Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Ο ανεμόμυλος που έγινε βιβλιοθήκη!

Η Αστυπάλαια δε χρειάστηκε να μου τάξει πράγματα και θάματα για να με ξελογιάσει.
Για την ακρίβεια, δε μου έταξε τίποτα, αλλά μου χάριζε συνεχώς.
Μου χάρισε εικόνες γεμάτες ομορφιά, μου χάρισε τοπία γεμάτα μυστήριο, μου χάρισε θάλασσες γεμάτες θρύλους!
Κι ανάμεσα σε όλα όσα ασταμάτητα μου χάριζε, ήταν κι αυτά που μου δάνεισε.


Μου δάνεισε την αύρα της, μια αύρα που με τύλιξε αμέσως μόλις κατέβηκα από το καράβι και με συντρόφευε όσο ήμουν στο νησί, και που, με έναν παράδοξο τρόπο, εξακολουθεί να με περιβάλει ακόμα κάθε φορά που ο νους μου τρέχει σε αυτήν.
Και μου δάνεισε και βιβλία!


Ένας από τους ανεμόμυλους που βρίσκονται στη Χώρα, έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει αμέσως!
Μέσα του έκρυβε ένα θησαυρό. 
Δηλαδή πολλούς θησαυρούς, μια και ήταν γεμάτος βιβλία.


Κι όταν ανακάλυψα πως αυτούς τους θησαυρούς μπορούσα να τους δανειστώ πολύ εύκολα, η χαρά μου διπλασιάστηκε!


Σχεδόν απέναντί του, βρίσκεται  η Ναρκίσσειος Δημοτική Βιβλιοθήκη και ο ανεμόμυλος είναι απλά μια προέκτασή της, που φιλοξενεί τα ξενόγλωσσα αναγνώσματα.

Ο επισκέπτης εδώ δεν πρόκειται ποτέ να ξεμείνει από βιβλία!
Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της εθελοντικής δράσης κάποιων ανθρώπων και της αγάπης τους για τα βιβλία και τους ανθρώπους, μια και τα τελευταία χρόνια η βιβλιοθήκη που περιέχει γύρω στα 8.500 βιβλία, λειτουργεί με εθελοντές. 
Κι όπως μου είπαν στο νησί, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από αυτό το θαύμα, είναι η κυρία Στέλλα.


Τα θαύματα της Αστυπάλαιας δεν τελειώνουν εδώ!
Οι αναρτήσεις για την Αστυπάλαια θα συνεχιστούν, αλλά υπάρχουν και οι παλιότερες!
Εδώ, ένας άλλος ανεμόμυλος φιλοξένησε τις ημέρες που ήμουν στο νησί Μαριονέτες.
Εδώ μας φιλοξένησε το κάστρο.
Εδώ παίρνουμε μια πρώτη γεύση της Αστροπαλιάς!

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Λίμνη Τσιβλού

Ψηλά στο βουνό, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση, ξεπροβάλλει ανεπάντεχα μια λίμνη.
Τη γαλήνη και την ηρεμία του ειδυλλιακού τοπίου, διακόπτει μόνο το κελάηδισμα των καλά κρυμμένων πουλιών, στις φυλλωσιές των δέντρων, που αναδεύει συνεχώς το ελαφρύ αεράκι.
Στάθηκα ώρα πολύ να ψάχνω από ποιο πλατάνι μας χαιρετούσε με θεσπέσιες τρίλιες ένα αθέατο πουλί.
Δεν το ανακάλυψα, μα το τραγούδι του θα μου μείνει αξέχαστο.

Εδώ με τίποτα δεν πάει το μυαλό σε καταστροφές και καταποντισμούς.
Όλα ανασαίνουν μακάρια την ηρεμία του βουνού και τα δέντρα με τις βαθιές τους ρίζες απλωμένες αποφασιστικά στη γη, δημιουργούν το απόλυτο αίσθημα ασφάλειας.


Το βουνό είναι ο Χελμός, η λίμνη ονομάζεται Τσιβλού και οφείλει την ύπαρξή της σε μια μεγάλη καταστροφή.
Κατολισθήσεις παρέσυραν τόνους χώματος και βράχους, οδηγώντας στον αφανισμό δυο χωριά, το ένα εκ των οποίων έδωσε το όνομά του στη λίμνη.  


Όλα αυτά έφραξαν την κοίτη του ποταμού Κράθη, που ουσιαστικά είναι υπεύθυνος μαζί με τις συνεχόμενες βροχές του 1913, για την καταστροφή που έγινε στις 24 Μαρτίου του ίδιου έτους.


Μια από τις πηγές του Κράθη είναι τα Ύδατα της Στυγός, στα νερά της οποίας ορκίζονταν οι Θεοί, εκεί που η Θέτιδα βάπτισε τον Αχιλλέα για να τον κάνει άτρωτο.

Η περιοχή, όπως αποδείχτηκε, καθόλου άτρωτη δεν ήταν, μα η φύση, λες και θέλησε να απολογηθεί και να αποζημιώσει για όλα όσα έκανε, δημιούργησε από το κακό, κάτι καλό.
Από την καταστροφή, έφερε την ομορφιά.

Ένα σμαράγδι σπάνιας ομορφιάς, ένα τέλειο αλπικό τοπίο, μια και βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων, ήταν η ανταμοιβή της και το δώρο της σε βουνό και ανθρώπους.


Κοντά στις όχθες της λίμνης τα πλατάνια διαλαλούν τη ζωή και μόνο να φανταστώ μπορώ την ομορφιά της περιοχής όταν τα πλατάνια θα ντυθούν τα φθινοπωρινά τους χρώματα.
Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να έρθω και το χειμώνα εδώ, όταν το χιόνι μεταμορφώνει μαγικά το τοπίο δίνοντάς του μια αυθεντική βουνίσια ομορφιά.
Είναι καλοκαίρι όμως, και σκοπεύω να απολαύσω κάθε στιγμή εδώ, κάτω από το δροσερό, πολυπόθητο ίσκιο τους.

Να αφουγκραστώ τα θροΐσματα των φύλλων, που μεταφέρουν μύθους για Θεούς κι ανθρώπους και μιλάνε διαρκώς για όσα η λίμνη έκρυψε για πάντα στα νερά της, ενώ τα μονοπάτια με οδηγούν σχετικά εύκολα στο νερό που αστράφτει από χαρά με κάθε χάδι του ήλιου.



Υπάρχουν αρκετά μονοπάτια και διαδρομές που οδηγούν στη λίμνη από διαφορετικές μεριές, αλλά και θέσεις που μπορεί ο ταξιδιώτης να ξεκουραστεί.
Αν θέλει και τολμά, μπορεί ακόμα και να κολυμπήσει.
Ή και να ψαρέψει. 
Η περιοχή προσφέρεται για πολλές δραστηριότητες και η ομορφιά της φύσης, που οργιάζει γύρω του, εύκολα τον ξεγελά.
Τον κάνει να νομίζει πως ο κόσμος είναι τελικά ο παράδεισος και πως ετούτο το μέρος, με τη λίμνη πάνω στο βουνό, με τα πλατάνια, τα πεύκα και τα έλατα είναι καλά φυλαγμένο μόνο γι' αυτόν.

Η λίμνη από ψηλά χάνει λίγο από το σμαραγδένιο της χρώμα, πλησιάζοντας περισσότερο στο τιρκουάζ.
Στη δική μου μνήμη όμως θα λάμπει σαν ένα σπάνιο σμαράγδι.
Και θα αναρωτιέμαι για όσα μυστικά έκρυψε για πάντα στα ογδόντα μέτρα του βυθού της.


Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Η νεράιδα και το παλικάρι (φωτορομάντζο με κύμα)


Η νεράιδα, αν και μάλλον σε γοργόνα μου φέρνει περισσότερο (να θυμηθώ μετά να ψάξω για ουρά, γιατί αυτή μάζεψε κι ένα γατί τελευταία και δε θέλει πολύ να γίνει το κακό, έτσι που ορέγονται τα ψάρια αυτές οι κάργιες...εεε οι γάτες ήθελα να πω), κι εγώ!
Τι ποιος εγώ;
Εγώ, το παλικάρι! 
Ο Μπρίκι, ο μέγας θαλασσόλυκος!
Ο σκύλος που δαμάζει τα κύματα!


Όλα εντάξει. 
Τα δάμασα!
Ωχουυυύ, καλά ντε, θα το παραδεχτώ!
Δεν τα δάμασα με την πρώτη, αλλά σκέφτηκα να τολμήσω μια διαφορετική προσέγγιση!
Μια προσέγγιση που θα δώσει περισσότερο βάθος στην προσπάθειά μου.
Να, εδώ, από δω θα τα δαμάσω. Ανάμεσα στα βράχια θα χωθώ. 
Εδώ που όλα μοιάζουν ελεγχόμενα. Εδώ που οι πανάρχαιοι, στέρεοι όγκοι, τώρα στέρεοι δηλαδή, κι ελπίζω και στο μέλλον, γιατί στο παρελθόν ένα κάτι τι το έπαθαν, ταρακουνήθηκαν, σκίστηκαν και χωρίστηκαν αν κρίνω από το σχήμα τους, αλλά γεωλόγος δεν είμαι, οπότε θα μείνω στο αντικείμενο που ξέρω καλά. Στη θάλασσα δηλαδή και τα κύματά της...


Που ήμουν;
Χάθηκα στους συλλογισμούς μου, χώθηκα σε άλλες επιστήμες, χάθηκα  και στα βράχια...αααα μπράβο! 
Στα βράχια ήμουν!

Πάμε πάλι...εδώ λοιπόν στην ψευδαίσθηση της σιγουριάς που μου δίνει η στέρεη γη, εδώ που το κύμα σκάει ανέμελο, και γενικώς σκάει από το κακό του, επειδή δεν μπορεί να με πιάσει, εδώ θα μείνω και θα το δαμάσω!
Αν δε γίνει πολύ επιθετικό δηλαδή, να εξηγούμαστε!
Γιατί κανόνας ένας και μοναδικός των απανταχού κυματοδαμαστών, είναι να εξημερώνουμε τα ήμερα.
Όλες τις ημέρες μόνο τα ήμερα! Τις νύχτες κάνουμε ό, τι μας φωτίσει...που σημαίνει τίποτα δεν κάνουμε, γιατί δε (μας)φωτίζει αρκετά!


Ωχ, σα να αγριεύει το κύμα...

"Στάσου να δω καλύτερα, να νιώσω την ορμή του,
να πιάσω την ανάσα του να ξεχαστώ μαζί του...
Αααα ετούτο είναι άγριο, θεριεύει και ανταριάζει
νιώθω σα να προσπαθεί εμένανε να πιάσει"...

Ώπα ποιητή, βάλε φρένο στη ρίμα και τρέχα!!


Μα που πήγε; 
Μέχρι να γυρίσω την πλάτη μου για να δείξω την πρέπουσα αδιαφορία έφυγε!
Καλέ γοργόνα, μήπως είδατε το κύμα που δάμασα;


Χμμμ...δεν το είδε μου είπε, αλλά να δεις που αυτό θα γλείφει κάπου ερημικά τις πληγές του, ή θα γλείφει άλλη παραλία.
Ξέρουμε δα πόσο σταθερά είναι τα κύματα.
Σήμερα εδώ, αύριο αλλού, συνέχεια παντού!
Ουδεμία σταθερότης!
Φτάνει όμως που εγώ το δάμασα!

Και τώρα μπορώ να καμαρώσω το πόσο στεγνός κατάφερα να μείνω και σήμερα!


Παλικάρι, Μέγα θαλασσόλυκος, κυματοδαμαστής και κούκλος: Ο μοναδικός Μπρίκι, που πάει να πει, του λόγου μου!
Νεράιδα, γοργόνα (να θυμηθώ να ψάξω για ουρά), βρεγμένη: Η λατρεμένη μου!

Φωτογράφα: Η γνωστή σας άγνωστη, γιαγιά μάλλον την έχω...κάπου το άκουσα κι αυτό!
Να δω τι άλλο θα ακούσω! 
Μπρίκι

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Η μαγική στιγμή της ημέρας..


Οι μέρες περνούν, αλλά αφήνουν πίσω τους ίχνη μαγικά!
Ένα φύλλο που πέφτει από το δέντρο, ένα λουλούδι ανθισμένο, ένα σύκο ώριμο, ένα χαμόγελο είναι κάποια από αυτά τα ίχνη.
Και ο χρόνος που σταματήσαμε για να φωτογραφίσουμε το φύλλο, να μυρίσουμε το λουλούδι, να γευτούμε το σύκο, να ανταποδώσουμε το χαμόγελο είναι οι μαγικές στιγμές!
Και είναι η απλότητα και η ομορφιά των στιγμών αυτών που τις κάνει σπουδαίες, ακόμα κι αν στο μυαλό μας καταγράφονται ως συνηθισμένες!

Αν διάλεξα να σταθώ σε τέτοιες μικρές, μα μαγικές στιγμές, είναι γιατί τη σπουδαιότητα των άλλων, των μεγάλων, τη γνωρίζουμε καλά.
Αυτά που συνήθως μας διαφεύγουν είναι όσα μαγικά συμβαίνουν γύρω μας συνεχώς! 

Μαγική ήταν κι εκείνη η στιγμή, που πήρα στα χέρια μου ένα δώρο από μια φίλη!
Η Μεταξία από το blog metaxia-art, ζωγράφισε πάνω σε μια πέτρα και πολύ την ευχαριστώ που ζωντάνεψε για μένα ένα άψυχο υλικό!

Μεταξία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!



Τη μαγική στιγμή της ημέρας, ζήτησε να της πούμε η Κατερίνα από το blog just-k-world

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Το κάστρο της Αστροπαλιάς

Το κάστρο της Αστυπάλαιας, στεφανώνει τη Χώρα και γίνεται ο βασικός πρωταγωνιστής της, αφού κουβαλάει πάνω του και μέσα του την ίδια της την ιστορία.
Τραβάει τα βλέμματα σα μαγνήτης και αργά, ή γρήγορα, ποντάρω στο γρήγορα, θα βρεθείς να ανηφορίζεις τα στενά δρομάκια και τα σοκάκια της Χώρας για να ανταμώσεις το παρελθόν.


Θα θαυμάσεις την πύλη του και θα τη διαβείς χωρίς φόβο, αφού ο "φονιάς", είναι πια παροπλισμένος!
Ο φονιάς, δεν είναι παρά μια τρύπα πάνω από την πόρτα από όπου οι κάτοικοι έριχναν καυτό λάδι στους ληστές, ή άφηναν ελεύθερα μελίσσια να τους κυνηγήσουν και να τους διώξουν.
Στο εσωτερικό του, που είναι χτισμένο με χαμηλό σταυρόλιθο, μας υποδέχεται προς το παρόν, μόνο η δροσιά της στοάς. 


Στις δυο άκρες της, υπάρχουν λίθινα πεζούλια, όπου κάθονταν για να ξεκουραστούν οι κάτοικοι, αλλά και να κάνουν τις κοινωνικές τους επαφές και τις εμπορικές τους συναλλαγές!
Εμείς κουρασμένοι δεν είμαστε, αλλά και να ήμασταν η ανυπομονησία για όσα θα δούμε, μας κάνει να διαβούμε τη στοά και να φτάσουμε γρήγορα στην άκρη της.


Η πρώτη γεύση του κάστρου είναι άκρως ενδιαφέρουσα και μέχρι να βγούμε πάλι στον ήλιο, εκεί στη δροσιά, νιώσαμε πως βαδίσαμε κυριολεκτικά πίσω στο χρόνο, και για λίγο, το σήμερα έγινε χτες, το χθες έγινε σήμερα. 
Το παρελθόν μοιάζει να ανασαίνει δίπλα μας σα να ξυπνάει, κι ας είναι το κάστρο μόνο ένα απομεινάρι του, μια σκιά του, που φιλοξενεί κι άλλες σκιές.


Μια εκκλησιά στέκεται εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η κατοικία των Κουιρίνι (Querini).
Ο Βενετός ευγενής Ιωάννης Κουιρίνι, ήταν ιδρυτής του κάστρου και πρώτος ιδιοκτήτης ενός οικήματος που αποτέλεσε τον πυρήνα του οικισμού.

Τα χρόνια πήγαν κι ήρθαν και το ίδιο και οι Βενετοί.  
Το νησί που ήρθε στην κυριαρχία τους το 1204 ξαναπέρασε στα χέρια των Βυζαντινών το 1269. 
Όταν το 1310 ο δεύτερος Ιωάννης Κουιρίνι κυρίευσε ξανά την Αστυπάλαια, οι Κουιρίνι έμειναν κύριοι του νησιού για 300 περίπου χρόνια.
Κάθε Κουιρίνι που πέρασε από εκεί, ανακαίνιζε και μεγάλωνε το κάστρο, ώσπου έχασαν το νησί το 1537, όταν ενέσκηψε στην Αστυπάλαια ο φοβερός και τρομερός Μπαρμπαρόσας.

Η Παναγιά του Κάστρου, ναός αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, χτίστηκε το 1853 και αποτελεί μεγάλη παρέμβαση στην πύλη του κάστρου. 



Άλλος ένας ναός βρίσκεται μέσα στο κάστρο. Ο Άη Γιώργης είναι αρχαιότερος, χτισμένος το 1790. 
Μπροστά του ήταν η μπλάτσα (πλατεία) όπου γίνονταν οι γιορτές, τα πανηγύρια και οι χοροί της καστροπολιτείας.




Από το κάστρο όμως, μπορούμε να δούμε και την Παναγιά την Πορταΐτισσα που είναι χτισμένη ακριβώς από κάτω!


Το κάστρο μπορεί να ερήμωσε και τα σπίτια του να ρήμαξαν, αλλά μέχρι και το 19ο αιώνα αποτελούσε τον μοναδικό οικισμό του νησιού. 
Όλα τα σπίτια έξω από αυτό τα έλεγαν στάβλους.
Τον 20ο αιώνα οι στάβλοι μετατρέπονται σε κατοικίες και χτίζονται κι άλλα σπίτια, που αποκαλούνταν ξώκαστρα!


Στο εσωτερικό του κάστρου υπήρχαν περίπου 400 σπίτια, όλα τριώροφα και κτισμένα κολλητά το ένα με το άλλο, με στενά δρομάκια που μόλις χωρούσε να περάσει άνθρωπος. Τυπικός οχυρωμένος οικισμός που κάποτε έφτανε τις 4000 ψυχές σύμφωνα με μαρτυρίες επισκεπτών.

Την σημερινή μορφή του την πήρε το 1413 με την ανακατασκευή του Τζιοβάνι IV Κουιρίνι. Χτισμένο σε πλάτωμα 4.000 τ.μ. επιλεγμένο για τις αμυντικές θέσεις των κατοίκων. Το τείχος του κάστρου σχηματίζει δακτυλίδι που ουσιαστικά αποτελείται από δύο παράλληλα τείχη που ενδιάμεσα τους στους ελεύθερους χώρους διαμορφώνονται κατοικίες. Η μοναδική είσοδος πλαισιώνεται από δύο ισχυρούς με αγκωνάρια κτισμένους πύργους.


Οι κάτοικοι όλη μέρα δούλευαν στα κτήματα και το βράδυ κλειδώνονταν στο κάστρο για να προστατευθούν από τους ληστές και τους πειρατές.
"Το κάστρο της Αστροπαλιάς έχει κλειδί κλειδώνει, έχει κορίτσια έμορφα, μα δεν τα φανερώνει", μας πληροφορεί εξάλλου το παραδοσιακό τραγούδι!



Το 19ο αιώνα, η πρώτη μεταεπαναστατική ελληνική  κυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια βάζει ως στόχο της και σταδιακά καταφέρνει να καταπολεμήσει την πειρατεία.
Τότε οι κάτοικοι νιώθοντας ασφάλεια, άρχισαν σιγά σιγά να διευρύνουν τα ανοίγματα στον οχυρό περίβολο και να προσθέτουν ξύλινους εξώστες.


Στις αρχές του 20ου αιώνα άρχισαν να βγαίνουν από το κάστρο και να κατοικούν έξω από αυτό.
Το 1943 άρχισε να εγκαταλείπεται πιο μεθοδικά, ενώ όσοι κάτοικοι είχαν απομείνει, το εγκατέλειψαν οριστικά το 1956 όταν χτύπησε ο καταστροφικός σεισμός των 7,1 ρίχτερ, που σήκωσε παλιρροϊκό κύμα 20 μέτρων.
Τα περισσότερα σπίτια κατέρρευσαν συμπαρασύροντας το ένα το άλλο.
Όσα κτίρια απέμειναν απογυμνώθηκαν, αφού οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κάθε δομικό υλικό που μπορούσαν να πάρουν, για την κατασκευή των νέων τους σπιτιών.
Έτσι αφέθηκαν στο έλεος των στοιχείων της φύσης να ρημάζουν.

Το κάστρο έζησε πολλές καταστροφές. Δέχτηκε επιθέσεις από φύση κι ανθρώπους στους αιώνες, αλλά μαζεύει όση περηφάνια έχει και υψώνεται αγέρωχο, προκαλώντας και προσκαλώντας ταυτόχρονα τον επισκέπτη να περιπλανηθεί στο χτες μέσα από όσα κατάφεραν να μείνουν ως σήμερα!
Κι αν νιώσεις σκιές να κινούνται δίπλα σου, μη φοβηθείς.
Αν νιώσεις να σε κοιτάνε, μην τρομάξεις!

Ώρες ολόκληρες έμεινα αιχμάλωτη του κάστρου και της γοητείας του.
Εκεί που τριγυρνούσα ένιωσα κάποια στιγμή ένα επίμονο βλέμμα...ανατρίχιασα από φόβο, μια και είχα απομακρυνθεί και δεν ήταν άλλος δίπλα μου.
Γύρισα, μάλλον ταραγμένη και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με μια κουκουβάγια, μέρα μεσημέρι!
Κρατούσα στα χέρια μου τη μηχανή, μα μέχρι να τη σηκώσω, η κουκουβάγια έφυγε!
Η αίσθηση που μου προκάλεσε ήταν περίεργη, μα γέλασα με τους φόβους μου, όταν είδα πως ήταν απλά ένα πτηνό αυτό που μου προκάλεσε αυτή την αίσθηση.

Αν νιώθεις κι εσύ το κάστρο να σε τραβάει συνεχώς κοντά του, ακόμα και μέσα στη μαύρη νύχτα, αλλά δε θες να ενοχλήσεις τις σκιές που σίγουρα στριμώχνονται μέσα του τέτοια ώρα, το Castro bar δίνει την ιδανική λύση. 



Πηγές:kastra.eu, astypalea.net astipalea.org

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Trivia με παιχνιδιάρικη διάθεση


Τα καλοκαίρια κρύβουν μέσα τους κάτι παιχνιδιάρικο που μας κλείνει συνεχώς το μάτι.
Το μάτι μας έκλεισε και η Διονυσία από το blog "To love life for what it is" και μας καλεί να σκεφτούμε και να ομολογήσουμε πράματα και θάματα από παλιά. Εκείνα τα μικροπράγματα δηλαδή που συνηθίζουμε να ξεχνάμε και δε πολυσκεφτόμαστε.
Μας έβαλε σα να λέμε δουλειά και τη δική της "εργασία", μπορείτε να τη δείτε εδώ
Μερικά δικά μου άλλωστε τα θυμήθηκα διαβάζοντας κάποια δικά της!

Της Διονυσίας της ήρθε η ιδέα όταν πέρασε δίπλα από ένα δέντρο κι άκουσε τα τζιτζίκια που της θύμισαν κάτι ιδιαίτερο από την παιδική της ηλικία.
Εγώ πέρασα δίπλα από ένα δέντρο όπου δυο γάτες το είχαν ρίξει στον ύπνο!
Τι σημάδια μου στέλνει το σύμπαν δεν ξέρω, αλλά ίσως πάλι να στέλνει την εικόνα στη Διονυσία, που αγαπά πολύ τις γάτες.
Φεύγω από το γατόδεντρο που ροχαλίζει και αρχίζω το σκάλισμα στα παλιά!


1. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού μπήκαν στη ζωή μου δυο πράγματα πολύ σημαντικά!
Μια γραφομηχανή και μια φωτογραφική μηχανή!
Η γραφομηχανή ήταν μια πορτοκαλί Olympia και η φωτογραφική μια πανάλαφρη Agfa που ακόμα και τότε μου δημιουργούσε την αίσθηση πως είναι ψεύτικη.
Δεν ήταν φυσικά. Οι φωτογραφίες είναι αδιάψευστοι μάρτυρες! 

2. Μια τρέλα με τις πεταλούδες την είχα από μικρή!
Όταν κάπου διάβασα πως μπορούμε να τις αιχμαλωτίσουμε και να τις θανατώσουμε με οινόπνευμα για να τις κρατήσουμε, χωρίς σκέψη βιάστηκα να το κάνω...το έκανα σε δυο-τρεις, μα ένιωθα τόσο άσχημα μετά που δεν το ξανάκανα ποτέ!
Τελικά η ομορφιά της πεταλούδας κρύβεται στο πέταγμά της!

3. Φοβάμαι, τι φοβάμαι, τρέμω τις ιατρικές βελόνες!
Κάθε φορά που έπρεπε να κάνω εμβόλιο, εξετάσεις, ή ενέσεις, αρρώσταινα και αρρωσταίνω από φόβο! Από τις χειρότερες παιδικές μου αναμνήσεις να με κυνηγάνε για να μου κάνουν ένεση!

4. Έγινα 3 φορές παρανυφάκι. Τη μια ήμουν τόσο μικρή, που δε θα τη θυμόμουν καν, αν δεν ήταν οι φωτογραφίες να μου τη θυμίζουν!

5. Ανάμεσα στις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις, είναι η γιαγιά μου να μας λέει παραμύθια και να μας διηγείται ιστορίες και μύθους. Κάπου στο δημοτικό, λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά, σκέφτηκα να τα καταγράψω κι έκανα πράγματι την αρχή, αλλά όταν πέθανε έμειναν όλα στη μέση, ή μάλλον στην αρχή.

6. Όταν ήμουν μικρή, είχα μια απόλυτη λιχουδιά σε απόσταση αναπνοής από το μπαλκόνι μου. Μια τεράστια σκαμνιά, μουριά δηλαδή, που απλά άπλωνα το χέρι μου κι έκοβα, έκοβα κι έτρωγα μέχρι σκασμού, χωρίς ποτέ να τα πλένω, όπως με είχαν συμβουλέψει! 

7. Επίσης είχα ανακαλύψει πως η καλύτερη συκιά της περιοχής, ναι, τις είχα δοκιμάσει όλες, ήταν της θείας μου και την τιμούσα ιδιαίτερα με τις συχνές μου επισκέψεις.

8. Θυμάμαι ακριβώς που ήμουν και τι έκανα, όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την έννοια του χρόνου και πραγματικά συγκλονίστηκα!

9. Τη μέρα που έδινα για proficiency, ξύπνησα το πρωί χάλια από μια γερή γαστρεντερίτιδα.

10. Τη μέρα που έδινα για δίπλωμα οδήγησης ξύπνησα με πυρετό. Η μόνη μου έγνοια να καταφέρω να επιζήσω, κι αυτό μάλλον λειτούργησε θετικά, αφού αυτή η έγνοια μου στέρησε το άγχος της εξέτασης και τα έκανα όλα σωστά!

11. Μικρή αλληλογραφούσα με πολλά παιδιά από διαφορετικά μέρη του κόσμου.

12. Μαζεύω μανιωδώς κοχύλια, και μπορεί να ξεχαστώ τελείως ψάχνοντας. 
Αυτό το έκανα μικρή, το συνεχίζω και μεγάλη!

13. Μέρες Αυγούστου και οι Περσείδες είναι εδώ για να εκπληρώσουν τις ευχές μας. Αν είστε έξω το βράδυ, κοιτάξτε τον ουρανό και κάντε μια ευχή στα πεφταστέρια που σίγουρα θα δείτε! 
Δεν μπορώ όμως, να μη θυμηθώ εκείνον τον Αύγουστο του '93, και το απίστευτο θέαμα που παρακολουθήσαμε από τον Μακρύ Γιαλό στην Κεφαλλονιά. 
Δεν προλαβαίναμε να κάνουμε ευχές! 

14. Κάποτε έπεσα από μεγάλο ύψος στο χωριό που κάναμε διακοπές και δεν έπαθα τίποτα, πέρα από αμυχές. Εν τω μεταξύ, προσγειώθηκα στα δυο μου πόδια, σα γάτα. Ήμουν μικρή και είναι ολόκληρη ιστορία το πέσιμο.
Από τότε όμως ένα "κουσούρι" το έχω και το κουσούρι έχει κι όνομα! Ακροφοβία το λένε! 

15. Γάτα με έλεγε ο πατέρας μου, για τη μεγάλη μου αδυναμία στα ψάρια.

Έφτασα στα 15 και σταματάω!
Ασήμαντα, ή σημαντικά, όπως το δει κανείς, αυτά ήταν όσα θυμήθηκα πρώτα!
Εσείς τι θυμηθήκατε;

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Ταξιδεύοντας με μια carte postale


Η Ζάκυνθος είν’ όμορφη. Της δίνουν 
θησαυρούς μύριους τ’ αγγλικά καράβια, 
κι από ψηλά της στέλνει ο αιώνιος ήλιος 
τις ζωογόνες αχτίδες του. Κι ο Δίας 
τα διάφανα σύγνεφα της χαρίζει. 
Κι έχει τους πυκνοφύτευτους ελαιώνες, 
τους αμπελόφυτους του Βάκχου κάμπους, 
και την υγεία τη ρόδινη σκορπίζει 
αύρα γλυκιά που μυρωμένη πνέει 
από κήπους ανθών κι αιώνιων κέδρων.

  Ούγκο Φόσκολο 
μτφρ. Μαρίνος Σιγούρος 
(1885-1961)


Το απόσπασμα από τον "Ύμνο στη Ζάκυνθο", ήταν γραμμένο με φροντίδα στην κάρτα που μου έστειλε η Κατερίνα από το blog just-k-world και δε θα μπορούσε να είναι από αλλού, παρά από τη Ζάκυνθο, μια και η Κατερίνα που έχει ιδιαίτερη σχέση μαζί της την επισκέφτηκε πρόσφατα!

Το ταξίδι της στην όμορφη Ζάκυνθο μου έφερε πολλές αναμνήσεις και η κάρτα της, μια πνοή από το Ιόνιο!
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά.
Ο φάκελος έκρυβε κι άλλες εκπλήξεις!
Ένα πολύτιμο γράμμα και ξεχωριστά δώρα έκαναν παρέα στην κάρτα και όλα μαζί με έκαναν να χαμογελάω διαρκώς! 

Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Θέλω να ευχαριστήσω όμως και τη Μαρία Νι που από το blog της "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά", μας προέτρεψε να ταξιδέψουμε με μια καρτ ποστάλ.