρέπεται σε ένα πολύχρωμο, σχεδόν παραμυθένιο ταξίδι που απογειώνει τη διάθεση και τα λουλούδια που πήρα μαζί μου φεύγοντας αδιαφορούν για το κρύο και ανθίζουν, ενώ έξω η βροχή πέφτει σταθερά εδώ και μέρες, αν και σήμερα, εδώ που τα λέμε, έκανε ένα μικρό διάλειμμα.
Μια συνεχόμενη, ακατάπαυστη βροχή που για να σπάσει λες τη μονοτονία, μετατρέπεται ξαφνικά σε άγρια καταιγίδα, ρίχνει ποτάμια νερό και ντύνει τα  πάντα στα λευκά.
Προσποιούμαι για λίγο πως το χαλάζι που απλώθηκε παντού είναι χιόνι.
Είναι τόσο παραπλανητικό, σαν την ίδια τη ζωή. 
Τόσο απρόβλεπτο σαν αυτή.
Την Τετάρτη πήρα το δρόμο για τη λίμνη. Ένα τηλεφώνημα με έκανε να επιστρέψω πριν καν την πλησιάσω.
Την είδα από μακριά, καθώς έπαιρνα τις στροφές ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους λόφους, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω πουθενά για να φωτογραφίσω την ηρεμία της.
Ούτε στο γεφυράκι τράβηξα το νερό που έτρεχε ορμητικά.
Ακολουθούσα ένα δρόμο στενό κι επικίνδυνο, χαραγμένο από πολύ παλιά πάνω στους λόφους που ορθώνονται γύρω από τη λίμνη.
Οι εικόνες είναι μόνο μέσα στο μυαλό μου. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να είμαι με παρέα και να μην οδηγώ. Μόνο να φωτογραφίζω.
Όλα γύρω μου και μέσα μου, είναι σε μια περίεργη κατάσταση αναμονής.
Είναι χειμώνας ακόμα, έχουμε πολλά κρύα να περάσουμε μέχρι να έρθει εκείνη, η άνοιξη, αλλά θαρρώ πως υπάρχουν στιγμές που την αφουγκράζομαι να πλησιάζει.

Περισσότερα Weekly Moodboards μπορείτε να απολαύσετε εδώ, εδώ κι εδώ!

Έμεινα πολύ πίσω στο photo a day. Πάλι καλά που προλάβαινα να βάζω τις φωτογραφίες στη σελίδα της Fat mum slim.
Δε θα σας ταλαιπωρήσω όμως.
Οι  χρωστούμενες πρώτες τέσσερις μέρες έγιναν κολάζ.

Days 21, 22, 23, 24

Day 25

Day 26

Α, κάτι ακόμα, μη φύγετε!
Είμαι τόσο καιρό εδώ και ακόμα δεν ξέρω τα βασικά, οπότε θα χρειαστώ τα φώτα σας.
Παρακολουθώ πολλά blogs. Κάποια από αυτά δεν υπάρχουν πια. Από την άλλη ανακαλύπτω πολλά άλλα, που θα ήθελα να γίνω μέλος τους, αλλά ο blogger δε με αφήνει. Μου λέει πως ξεπέρασα τα 300.
Κι εδώ θα χρειαστώ τη βοήθειά σας και θέλω να σας ευχαριστήσω προκαταβολικά γι΄αυτή. 
Πώς γίνεται να σβήσω κάποια (όσα καταργήθηκαν) και να προσθέσω τα καινούρια;

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Πρόκληση...ας προκαλέσουμε δικαιώματα όλοι μαζί!


Τον  Ben Provis τον "γνώρισα" από τον tremensΑπό εδώ,πήγα εκεί  και διάβασα μια ανάρτηση που με συγκλόνισε. Όχι πως δεν ήταν πολύ δυνατά αυτά που είχα διαβάσει ήδη στον Τρεμένς. Ο Ben προκαλεί όσους τον διαβάζουν να γράψουν για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Από τότε σκέφτομαι να γράψω και η Νάσια ήταν αυτή που με έκανε να το αποφασίσω.
Δίσταζα, επειδή δεν ήξερα πως θα το πάρει ο Μπεν μια και δεν τον διάβαζα μέχρι τότε...ήμουν και είμαι εδώ που τα λέμε, άγνωστη για αυτόν. Τελικά την έφαγα την ψυχρολουσία μου, όταν στην ανάρτηση του Τρεμένς, κάποιος σχολίασε ειρωνικά τους straight κατηγορώντας τους μάλιστα ως υποκριτές. Εκεί φρέναρα λίγο, αλλά γρήγορα το ξεπέρασα και σήμερα που βρήκα λίγο χρόνο αποφάσισα να γράψω και να ανταποκριθώ στην πρόκληση.
Προλαβαίνοντας τα κακόβουλα σχόλια, θα πω πως δεν είμαι καλός άνθρωπος.
Δε συμπαθώ όλο τον κόσμο. Κάποιους μάλιστα δε θα ήθελα να τους ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. 
Τα κριτήρια μου για να αγαπήσω ή να αντιπαθήσω κάποιον δεν είναι σε καμιά περίπτωση οι ερωτικές του προτιμήσεις. Αυτό για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Δεν αγαπώ όλους τους ομοφυλόφιλους, όπως δεν αγαπώ κι όλους τους ετεροφυλόφιλους.
Επιλέγω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου, με πιο ουσιαστικά,  πιο σημαντικά κριτήρια, από το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του.
Έχω φίλους ομοφυλόφιλους, άντρες και γυναίκες και μάλιστα κάποιοι συζούν χρόνια τώρα και αγαπιούνται πολύ.
Όμως, όπως πολύ σωστά γράφει ο Μπεν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να ενώσουν κι επίσημα τις ζωές τους. Δεν μπορούν να κατοχυρώσουν ο ένας τον άλλο και το όνειρό τους για την απόκτηση ενός παιδιού θα μείνει όνειρο. Και ξέρω πως αυτοί που θέλουν συνειδητά παιδί γίνονται υπέροχοι γονείς.
Από την άλλη υπάρχουν πολλοί ετεροφυλόφιλοι που δε θα έπρεπε να έχουν παιδιά όπως πολύ σωστά λέει η Δάφνη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ή μάλλον είναι το ίδιο θέμα. Πόσοι πατεράδες (ο Θεός να τους κάνει) παρατάνε τα παιδιά τους μαζί με τη γυναίκα τους για μια ή πολλές γκόμενες και σκαρφίζονται χίλια δυο, όχι μόνο για να μη δίνουν διατροφές, αλλά και για να μην έχουν το βάρος των παιδιών; Υπάρχουν και μανάδες (ο Θεός να τις κάνει) που φέρονται ανάλογα. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις δυσλειτουργικών οικογενειών που αποδεικνύουν συνέχεια ότι το μοντέλο άντρας γυναίκα δεν είναι πάντα πετυχημένο. Ίσως μια οικογένεια να χρειάζεται απλά ανθρώπους που  ξέρουν να  αγαπάνε και να αγαπιούνται.
Κι έτσι κάποιοι άνθρωποι στερούνται τα αυτονόητα, επειδή εκείνοι οι "άλλοι', οι "καλοί", οι "σωστοί", εκείνοι που αγαπούν όλο τον κόσμο ντε, δεν μπορούν να δεχτούν  τη διαφορετικότητα των άλλων. 
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ποτέ δεν έκρινε τον άλλον για τη διαφορετικότητά του. Οι γονείς μου αντιμετώπιζαν όλον τον κόσμο τον ίδιο. Ξέρω με βεβαιότητα πως αν η φύση μου πρόσταζε διαφορετικά, οι γονείς μου θα με αγαπούσαν το ίδιο. Θα με αντιμετώπιζαν το ίδιο. Όπως θα αντιμετώπιζα κι εγώ τα παιδιά μου αν η δική τους φύση πρόσταζε αλλιώς. Μου είναι αδιανόητο σαν παιδί και σαν μάνα να σκεφτώ αλλιώς.
Μου είναι αδιανόητο σαν άνθρωπος να σκέφτομαι αλλιώς. 
Είναι κρίμα σε έναν κόσμο που ακόμα και τα σαλιγκάρια έχουν δικαιώματα (λέμε τώρα) να στερούνται βασικά δικαιώματα οι άνθρωποι και μάλιστα με κριτήριο μια προτίμησή τους.
Ναι, δεν αγαπώ όλο τον κόσμο, αλλά αγαπώ τους φίλους μου που φυσικά δεν θα κατονομάσω εδώ.
Αγαπώ τον Τρεμένς, αν μου επιτρέπει ο ίδιος αυτή τη συμπάθεια, (εκείνο το βράδυ που μου έδωσες φιλιά από το  web radio πηδούσα σα χαζό από τη χαρά μου), γιατί  θαυμάζω απεριόριστα το μυαλό του, το καυστικό του χιούμορ, και γιατί...να,γιατί μου μοιάζει. Ε, εντάξει θα ήθελα να είμαι το ίδιο έξυπνη και να έχω καλύτερο χιούμορ,  αλλά παρόλα αυτά βρίσκω πολλά κοινά μαζί του. Μιλάει στην ψυχή μου σαν "αθώο" πλάσμα!
Από το λίγο που γνώρισα τον Μπεν διακρίνω έναν ευαίσθητο άνθρωπο που είμαι σίγουρη ότι θα συμπαθήσω. 
Θέλω λοιπόν να φωνάξω δυνατά σε όλους ότι αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να αγαπάμε τους πάντες, ή να λέμε ότι τους αγαπάμε, αλλά να φροντίζουμε να έχουν όλοι ίδια δικαιώματα!
Δεν χρειάζεται να πω καν ότι όλοι είμαστε ίσοι ε; Αυτό είναι αυτονόητο!

Οι φωτογραφίες είναι από τη σημερινή καταιγίδα. Έριξε πολύ χαλάζι!

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Devil's food cupcakes (delicious)



Ξέρω, δεν είναι σωστά πράματα αυτά που κάνω Κυριακάτικα. Θα έλεγε κανείς πως ο διάβολος (εγώ) προσπαθεί να σας δοκιμάσει και να σπάσετε τη δίαιτα, αλλά πιστέψτε με, αξίζει η αμαρτία!
Μια συνταγή της Martha Stewart, λίγο αλλαγμένη.

Υλικά (για περίπου 30 cupcakes):

3/4 φλ. τσαγιού κακάο
3/4 φλ. τσαγιού νερό
3 φλ. τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κ.γ. σόδα
1 κι 1/2 φλ. τσαγιού βούτυρο
2 φλ. τσαγιού ζάχαρη
3 αβγά
1 βανίλια
1 φλ. τσαγιού γάλα


Εκτέλεση:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς (αέρα) και στρώνουμε τα χαρτάκια μας στο ταψί για cupcakes.
Ρίχνουμε στο ζεστό νερό το κακάο και το ανακατεύουμε να διαλυθεί.
Σε άλλο σκεύος ανακατεύουμε το αλεύρι και τη σόδα.
Χτυπάμε καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη, προσθέτοντας ένα ένα τα αβγά.
Προσθέτουμε τη βανίλια και το κακάο.
Χαμηλώνουμε την ταχύτητα στο μίξερ και ρίχνουμε λίγο αλεύρι πριν το γάλα.
Στη συνέχεια ρίχνουμε και το υπόλοιπο αλεύρι.
Γεμίζουμε τα 3/4 από τα χαρτάκια και τα ψήνουμε για 20'.


Κι αφού αποφάσισα να "αμαρτάνω" και να φάω (αν και με "σκοτώνουν" τα αβγά) την έκανα σωστά την αμαρτία βάζοντας από πάνω μπόλικη μερέντα!


Day 20...something I saw

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Στον απόηχο των ημερών

Οι μέρες θαμπές, νοτισμένες από τη βροχή πέρασαν γρήγορα, σχεδόν άχρωμες.
Πάλευε το πράσινο με το κόκκινο και τη θέση τους κέρδιζε ένα ακαθόριστο γκρίζο.
Πολλές σκέψεις, πολλές αναθεωρήσεις, πολλά ερωτηματικά. Σαν σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, έκανα κύκλους κυνηγώντας τη σκιά μου.
Μια σκιά, που δεν κάθισε ούτε στιγμή ήρεμη, μια και είχε πολλά να συμμαζέψει. Κάποιες μέρες χάνονταν τελείως κι αυτή και κυνηγούσα απλά το χρόνο.
Αυτός πάλι δεν πιάνεται με τίποτα. Απλά περνάει και κάπου χάνεται, άγνωστο που! Ένα κυνηγητό που με γεμίζει άγχος και με κάνει να θέλω να κρυφτώ για λίγο από όλα, αλλά όχι από όλους.
Πράγματα που πρέπει να γίνουν, λογαριασμοί που πρέπει να κλείσουν, όλα παγώνουν στο χρόνο και μένουν σαν ανοικτές πληγές να κακοφορμίζουν.
Κάποια θα γίνουν με τον καιρό, άλλα θα ξεχαστούν με τον καιρό κι άλλα θα ξεκινήσουν εν καιρώ, αλλά το μπέρδεμα που έχω αυτόν τον καιρό αφήνει μια πικρή γεύση που δε φεύγει όσα γλυκά κι αν φτιάξω.
Η κατάσταση της χώρας μας δε βοηθάει καθόλου. Στην ουσία δημιουργεί όλα τα προβλήματα.
Και οι γνωστοί "άγνωστοι", οι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά μας, συνεχίζουν να συγκαλύπτουν, να κουκουλώνουν σαν τις γάτες τις ακαθαρσίες τους και να παίζουν στις πλάτες μας τα γνωστά τους παιχνίδια.
Άλλη μια παρωδία έλαβε τέλος.
Το δικό μας τέλος έπεται.
Αλλά μην ανησυχείτε...θα αρχίσουν τα συσσίτια στα σχολεία.
Σωθήκαμε!!
Η πολιτική του "να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι" και η υποκρισία σε όλο τους
 το μεγαλείο.

 Και μην ξεχνάτε...η Lyriel και η mystickland σας δείχνουν τα δικά τους Weekly Moodboards.

Day 15...an ordinary moment

 Day 16...two things

 Day 17...ready

Day 18...shadow

Με τις σκιές έχω ξαναπαίξει εδώ κι εδώ.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ζωή στο κίτρινο

Απλώνεται στους αγρούς, ζουζουνίζει γύρω μας, κι όταν η μέρα είναι ηλιόλουστη όπως χτες κυριαρχεί στο γαλάζιο του ουρανού.
Όμορφο χρώμα, γεμάτο αισιοδοξία. Κάποιοι το διαβάλλουν, αλλά δεν ξέρουν ή δε βλέπουν. Τυφλώνονται από την ξεκάθαρη φωτεινότητά του και το κατηγορούν για άσχημα πράγματα.
Κι όμως, τίποτα το άσχημο δεν κρύβει.
Λες και θα μπορούσε ποτέ ένα χρώμα που υπονοεί τη ζωή την ίδια να είναι άσχημο και κακόβουλο.
Μάλλον δεν περπάτησαν ποτέ ανάμεσα στις μαργαρίτες, δεν άκουσαν το βουητό από τις μέλισσες, δε ζεστάθηκαν από τις αχτίδες του ήλιου.
Κλεισμένοι συνέχεια μέσα σε τέσσερις τοίχους, γράφουν θεωρίες, δεν ξέρουν τι είναι το κίτρινο γιατί δεν αφήνουν το βλέμμα να υψωθεί στον ουρανό, ή να ξεκουραστεί στη γη. Πώς λοιπόν να δουν την ομορφιά, πώς να νιώσουν τη ζωή;
Το μισούν γιατί είναι φωτεινό, γιατί είναι όμορφο, γιατί είναι ζωή και τότε το βαφτίζουν χρώμα του μίσους.
Αχ και να ήξεραν μόνο!
Ή απλά να μπορούσαν να νιώσουν!





Μια καρδιά μας άφησε να δούμε τα μυστικά της...κάποια ήταν κίτρινα!


I am linking to Fiona { Green Day 28}

Day 12...surprise
Το μικρό σαπουνάκι ήταν μια μυρωδάτη έκπληξη!

Day 13...circle

 Day 14...something yellow
Καθώς έστυβα το λεμόνι, έστυβα και το μυαλό μου ψάχνοντας ένα θέμα για τον κύκλο.
Σκεφτόμουν και σκεφτόμουν, ενώ όλοι αυτοί οι κύκλοι του λεμονοστύφτη γελούσαν με μένα.
Τους είχα μπροστά μου και δεν τους έβλεπα.
Και ξαφνικά το μυαλό σταμάτησε να καλπάζει και είδε!
Να οι κύκλοι...αλλά, χμμ!...δεν είναι και κίτρινο?
Τελικά αποφάσισα να κρατήσω τη φωτογραφία για το κίτρινο.
Ναι, αλλά τα στυμμένα λεμόνια δεν είναι πιο όμορφα?
Στο δίλημμα λεμονόκουπες ή λεμονοστύφτης κέρδισε ο δεύτερος.
Καλού κακού κράτησα και τις λεμονόκουπες...όλο και κάπου θα χρειαστούν!



Σημείωση: 
Τα λουλούδια στις πρώτες φωτογραφίες δεν είναι μαργαρίτες.
Όταν έγραφα είχα στο μυαλό ένα συγκεκριμένο λιβάδι γεμάτο μαργαρίτες που είχα δει κάποτε, αλλά δε βρήκα χτες μαργαρίτες να φωτογραφίσω.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Η βασίλισσα του χειμώνα (Weekly Moodboard)

Ήρθε ακάλεστη και βάλθηκε να τα κλείσει όλα στην αγκαλιά της.
Θέλησε να τα βάψει όλα άσπρα, ο ήλιος όμως δεν την άφησε και πάσχιζε να λιώσει τα παγωμένα χνάρια της ακόμα και από τις ψηλότερες κορφές των βουνών. Αυτή θύμωσε και θρονιάστηκε παντού.  Τον αγνόησε με μεγαλοπρέπεια και ρούφηξε τη ζωή από τα πιο ευαίσθητα λουλούδια, που τώρα κρέμονται θλιβερά απομεινάρια του εαυτού τους εκλιπαρώντας λίγη προσοχή.
Δυνάμωσε σιγά σιγά και η παγερή της ανάσα έπλεκε τα βράδια άσπρες, περίτεχνες δαντέλες που τις έστρωνε παντού μέχρι το πρωί. Τότε χαμογελούσε και όρθωνε περήφανη το κορμί της για να θαυμάσει το παγωμένο της αριστούργημα, ενώ εμείς ξυπνούσαμε σε ένα άσπρο τοπίο χωρίς χιόνι.
Κοίταζε τον ήλιο στα μάτια και τον προκαλούσε.
-Έλα, του έλεγε, αν τολμάς εξαφάνισε όσα έφτιαξα.
Εκείνος αγκομαχούσε, ανέβαινε όλο και πιο ψηλά στον ουρανό κι έστελνε τις πιο γενναίες αχτίδες του να αναμετρηθούν μαζί της σε ένα παιχνίδι που κέρδιζε μόνο εκείνη, μέχρι που εγκατέλειψε την προσπάθεια και κρύφτηκε εξουθενωμένος πίσω από τα σύννεφα.
Και τότε, ανέλπιστα εκείνη νικήθηκε. Τα σύννεφα έγιναν βροχή και οι νοτιάδες την έδιωξαν μακριά.
Ήταν η πιο κρύα εβδομάδα του χειμώνα και δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Η παγωνιά τρύπωσε στα σπίτια μας, κι αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, τη δεχτήκαμε σαν έναν κακότροπο επισκέπτη και την ανεχτήκαμε, όχι όμως χωρίς να τη βρίζουμε πίσω από την πλάτη της.
Η εβδομάδα είχε ταξίδια στο παρελθόν με μαγικά χάρτινα καραβάκια, είχε όμορφες στιγμές χαλάρωσης, αλλά είχε και τρέξιμο.
Ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, έβρισκα λίγο χρόνο για να θαυμάσω το λευκό αγριολούλουδο που αψηφούσε την παγωνιά ανθίζοντας κι έπαιρνα το θάρρος να  αψηφήσω κι εγώ τη βασίλισσα φορώντας το πιο ζεστό μου πουλόβερ.

Weekly Moodboards μπορείτε να απολαύσετε εδώ κι εδώ.

Day 11...water
Η βροχή που έδιωξε την παγωνιά ήταν καλοδεχούμενη.
Μου άρεσε ο τρόπος που αλλοίωνε τα πάντα καθώς οι σταγόνες της χτυπούσαν στο τζάμι του αυτοκινήτου και θόλωναν τις εικόνες.




Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Χάρτινο το...καραβάκι!!

Τα μεγαλύτερα ταξίδια γίνονται με ένα χάρτινο καραβάκι.
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, μια παρέα παιδιών μεγάλωνε ξέγνοιαστα σε μια γειτονιά που τα σπίτια της ακουμπούσαν το ένα στο άλλο. Μπροστά τους περνούσε ένα αυλάκι και κάθε σπίτι είχε μια "γέφυρα" που το ένωνε με το δρόμο. Όταν έβρεχε το αυλάκι που συνήθως ήταν στεγνό γέμιζε νερό.
Αυτό ήταν το σύνθημα για να αρχίσουν τα ταξίδια.
Τα παιδιά έφτιαχναν καραβάκια και τα άφηναν να ταξιδέψουν. Εκείνα περνούσαν ένα γεφυράκι, δύο γεφυράκια, στο τρίτο συνήθως βούλιαζαν.
Το νερό που έρχονταν με ορμή τα έκανε να μοιάζουν με πραγματικά καράβια που έπεσαν σε τρικυμία.
Τα χάρτινα καραβάκια κλυδωνίζονταν και στροβιλίζονταν πάνω στο νερό γεμίζοντας ενθουσιασμό τα παιδιά.
Κάποια, πιο περήφανα και πιο πεισματάρικα από τα άλλα, συνέχιζαν το ταξίδι μέχρι που χάνονταν από τα μάτια τους, κάνοντάς τα να ονειρεύονται μακρινά ταξίδια για τα πεισματάρικα καράβια. Σκάρωναν περίπλοκες ιστορίες και δεν απογοητεύονταν όταν τα περισσότερα βούλιαζαν.  Έσκιζαν φύλλα από τα τετράδιά τους κι έφτιαχναν άλλα. Όσο είχαν φύλλα, είχαν καράβια, όσο είχαν καράβια είχαν ιστορίες, όσο είχαν ιστορίες έκαναν ταξίδια. Και πάντα κάποιο παιδί θύμιζε στα υπόλοιπα τους στίχους του Παπαντωνίου:
"Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;"
Κι αντηχούσε όλη η γειτονιά από τις παιδικές φωνές που "φώναζαν" όσο πιο δυνατά μπορούσαν το ποίημα στα δικά τους καραβάκια.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Και να που έφτιαξα πάλι καράβια.
Τα νερά δεν είναι ορμητικά, αλλά γαλήνια μέσα στη γυάλα που τα έκλεισα κι αυτά πάλι βουλιάζουν. Βρέχεται το χαρτί,  βαραίνει, τα καράβια αρχίζουν να γέρνουν, γεμίζουν νερό και πάνε να ακουμπήσουν πάνω στις πέτρες σα για να ξεκουραστούν.
Αρμενίζουν μόνο για λίγο, αλλά με γεμίζουν χαρά όπως τότε.






Day 10...one o´clock

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Γράφοντας και παίζοντας με τις λέξεις

Το παιχνίδι "Παίζοντας  με τις λέξεις" είναι μια πολύ όμορφη ιδέα της Φλώρας που στηρίζεται με ενθουσιασμό από πολλούς.
Γράφουμε μικρές ιστορίες χρησιμοποιώντας 5 συγκεκριμένες λέξεις και βαθμολογούμε τις υπόλοιπες, ενώ αυτή αναλαμβάνει όλα τα άλλα. Σίγουρα της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
Πριν λίγες μέρες τέλειωσε το πέμπτο παιχνίδι.
Πέντε παιχνίδια, τέσσερις συμμετοχές δικές μου.
Ξεκίνησα να παίρνω μέρος από το δεύτερο κι
εδώ θα βρείτε τη δεύτερη προσπάθειά μου!
Στη σημερινή ανάρτηση έχω τις δυο τελευταίες ιστορίες μου και δυο βραβεία συμμετοχής.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους ψήφισαν τις δικές μου ιστορίες και να δώσω πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετέχουν, είτε γράφοντας είτε ψηφίζοντας και φυσικά στους νικητές.
Το έκτο παιχνίδι ξεκίνησε ήδη κι εδώ μπορείτε να δείτε τις 5 καινούριες λέξεις.


Στο βουνό

Το αυτοκίνητο πήρε μια τελευταία στροφή και το ταξίδι τέλειωσε αφήνοντάς με άφωνη από την ομορφιά. Την τελευταία μία ώρα οι εικόνες που συναντούσα ανεβαίνοντας το βουνό με προετοίμαζαν για το τι θα αντικρίσω, αλλά και πάλι η μεγαλοπρέπειά του όρμησε και  κυρίευσε όλες μου τις αισθήσεις. Τα έλατα συμπλήρωναν την εικόνα και το μικρό σπιτάκι που θα γίνονταν το σπίτι μου για ένα μήνα ήταν λες και βγήκε από παραμύθι. Το χωριό ήταν έρημο, αλλά έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα σπίτια ήταν μακριά. Αυτό ήταν το πρώτο και το πιο απομονωμένο σπίτι του χωριού. Ακόμα κι αν γέμιζε το Σαββατοκύριακο πάλι μόνη θα ήμουν.
Ένα γάβγισμα από το πίσω κάθισμα με έκανε να γυρίσω. Ο Σέβεν – τον είχα ονομάσει έτσι όταν πίστευα πως το επτά ήταν ο τυχερός μου αριθμός- είχε    κολλήσει τη μουσούδα του στο τζάμι του παραθύρου και η ουρά του έκανε έναν ρυθμικό χτύπο καθώς κουνιόταν με ανυπομονησία και χτυπούσε πάνω στο κάθισμα του οδηγού. Βγήκα από το αυτοκίνητο, τεντώθηκα να ξεμουδιάσω από το ατέλειωτο ταξίδι και άνοιξα την πόρτα.
Ο Σέβεν ξεχύθηκε σαν τρελός μέσα από το αυτοκίνητο και άρχισε να τρέχει, να μυρίζει, να εγκρίνει το νέο μας σπίτι. Είχε τη σοφία να μην απομακρυνθεί  καθώς έβγαζα τα πράγματά μας και τα κουβαλούσα μέσα. Το σπίτι ήταν τακτοποιημένο και καθαρό κι αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Ήθελα να απολαύσω  την ομορφιά  και να χαρώ το δάσος που ήταν όλο δικό μου.
Τελικά τα βήματά μου με οδήγησαν προς το χωριό και η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν είδα καπνό να βγαίνει από μια καμινάδα. Πλησιάζοντας είδα τον ένοικο του σπιτιού στην αυλή να κόβει ξύλα. Με είδε κι αυτός  κι έδειξε ξαφνιασμένος για λίγο. Μετά   ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. Είχε έρθει , είπε, για να μείνει λίγο μόνος του  και να τακτοποιήσει το  σπίτι για τα χειμωνιάτικα Σαββατοκύριακα που θα το επισκέπτονταν. 
Αρνήθηκα εκείνο το πρώτο απόγευμα τον καφέ που μου πρόσφερε, αλλά τις επόμενες μέρες ήπιαμε πολλούς καφέδες μαζί και κάναμε ατέλειωτες βόλτες στο δάσος. Ένιωθα λες και είχα βρει ένα φίλο που είχα να συναντήσω χρόνια. Ακόμα και ο Σέβεν ήταν εντυπωσιασμένος από τον άντρα που του χάιδευε το κεφάλι και τον κοιτούσε με αγάπη.
Κάποια μέρα εκεί που καθόμασταν δίπλα στο τζάκι και απολαμβάναμε την κουβέντα μας πρόσεξα ότι  κρατούσε ένα περίεργο αντικείμενο σαν σφαίρα που έδειχνε να είναι φτιαγμένο από ασήμιΤον ρώτησα τι είναι και απέφυγε να απαντήσει. Το έκρυψε στην τσέπη του και είπε γελώντας πως είμαστε τεμπέληδες μια και τόση ώρα δε σηκωθήκαμε να φέρουμε ούτε ένα ξύλο και το τελευταίο είχε γίνει κάρβουνο.
Έτσι πέρναγε ο καιρός με όμορφες συζητήσεις και μεγάλες βόλτες μέχρι που ήρθε το Σαββατοκύριακο που θα έρχονταν οι φίλοι μου να με επισκεφτούν. Η  συμπεριφορά του άλλαξε κι έγινε νευρικός. Όταν τον αναζήτησα το Σάββατο να τον συστήσω στους φίλους μου δεν τον βρήκα. Και το σπίτι που μέχρι πριν λίγες μέρες φιλοξενούσε τις συναντήσεις μας, το σπίτι του όπως έλεγε αυτός, ήταν ερειπωμένο.



Γέφυρες

Η γέφυρα που οδηγεί στην πόλη είναι φωτισμένη και στολισμένη για τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν με ορμή. Όλα γύρω της ουρλιάζουν «χαρά» κι αυτή θέλει να κλείσει τα αυτιά της για να μην ακούει. Δεν αντέχει άλλο όλο αυτό το ψεύτικο πάθος για γιορτή. Θέλει να κλείσει την πόρτα της ψυχής της και να αποτραβηχτεί εκεί μόνη της στα σκοτεινά.
Να τρίξει εκείνος ο αόρατος  μεντεσές και να ακούσει τον γνώριμο ήχο που κάνει μια βαριά πόρτα όταν κλείνει. Μόνο τότε θα είναι ήσυχη και προστατευμένη. Μέσα της!
Ίσως να άναβε κι ένα φως. Είχε αφήσει  ένα πορτατίφ εκεί, ίσα  να φωτίζει τα   όνειρα που γεννιούνται. Είναι εκείνο που είχε δίπλα στο κρεβάτι της όταν ήταν  παιδί. Το γλυκό του φως τη συντρόφευε στα ταξίδια που έκανε στο μαγικό κόσμο  της Αλίκης και της  Ντόροθι. Ήταν σίγουρη τότε πως ο μάγος θα έκανε  πραγματικότητα όλες της τις ευχές. Δίπλα του βρίσκεται ξεχασμένο ένα γυάλινο γοβάκι. Άραγε ξέρει η Σταχτοπούτα πως ο πρίγκιπας δεν το βρήκε ποτέ ή περιμένει ακόμα ;
Στο λιγοστό  φως  βλέπει κι άλλα πράγματα να παλεύουν να αποκτήσουν σχήμα και νόημα. Βλέπει την αγαπημένη της κούκλα με το κατακόκκινο φόρεμα που της χάρισαν οι γονείς της κάποια Χριστούγεννα.
Να, αυτός εκεί στην άκρη, δεν είναι ο κέδρος που την φιλοξενούσε στη σκιά του και γίνονταν σιωπηλός μάρτυρας  όσων συνήθιζε να σκαλίζει στο χαρτί; Μια φορά, θυμάται, σκάλισε και πάνω του μια φράση κι αυτός την άφησε να το κάνει. Με τη φαντασία της  περνάει απαλά το χέρι της πάνω στα χαραγμένα αρχικά και χαϊδεύει το ξύλο που δεν μπορεί να αγγίξει.
Ένα  λουλούδι , ίσως εκείνο που της έβαλε κάποτε στα μαλλιά χαμογελώντας ένας έρωτας, μοσχομυρίζει ακόμα και τη γεμίζει αναμνήσεις. Το αστέρι που ξεκρέμασε για χάρη της από ένα μακρινό ουρανό  η καλύτερη φίλη της, λάμπει ακόμα σε μια γωνιά θυμίζοντας αγάπη.
Ανοίγει  ένα μουσικό κουτί και η ξεχασμένη μελωδία έρχεται  πάλι  στο νου και τη συνεπαίρνει. Δεν το καταλαβαίνει, αλλά ψιθυρίζει ήδη το σκοπό.
Κλείνεται όλο και πιο βαθιά μέσα της καθώς διασχίζει τη φωτισμένη γέφυρα. Τα βήματά της πάνω στο πλακόστρωτο ντύνουν με μια περίεργη, μονότονη μουσική την επιστροφή της στην πόλη και μέσα της.
Ψάχνοντας, βρίσκει κι άλλα πράγματα ξεχασμένα.
Ένα χαμόγελο εδώ, μια αγκαλιά εκεί, ένα γράμμα γεμάτο αγάπη. Η βουτιά μέσα της είναι  καταπραϋντική. Στέκεται για λίγο στην άκρη της γέφυρας , αφήνει τον  παγωμένο αέρα να της δώσει  ένα παρηγορητικό χάδι,  κι εκεί, μέσα στα φώτα που πνίγουν το σκοτάδι της νύχτας, διακρίνει μια γυναίκα να της  χαμογελά μέσα στα σκοτεινά νερά. Δεν τη βλέπει καθαρά, περισσότερο την αισθάνεται, αλλά  ξέρει πως είναι αυτή.
Μέχρι να φτάσει στην άκρη της γέφυρας το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ και στολίζει  το πρόσωπό της . Ξέρει πως την περιμένουν κι αυτό ξαφνικά ζεσταίνει την καρδιά της περισσότερο από όλες τις αναμνήσεις.
H περίεργη αίσθηση πως δεν διέσχισε μόνο μια γέφυρα  απόψε,  γίνεται εντονότερη πριν σβήσει μέσα στους ήχους και τα γέλια της γιορτής.


Day 7...Street


Day 8...Something beginning with "t"...toy


Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Στα χρώματα της γης

Η αγαπημένη Lyriel  μοιράζεται μαζί μας την αίσθηση που της άφησαν οι μέρες της εβδομάδας που πέρασε.
Στο Weekly  Moodboard μας περιγράφει το χρώμα που είχαν οι μέρες της, τη γεύση τους, την υφή τους και μας προσκαλεί να της κάνουμε συντροφιά περιγράφοντας τις δικές μας μέρες μέσα από το φακό μας.

Η δική μου εβδομάδα είχε γήινα χρώματα.
Είχε πολύ πορτοκαλί, που είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Ο άνεμος το έκανε να στροβιλίζεται, κι εκείνο έγινε πύρινο για χάρη μας πριν γίνει λουλούδι  στον απρόσμενο χειμωνιάτικο ήλιο.
Το ξύλο μαγνήτισε το βλέμμα μου στην παλιά πόρτα, στόλισε και στολίστηκε για να δώσει γιορτινό κλίμα κι έγινε ευλογία όταν θυσιάστηκε για να κάνει τα βράδια μας πιο ζεστά.


Day 5...movement
Ένα κλικ και η κίνηση μένει παγωμένη στο χρόνο!

Day 6...mine
Το κουτί που "κρύβει" τα μυστικά μου.