Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Η οδός των θυσιών

Στην οδό των θυσιών κατοικεί πλέον ο γνωστός τηλεβιβλιοπώλης με την τσιριχτή φωνή.
Πώς είπατε;
Α, ναι, είναι και βουλευτής.
Μα επειδή είναι και βουλευτής κατοικεί στη συγκεκριμένη οδό.
Αν δεν ήταν, θα είχε βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό.
Γιατί αυτός έχει λεφτά!!!!
Θυσιάστηκε όμως ίδιο μοσχάρι για να μας σώσει, κι εμείς, αχάριστοι όπως πάντα, γκρινιάζουμε.

Αν δεν το ξέρετε οι βουλευτές "μας" είναι αυτοί που θυσιάστηκαν πρώτοι.
Οι δικοί τους μισθοί μειώθηκαν πρώτοι.
Κι έχουμε εμείς το θράσος να κλαίμε τα μπακίρια μας και τα ασημικά μας την ώρα που αυτοί κλαίνε τους θησαυρούς τους.

Τι ανάγκη έχουμε εμείς;
Εκπαιδευμένοι ήμασταν στα λίγα.
Θα μάθουμε και στα καθόλου!
Αυτοί όμως;
Ποιος τους σκέφτεται αυτούς;

Μοιράζω χαρτομάντηλα, γιατί θα ακολουθήσει πόνος!
Το ριάλιτι του βουλευτή θα σας κάνει να σπαράξετε!
Ξέρετε τι είναι να αναγκάζεσαι να τα βγάζεις πέρα με σχεδόν 6000 το μήνα, χωρίς τα περιτυλίγματα και τις κορδέλες (επιδόματα γραφείου, έξοδα κίνησης κ.λ.π.) που τον ανεβάζουν τον χαμηλοβουλετή στα ύψη;

Σας βλέπω όμως να δυσκολεύεστε.
Δε σας βγαίνει το δάκρυ κι απορώ!
Αλλά τι απορώ;

Πώς να καταλάβεις τέτοιον πόνο, εσύ πτωχέ εργαζόμενε των 500;
Πώς να τον καταλάβεις αν δεν τα παίρνεις καν, πτωχέ άνεργε;

Ναι, είναι γεγονός.
Η κρίση τελικά κατάφερε να μας κάνει αδυσώπητα εγωιστές.
Να, ακόμα κι εγώ μετά το πρώτο σοκ συνέχισα να ασχολούμαι με τις φωτογραφίες.


Day 17...Q is for...quiet
Day 18...R is for...raindrops, rose
Day 19...S is for...stairs
Day 20...T is for...tomb
Day 21...U is for...upstairs
Day 22...V is for vivid
Day 23...W is for...wall

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Κολοκυθόπιτα...περί ορέξεως!


Ήρθες σαν πρίγκιπας, κρατώντας τρυφερά την κολοκύθα που ξέχασε να γίνει άμαξα και μου είπες με βλέμμα ρομαντικά ξελιγωμένο:
"Όταν την φτιάξεις κράτα μου δυο γωνίες".
Κάτι μέσα μου σκίρτησε ενοχλημένο. 
Ναι, το παραδέχομαι. 
Ζήλεψα αυτή σου τη λαχτάρα για εκείνη.
Μα δεν μπορούσα να σου ρίξω όλο το άδικο.
Έφταιγε κι...αυτή!
Ήταν τόσο όμορφη, που για μια στιγμή, ακόμα κι εγώ την γλυκοκοίταξα.

Από τότε πέρασαν μέρες.
Κάθε μέρα ρωτούσες όλος αγωνία για την τύχη της.
 Και κάθε μέρα το ανακοινωθέν ήταν το ίδιο. 
Ακόμα δεν είχε γίνει άμαξα και για πίτα δύσκολο το έκοβα μεσοβδόμαδα, αφού η πριγκίπισσα ήταν απασχολημένη με τα τρέχοντα του παλατιού.
"Μα, δουλεύω μέχρι αργά", έλεγα. 
"Μόνο Κυριακή μπορώ".
Ψέματα φυσικά. 

Εντάξει, όχι, το ότι δουλεύω μέχρι αργά, αλλά το ότι δεν μπορούσα άλλη μέρα.
Μια χαρά θα μπορούσα και βράδυ, άλλωστε βράδυ μαγειρεύω πια, μια και φεύγω χαράματα κι επιστρέφω όποτε λάχει. 
Το βράδυ όμως, δε θα είχα φυσικό φως για φωτογράφιση, και τούτη η κολοκύθα που μπήκε θρασύτατα ανάμεσά μας, το δήλωσε ευθύς εξαρχής πως είναι μια σταρ και θέλει ειδική μεταχείριση.
Στη συνέχεια φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά, αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα και περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα της παράστασης.

Και η ώρα ήρθε.
Την έφερε μια Κυριακάτικη μέρα που έφερε το πολυπόθητο φως, έφερε και λουλούδια (με άδεια χέρια θα έρχονταν;), έφερε και όρεξη (όχι πως μας έλειπε).
Κάποια συστατικά που έλειπαν ξέχασε να φέρει, αλλά τι να σου πρωτοφέρει μια Κυριακή;
Παραδόξως πήγαν όλα καλά!
Η παροιμία άλλωστε το λέει καθαρά. 
Αν θέλει η κολοκύθα κι ο φακός, τύφλα να 'χει ο μαϊντανός! 
Έτσι έκοψα δυο - τρία ατροφικά κλωναράκια που είχαν ξεμείνει στη γλάστρα, μετά τη ληστρική  επιδρομή που είχα κάνει για κάτι κεφτεδάκια, και πορεύτηκα με τα ελάχιστα.


Πρώτα έκανα τη σταρ φύλλο και φτερό.
Μακελειό έγινε σας λέω.
Αλλού η φλούδα, αλλού η σάρκα, αλλού οι ίνες, αλλού τα σπόρια.
Και στη μέση εγώ να κρατάω το μεγάλο μαχαίρι της κουζίνας και να γελάω σατανικά!!!
Η εκδίκηση ήταν πολύ γλυκιά.
"Όχι, που θα σε άφηνα να του πάρεις τα μυαλά", σκεφτόμουν.
"Και τι το σημαντικό έχεις πια, που μας το παίζεις και σταρ; 
Μια κοινή κολοκύθα είσαι!!
Τώρα θα δεις τι θα πάθεις.
Στον τρίφτη θα σε τρίψω κακούργα.
Θα σε λιώσω.
Μετά θα σε στύψω.


Βέβαια όταν θα σε ανακατεύω με το τυρί, θα υποφέρω κι εγώ, αλλά δε βαριέσαι θα πάρω μεγάλη ανάσα και θα την κρατήσω. 
Κι αν ελπίζεις να σκάσω, σου έχω νέα.
Πώς νομίζεις πως μαγειρεύω τόσα χρόνια ό, τι χρειάζεται τυρί;
Είμαι εκπαιδευμένη, λέμε. 
Μπορώ να κάνω βουτιά και να μην ξαναβγώ άμα λάχει. (Καλά αυτό άστο).

-Μα, κοίτα την πως λάμπει ακόμα. 
Τόσες κακουχίες μετά και είναι ακόμα λαχταριστή.
Κι εγώ ίδια Αστέρω, να περιφέρομαι στα λευκά. 
Γύρω μου αλεύρι, πάνω μου αλεύρι και στη μέση τα φύλλα.


Ας την τυλίξω να μην τη βλέπω άλλο.
Ήρθε η ώρα να τελειώνω με δαύτη για πάντα.
Θα την ψήσω!!"
Η απειλή αιωρήθηκε σαν μπαλόνι στον αέρα, τράκαρε με κάτι αλεύρια που είχαν ξεμείνει και στρογγυλοκάθισε με χάρη στο ταψί, να περιμένει τη σταρ.
Η οποία σταρ με τούτα και με κείνα, μπήκε με συνοπτικές διαδικασίες στο φούρνο.

Έλα όμως που όλοι θέλουν γωνίες και το ταψί έχει μόνο τέσσερις.
Μέχρι να ανακαλυφθεί ένα όλο γωνίες (καιρός να το ανακαλύψει κάποιος επιτέλους), σκέφτηκα να τυλίξω τα φύλλα, αφού τα έκοψα στη μέση.
Έτσι, για να φαγωθεί μια ώρα αρχύτερα και να τη βγάλω από τη ζωή μας, μια για πάντα!


Όταν έπεσε η αυλαία, εκείνη ήταν καλά κρυμμένη στο τραγανό φύλλο
κι εγώ έψηνα τους σπόρους της (βασικά τους στέγνωνα θα έλεγα) επειδή ως γνωστόν τρώω σαν πουλάκι.
Να τι έφαγα.
Σποράκια! 


Καλά, έφαγα και αμέτρητα κεφτεδάκια με μισό κιλό ψωμί που βούτηξα στο λάδι μιας υπέροχης ντοματοσαλάτας, αλλά σιγά!
Σα να μην έφαγα για, που θα 'λεγε και η Λωξάντρα!

Τώρα θα θέλετε και τη συνταγή ε;
Ε, πίτα είναι.
Βάλτε εκεί ό, τι έχετε και θα βγει.
Θυμάμαι μια φορά η φίλη μου έφτιαξε τυρόπιτα κι έβαλε μόνο φέτα και πιπέρι στη γέμιση και όλοι έλεγαν πως δεν είχαν ξαναφάει καλύτερη.
Όλοι, εκτός από μένα, που δεν έχω φάει ποτέ!
Οπότε, keep it simple που λένε και στο χωριό μου.


Υλικά
4 φύλλα ανοιγμένα με τα χεράκια σας

Για τη γέμιση:
κολοκύθα 
τυρί φέτα
πιπέρι, αλάτι
ελαιόλαδο (πάντα και παντού)
μαϊντανός

Με τα φύλλα απόψε (ή και όποτε θέλετε) αυτοσχεδιάζετε. 
Αν θέλετε τα στρώνετε κανονικά δυο πάνω δυο κάτω και στη μέση τη γέμιση, αν θέλετε τα τυλίγετε.
Όπως και αν την κάνετε, ένα είναι σίγουρο.
Θα τη βγάλετε γρήγορα από τη μέση!

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Μαγεία


Μαγεία

Κυρά ασημένια μάγισσα 
η σελήνη ξεπροβάλει.
Ρίχνει στη γη τα ξόρκια της 
πλεγμένα με το φως της.
Χορό στήνουν νεράιδες,
τα ξωτικά ξυπνάνε
Λίμνες, πηγές και θάλασσες
φεγγάρια καθρεφτίζουν.

Βαθαίνουν τώρα οι ψυχές
και τα όνειρα ψηλώνουν. 
Είναι η ώρα μαγική, 
της σελήνης είναι η ώρα.
Καράβια οι λέξεις γίνονται,
και λαχταρούν ταξίδια.
Όποιος κοιτά στον ουρανό
για αστέρια τις περνάει.

Μέσα στη νύχτα ο ποιητής
αληθινά τις νιώθει.
Βλέπει μονάχος τα πανιά,
που για λιμάνι ψάχνουν,
όπως οργώνουν ουρανούς
τριγύρω στο φεγγάρι.
Με πάθος τότε τις καλεί
κι αυτές βρίσκουν πατρίδα.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης" που διοργάνωσε η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία".
Γράφτηκε κυριολεκτικά τελευταία στιγμή μετά από μια απρόσμενη βόλτα στην πανσέληνο.
Το είχα ξεχάσει, μα και στην προηγούμενη συμμετοχή μου για φεγγάρι μιλούσα.
Είναι μάλλον επίσημο πια πως είμαι "φεγγαρομαγεμένη", ή ακόμα και "φεγγαροχτυπημένη"!
Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε κι αν το ψηφίσατε σας ευχαριστώ διπλά!
Πολλά ευχαριστώ και στην Αριστέα για την υπέροχη δουλειά που κάνει!

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Μια τέλεια μέρα

Η χτεσινή μέρα ξημέρωσε αλλόκοτη.
Ομίχλη απλώθηκε ανενόχλητη κι εξαφάνισε τοπία κι ανθρώπους.
Τα πήρε όλα μαζί της στο πουθενά.
70% υγρασία, απεφάνθησαν οι ειδικοί.
100% απουσία, είπα εγώ.
Όλα απουσίαζαν.
Μα επέστρεψαν.
Η ορατότητα αποκαταστάθηκε, η υγρασία όμως είπε να μείνει ακόμα λίγο.
Και ξεχάστηκε εδώ.

Κοίταζα από το παράθυρο το άγνωστο τοπίο και σκεφτόμουν να βγω να φωτογραφίσω την απουσία. 
Να τελειώσω κι αυτό και θα βγω, έλεγα. 
Κι έτσι δουλεύοντας,ξεχάστηκα. 
Και την επόμενη φορά που κοίταξα έξω, όλα ήταν πάλι εκεί, απασχολημένα να παίρνουν "παρουσίες".

Οι δικές μου "παρουσίες" ακολουθούν.
Το γατάκι είναι εδώ. 
Το φθινοπωρινό φως αναπαύεται στην ηρεμία της λίμνης.
Το βράδυ που ξέσπασε η καταιγίδα, ήμουν εγώ εκεί.
Αλλά ήταν κι αυτή παντού.
Το δάσος, στη θέση του κι αυτό, όπως τα πράγματα που ξέμειναν στο σήμερα να θυμίζουν το χτες.
Κι εκείνη η τέλεια μέρα στη θάλασσα θα είναι για πάντα εδώ.

Day 11...K is for...kitten
Day 12...L is for...lake
Day 13...M is for...movement (storm is coming)
Day 14...N is for...natural
Day 15...O is for...old
Day 16...P is for...perfect day
Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο "Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις..." στο party του blog 
crazytouristsblogging.blogspot.gr

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Του παιδιού μου...

Του παιδιού μου το σκυλί, είναι δυο φορές σκυλί μου!!



Σίγουρα η έκφραση "Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου" σας είναι γνωστή.
Μπορεί κάποιοι να τη βλέπετε με συμπάθεια, άλλοι να ανασηκώνετε ειρωνικά το φρύδι, μα εγώ ξέρω την αλήθεια της!

Και πως να μην τη μάθαινα δηλαδή (την αλήθεια της, όχι την έκφραση), αφού η  μαμά μου τη λέει συνέχεια στον πληθυντικό, μια κι έχει τέσσερα εγγόνια.
Κι ένιωσα πως την εννοούσε απόλυτα, από την πρώτη ακόμα φορά που την ξεστόμισε, γιαγιά μόλις λίγων ωρών στην εγγονή της. 
Όχι, γιατί αγαπάει τα τέσσερα εγγόνια της περισσότερο από τα δυο παιδιά της.
Η αγάπη δε μετριέται, δεν μπαίνει σε ζυγαριές, δεν υπολογίζεται.
Μπορεί να μην είμαι καλή στα μαθηματικά, ωστόσο υπάρχει ένα μάθημα που το ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά.
Η αγάπη δε διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται!

Κι εδώ έχουμε το εξής μαγικό.
Λατρεύεις το παιδί σου, κι εκείνο γίνεται γονιός που λατρεύει το δικό του. 
Συνεχίζεις να λατρεύεις το παιδί σου, μα λατρεύεις και το παιδί του. Κι επειδή το παιδί σου λατρεύει το δικό του παιδί, τα συναισθήματα ξεπερνάνε κάθε εξίσωση, τρέχουν με ταχύτητα φωτός και σπάνε όλα τα όρια. 
Μεταξύ μας, σπασμένα ήταν τα όρια, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψω όλο αυτό;

Γιαγιά δεν έχω γίνει ακόμα, εκτός κι αν θεωρήσω τον Μπρίκι "εγγονό".
Ξέρω πως αγάπησα αμέσως το μικρό κουτάβι που έφερε η κόρη μου σπίτι, μα βλέποντας την αγάπη τη δική της γι΄αυτό το υπέροχο πλάσμα, όλα έγιναν πιο δυνατά.
Τον αγαπάω γιατί είναι αυτός, μα τον αγαπάω κι επειδή τον αγαπάει η κόρη μου.
Τον αγαπάω επειδή αγαπάει κι αυτός την κόρη μου. Μόνο και μόνο το γεγονός πως την αγαπάει θα με σκλάβωνε εδώ που τα λέμε, ακόμα κι αν δεν ένιωθα όπως ένιωσα από την αρχή.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Πετάς;

Ετοιμάζεσαι να πετάξεις.
Ανοίγεις τα φτερά σου, τα πόδια σου τινάζονται στο αέρα και στο κλικ της μηχανής παγώνεις.
Μένεις στην αρχή.
Πετάς και δεν πετάς.
Γίνεσαι μια θολή σκιά που θα πετούσε.
Κι όμως...είσαι ένα πουλί που πέταξε.
Είσαι τόσα πολλά.
Και όλα όσα είσαι, γίνονται εικόνες.
Είσαι η ίδια η ζωή!

Day 2...B is for...black + white
Day 3...C is for...cat
Day 4...D is for...dog
Day 5...E is for...Echinacea
Day 6...F is for...flying
Day 7...G is for...green
Day 8...H is for...here
Day 9...I is for...inside
Day 10...J is for...just a flower

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Άβυσσος - Άρης Άλμπης (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)

Άβυσσος

Πλάσμα τού νου η άβυσσος.
Κι αν επιμένει το μυαλό
και σου τη στήνει εμπρός σου
και δε μπορείς ν’ απαλλαγείς,

Ψάξε,
υπάρχει κάπου μι’ αγκαλιά,
έστω μισή,
για να πιαστείς.
Κι αν δώσεις τη μισή κι εσύ,
Ψυχή εν τη ενώσει!

Και σαν ανθίσει η αγκαλιά
και βγάλει φύλλα και κλαδιά,
η άβυσσος θα λιώσει.



Άβυσσος ξανά.
Όταν ο ποιητής και φίλος Άρης Άλμπης με τους στίχους του συμπλήρωσε τη δική μου άβυσσο, σκέφτηκα αρχικά να προσθέσω εκεί το ποίημά του.
Όμως θα ήταν κρίμα να το κρύψω σε παλιά ανάρτηση.
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και είναι είναι τέτοια η χαρά που μου δίνει, που θέλω να τη μοιραστώ ατόφια.

Έτσι λοιπόν με το ποίημά του Άρη Άλμπη συμμετέχω στην ιδέα της Μαρίας Νι "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά"
Άρη σε ευχαριστώ πολύ!

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Βροχή

Είναι όμορφα να είσαι μέσα κι έξω να βρέχει.
Μα είναι ακόμα πιο όμορφα να είσαι έξω.
Πάμε μια βόλτα;
Να! Μέχρι εκείνο το λιβάδι να πάμε.


 Χωρίς ομπρέλες.
Ή μάλλον όχι.
Να πάρουμε μια ομπρέλα. 
Θα τη χρειαστούμε για τη μηχανή.


 Εμείς όμως, εμείς να αφήσουμε τις σταγόνες να λάμπουν στα μαλλιά μας.
Να νιώθουμε τη φθινοπωρινή δροσιά τους και να την καλοδεχόμαστε.
Ναι, υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν, μα αυτές δε σταματάνε ποτέ.
Εμείς όμως, εμείς μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο.
Να αιχμαλωτίσουμε μια στάλα χρόνο.
Να τον κάνουμε δικό μας.
Και φυλακισμένος εκείνος στη μνήμη μας να μας φανερώνει, άθελά του, μυστικά.


Έτσι να περπατάμε, σιωπηλά, μα να λέμε πολλά.
Και όλα να λάμπουν...κίτρινα, λευκά, μωβ, πράσινα... 
Να τάζει ο ουρανός και η γη να υφαίνει με χρώματα τις υποσχέσεις του.


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Άβυσσος


Άβυσσος η ψυχή λένε, 
μα από την πραγματική άβυσσο, πάντα κάτι θα μας χωρίζει.
Ένα δέντρο, μια αγκαλιά...
 Ίσως πάλι η άβυσσος να μην είναι καν πραγματική.
Να τη δημιουργούμε εμείς.
Να τη γεννάει το μυαλό μας,
έτσι, από το τίποτα.
Για να έχει κάτι να φοβάται, 
ή κάτι για να πιάνεται
πριν πέσει στην ψεύτικη εικόνα της!

Καλό μήνα να έχουμε και η άβυσσος να είναι πάντα μακριά...ή εμείς καλά προφυλαγμένοι!