Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Τέλος γενικά!

Την άγκυρα ρίξαμε στην άμμο.
Ύστερα, τα σύννεφα αφήσαμε να πυκνώσουν.
Και κάπως έτσι έπεσε η αυλαία
στο τελευταίο όνειρο.
Τέλος εποχής!
Τέλος γενικά!


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις "25 λέξεις", που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου στο blog "Το κείμενο".
Η υπέροχη φωτογραφία της Μαρίας, μου έβγαλε μια θλίψη.
Και η θλίψη με οδήγησε σε ένα τέλος.
Μακάρι όμως να μπορούσα να βάλω τέλος σε όσα μας προκαλούν θλίψη!

Μαρία ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!


Μην  ξεχνάτε πως το "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας μέχρι και την Παρασκευή στις 8 το βράδυ.

Και αν θέλετε να βάλετε χρώμα στη ζωή σας, πάρτε τα πινέλα σας, ή έστω την πένα σας και "χρωματίστε" στίχους για το "Συμπόσιο Ποίησης" που διοργανώνει η Αριστέα!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Δυο βιβλιοθήκες...ένα ταξίδι στο παρελθόν

Δυο βιβλιοθήκες μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο.
Στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκας τα πολύτιμα εκθέματα μετράνε τους αιώνες  και βρίσκονται καλά προστατευμένα πίσω από μια βιτρίνα.


Στο τζάμι της βιτρίνας, καθρεφτίζεται ο περίβολος του κτιρίου σα να θέλει να μας υπενθυμίσει πως έξω από τον παγωμένο στο χρόνο χώρο, η ζωή συνεχίζεται, προχωρά. 


Στο διάσημο Σπίτι των κοχυλιών (la Casa de la Conchas), φιλοξενείται η δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης.
Πάνω από 300 πέτρινα κοχύλια κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο του ιστορικού κτιρίου και δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Δυο βιβλιοθήκες, ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο της ιστορίας και των βιβλίων!

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Gomphrena globosa

Gomphrena globosa, ή bachelor button, ή globe amaranth.
Με τις παραπάνω ονομασίες κυκλοφορεί αλλού. 
Αμάραντο σφαιρικό τον λέμε στην Ελλάδα, αλλά μπορεί να τον έχετε ακουστά και ως "βουρτσάκι", αφού τα άνθη του είναι   ιδιαίτερα και σκληρά.

Είναι άκρως καλοκαιρινός, επιβιώνει όμως μια χαρά και το φθινόπωρο...τουλάχιστον στις αρχές του.
Τι κι αν ο Σεπτέμβριος θυμώνει πότε πότε;
Ο σφαιρικός αμάραντος δεν του κρατά κακία και συνεχίζει να χαμογελά!
Κι έτσι ελκυστικός όπως είναι, τραβάει σα μαγνήτης τα έντομα. 
Τον γνωρίζετε; Κι αν ναι, εσείς πώς συνηθίζετε να τον αποκαλείτε;







Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Confiteor, Ζάουμε Καμπρέ


"Ο συγγραφέας είναι σολίστας" γράφει ο Καμπρέ και για πάνω από 700 σελίδες ο αναγνώστης αφήνεται σε αυτή του την αλήθεια.

Το Confiteor είναι πολλά παραπάνω από μια ομολογία. Είναι ένα πραγματικό αριστούργημα της λογοτεχνίας, ένα βιβλίο που υφαίνει με δεξιοτεχνία το χτες με το σήμερα, αναζητώντας απαντήσεις εκεί που κρύβεται το αδιέξοδο. 
Και το αδιέξοδο έχει πολλούς και διαφορετικούς δρόμους που οδηγούν σε αυτό.

Η γη πότε γίνεται επίπεδη και πότε στρογγυλή και μέσα από το γράμμα που ο Αντριά γράφει στην αγαπημένη του Σάρα, το κακό τυλίγει σαν πέπλο την ανθρωπότητα και γίνεται βασανιστικό ερώτημα που επανέρχεται συνεχώς για να ενοχλεί τον Καμπρέ, τον ήρωά του τον Αντριά που προσπαθεί να το οριοθετήσει και ίσως και να το κατανοήσει και φυσικά τον αναγνώστη.

Υπάρχει Θεός; Κι αν υπάρχει, πώς επιτρέπει να γίνονται αδιανόητα πράγματα, και πόσο βολικά στα αλήθεια, τα μεταβιβάζει, ελαφρά τη καρδία, στη βούληση του ανθρώπου;
Είναι ξεκάθαρο πως ο Θεός είναι ανύπαρκτος για τον Αντριά, αλλά βρίσκεται συχνά στη σκιά του, μια σκιά που αφήνουν παντού τα έργα των ανθρώπων, καλά, ή κακά και  που διαπράττονται στο όνομά Του.


Παρακολουθούμε τον Αντριά από παιδί που μεγαλώνει στη Βαρκελώνη του 50, με έναν πατέρα που τον οραματίζεται λόγιο και μια μητέρα που τον επιθυμεί δεξιοτέχνη του βιολιού, ενώ η μοίρα που στην ύπαρξή της δεν πιστεύει, αφού θεωρεί πως όλα και όλοι είμαστε αποτελέσματα συμπτώσεων, τον δένει στενά με την ιστορία ενός πολύτιμου αντικειμένου, ενός ξακουστού βιολιού!

Δυο ακόμα αντικείμενα στενά συνδεδεμένα με το βιολί του 18ου αιώνα, που έχει όνομα και ονομάζεται Βιάλ, ένα μενταγιόν κι ένας πίνακας που σχετίζεται άμεσα με ένα χειρόγραφο, παίζουν σημαντικό ρόλο στο βιβλίο, αλλά και στη ζωή του Αντριά και κατά κάποιο τρόπο την καθορίζουν, ίσως και να την εξουσιάζουν ως ένα σημείο. 

Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι, που τα έργα τέχνης και οι ανυπολόγιστης αξίας αντίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι η πηγή πλούτου της οικογένειας, αναπόφευκτα κάποια στιγμή υποψιάζεται την ύποπτη προέλευσή τους και αρχίζει να σκαλίζει στο χρόνο και στη μνήμη για να ξεθάψει τα ανομολόγητα μυστικά.

Ο Αντριά ξεκινάει ένα γράμμα στη γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή του, την αγαπημένη του Σάρα, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του για πάντα. 
Και είναι τρομακτικό αυτό, όσο και αλληγορικό.
Ένας σοφός, ένας απόλυτα χαρισματικός άνθρωπος που χάνει σιγά σιγά τη μνήμη του, έχοντας επίγνωση της κατάστασής του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή του ιστορία, να καταγράψει την προσωπική του πορεία, αλλά και να κάνει μια μεγάλη διατριβή σε θέματα που βασανίζουν από τη γέννησή της την ανθρωπότητα.
Και πρέπει να το κάνει γρήγορα και με κάθε ειλικρίνεια, πριν το κουδούνισμα του τηλεφώνου που έρχεται όλο και πιο συχνά και τον αναστατώνει, σαν μια ύπουλη και κακόβουλη προειδοποίηση, αντικατασταθεί με το απόλυτο κενό!

Η εξουσία και το κακό, που για μένα είναι αλληλένδετα, άσχετα αν δεν προϋποθέτουν το ένα το άλλο, ο πόνος πέρα από κάθε φαντασία, η μεταμέλεια, η συγχώρεση που ίσως και να μην έχει καμιά σημασία τελικά, αφού το κακό δεν μπορεί να αντιστραφεί, η εξιλέωση, η αγάπη, η εκδίκηση, μα πάνω από όλα το ίδιο το κακό που λάμπει σαν μαύρος ήλιος σκορπίζοντας τα σκοτάδια του, από τότε που η γη ήταν επίπεδη, και που βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώνει και στη σφαίρα που γυρνάει αδιάκοπα στο διάστημα και μας δείχνει πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, εκείνο θα βρίσκει τρόπους για να θριαμβεύει, απασχολούν το συγγραφέα διαρκώς.


Δεν είναι τυχαίο που ο Καμπρέ αναφερόμενος σε δυο τραγικές περιόδους της ανθρωπότητας, στο Μεσαίωνα που η Ιερά Εξέταση είχε αναλάβει να σκορπάει τη φρίκη και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που αναβίωσε την ίδια απόλυτη φρίκη στο Άουσβιτς με τα απάνθρωπα και αδιανόητα πειράματα πάνω σε ανθρώπους και όχι μόνο, τις περιγράφει σχεδόν παράλληλα ταυτίζοντας έτσι τον ιεροδικαστή με τον ναζί.

..."Κι όπου χρειαζόταν φρίκη, ας ήταν απέραντη. Κι όπου χρειαζόταν σκληρότητα, ας ήταν απόλυτη, διότι τώρα έπαιρνε το λόγο η Ιστορία."...

Κι έτσι με αυτή τη φράση που θα μπορούσε να χαρακτηρίζει κάθε φάση της ιστορίας που το κακό γιγαντώνεται, διανύουμε σημαντικά κομμάτια της.

Ο Καμπρέ καταπιάνεται με πολλά θέματα και γράφει ένα πραγματικό αριστούργημα, χρησιμοποιώντας έναν ξεχωριστό τρόπο αφήγησης καθώς περνάει με άνεση από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο, και που μπορεί στην αρχή να ξαφνιάζει, ωστόσο το ξάφνιασμα διαδέχεται ο θαυμασμός για τον τρόπο που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί για να σπρώξει χωρίς οίκτο τον αναγνώστη στα βαθιά μυστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα στους αιώνες, αλλά και να κατανοήσει την αγωνία του ήρωα που διαρκώς βρίσκει και χάνει την αγάπη, ενώ είναι περικυκλωμένος από το κακό που μπήκε στη ζωή του πριν ακόμα τη γέννησή του.
Εκπληκτική όμως είναι και η ικανότητά του να χαλαρώνει κάπου κάπου τον αναγνώστη, κάνοντάς τον ακόμα και να γελάσει δυνατά με το ιδιότυπο χιούμορ του που χρησιμοποιεί με μαεστρία όπου χρειάζεται! 



Confiteor...ήρθε η ώρα της δικής μου ομολογίας. Ομολογώ λοιπόν πως νιώθω πολύ τυχερή που αξιώθηκα να διαβάσω αυτό το βιβλίο και πως από δω και πέρα κερδίζει επάξια τη θέση του ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου βιβλία, στα αναγνώσματα εκείνα που έχουν για μένα μεγάλη αξία!

Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ φυσικά με θαυμασμό στον μεταφραστή του έργου Ευρυβιάδη Σοφό που κατόρθωσε να αποδώσει από τα καταλανικά στα ελληνικά ένα θαύμα που παρέμεινε θαύμα και μετά τη μετάφραση!
Σίγουρα σας κάνει εντύπωση ο τίτλος του βιβλίου που έμεινε αμετάφραστος, όπως μου έκανε κι εμένα στην αρχή.
Στις σημειώσεις ο μεταφραστής επισημαίνει πως αυτό ήταν επιθυμία του συγγραφέα κι εξηγεί πως "Confiteor" σημαίνει ομολογώ, εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου.

Το Confiteor, το βιβλίο με τα πολλά βραβεία και την πλήρη αποδοχή από κριτικούς και αναγνώστες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πόλις".

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Παίζοντας με τις λέξεις #9, η έναρξη


Αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να γίνει το παιχνίδι μας μηνιαίο ξανά, όπως το οραματίστηκε και το διοργάνωνε η Φλώρα στο TEXNIS STORIES
Ζήτησα τη γνώμη σας, επειδή θεωρώ πως όλοι έχουμε λόγο, μια και το παιχνίδι μας, όπως το αποκαλούμε, το συνεχίζω εδώ, αλλά δεν είναι δικό μου, αλλά όλων μας.
Από την αρχή ένιωθα πως δεν έκανα καλά να το περιορίσω, αλλά στο μεταξύ όλα είχαν αλλάξει. Το παιχνίδι έχει τώρα παρέα και άλλα αγαπημένα δρώμενα, όπως το "Συμπόσιο ποίησης" που διοργανώνει η Αριστέα στο "Η ζωή είναι ωραία, τις "25 λέξεις" της Μαρίας Νι στο "Κείμενο", αλλά και το "Φωτογραφίζειν" στο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά"!
Και μια στο τόσο, παίρνουμε και μια "πρόσκληση" για άλλες περιπέτειες!
Φοβήθηκα λοιπόν πως θα ήταν υπερβολή να είναι μηνιαίο, αλλά η αίσθηση πως το αδικώ υπήρχε.
Ανοίγω μια παρένθεση για να δηλώσω τουλάχιστον ικανοποίηση, που ούτε ένας δεν μου καταλόγισε κάτι τέτοιο! 
Από την άλλη, ο χρόνος όπως τονίσατε κι εσείς στα σχόλια, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο.
Αν αναλογιστούμε πως την εβδομάδα που μας πέρασε δεν κατόρθωσα ούτε να απαντήσω στα σχόλιά σας, για τα οποία σας ευχαριστώ πολύ, τότε εύκολα μπορώ να τρομάξω αν αναλογιστώ πως το παιχνίδι "θα τρέχει" κι εγώ θα είμαι "αλλού".
Σας διάβασα όλους προσεκτικά, κατανοώ τον καθένα και συμφωνώ με όλους, ακόμα κι αν με την πρώτη ματιά φαίνεται να αντικρούονται κάποιες απόψεις.
Η αίσθηση που μου έμεινε είναι πως το παιχνίδι μας είναι ακόμα αγαπημένο και κρατάω αυτό προς το παρόν!

Ξεκινάει λοιπόν το 9ο "Παίζοντας με τις λέξεις".
Από τις λέξεις που προτείνατε, κράτησα τα πρώτα πέντε ουσιαστικά, εκτός της γέφυρας, που ήταν πρώτο πρώτο, αλλά η φωτογραφία της θα μας συντροφεύει έτσι κι αλλιώς σε αυτό το παιχνίδι! 

Οι λέξεις που θα μας βάλουν στο παιχνίδι είναι οι: 

σκοινί, προκατάληψη, σύθαμπο, τροχιά, όρια


Όροι συμμετοχής στο παιχνίδι των λέξεων:
1. Οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε μορφή τους, ονομαστική, γενική, αιτιατική, κλητική, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή, οπότε υποκοριστικά και παράγωγα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.
Δεν μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως κύρια ονόματα.
Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, μπορείτε να στέλνετε τις δημιουργίες σας στο mail μου, almikr@gmail.com
Μπορείτε να γράφετε όπου σας βολεύει, αλλά θα σας παρακαλούσα όταν τις στέλνετε να τις κάνετε copy-paste στο mail και όχι επισύναψη, για να είναι εύκολη η μεταφορά τους στη συνέχεια.
Καλό θα ήταν να είναι γραμμένες με κόκκινο χρώμα οι 5 λέξεις, για να ξεχωρίζουν αμέσως.

2.  Τα κείμενα ας φροντίσουμε να είναι μικρά περίπου 400 λέξεις. 
Δεν θα γίνονται δεκτά κείμενα που υπερβαίνουν τις 500 λέξεις. 

3. Μπορείτε να στείλετε μέχρι 2 συμμετοχές.

4. Κάθε συμμετοχή καλό είναι να συνοδεύεται από μια φωτογραφία, ή κινούμενη εικόνα.

5. Όταν λήγει η προθεσμία, τα κείμενα θα αναρτώνται εδώ ανώνυμα και αριθμημένα σύμφωνα με τη σειρά αποστολής τους στο mail.

Μπορείτε να στείλετε τις συμμετοχές σας ως την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου στις 8 το βράδυ.

 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου αναλύσατε τις σκέψεις σας στην προηγούμενη ανάρτηση και σας ζητάω συγγνώμη που δεν σας απάντησα όπως έπρεπε!
Καλές εμπνεύσεις σας εύχομαι

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Γέφυρα

Υπάρχουν κι εκείνες οι  γέφυρες που έχουν χάσει με τα χρόνια τη χρησιμότητά τους.
Περισσότερο χωρίζουν, παρά ενώνουν πια.
Μπορεί η γέφυρα της φωτογραφίας να έχει χάσει τον πρακτικό της ρόλο, δεν έχασε όμως τη μεταφορική της αξία.
Και μεταφορικά χρησιμοποιώντας την, την αφήνω να ενώσει το 8ο "Παίζοντας με τις λέξεις", με το 9ο που θα ξεκινήσει σύντομα!
Σας καλώ να τη διασχίσετε χωρίς φόβο, προτείνοντας πέντε λέξεις, πέντε ουσιαστικά, για να ξεκινήσει και φέτος το παιχνίδι μας!


Το "Παίζοντας με τις λέξεις", ήταν μια ιδέα της Φλώρας του TEXNIS STORIES, που μας έκανε για χρόνια να γράφουμε και να διαβάζουμε ιστορίες και ποιήματα.

Κάθε μήνα η Φλώρα πιστή στο ραντεβού με λέξεις που ανανεώνονταν μας καλούσε να δημιουργήσουμε.
Και το κάναμε.
Γράφτηκαν για το παιχνίδι, ή αν θέλετε με αφορμή το παιχνίδι εξαιρετικές ιστορίες, υπέροχα ποιήματα, ξεκαρδιστικά ευθυμογραφήματα, αγαπημένα παραμύθια, αλλά και πόσα άλλα!

Θέλω να ευχαριστήσω τη Φλώρα που εμπνεύστηκε το παιχνίδι που με τη σειρά του μας χάρισε τόσες και τόσες εμπνεύσεις, για τη σκληρή δουλειά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε περνώντας το παιχνίδι στα δικά μου χέρια!

Με τα χρόνια, όλο και περισσότερα δρώμενα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και το παιχνίδι που η Φλώρα φρόντιζε πάντα να γίνεται σε μηνιαία βάση, με τη μετακόμισή του εδώ άρχισε να αραιώνει τις προσκλήσεις του.
Αυτό ήταν κάτι που το σκεφτόμουν συχνά.
Μήπως τελικά δεν έκανα καλά που "περιόρισα" τις προσκλήσεις;
Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε;
Θα μπορούσαμε άραγε  να το κάνουμε πάλι μηνιαίο;
Ή για να το θέσω σωστότερα, εσείς πώς θα το προτιμούσατε;
Μηνιαίο, ή όπως συνεχίστηκε εδώ, με σποραδικές προσκλήσεις;
Περιμένω τη γνώμη σας!