Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

“25η ώρα”


“25η ώρα”

Λίγο πριν το σούρουπο, την ώρα ακριβώς που ο ήλιος ετοιμάζεται να ρίξει τη φωτιά του να σβήσει στη θάλασσα, ξεπροβάλλει μπροστά σου από το πουθενά.
Θέλεις να δεις το νερό να υποδέχεται τη φωτιά, να τη σβήνει στην υγρή του αγκαλιά, μα εκείνο σε τραβάει σαν μαγνήτης.
Το αφήνεις να σου μιλήσει με τον ήχο που κάνουν οι ράγες όταν δεν είναι παροπλισμένες, σκουριασμένες κι ακίνητες.
Σε πλανεύει με τα λόγια του και πριν καλά καλά το σκεφτείς, απλώνεις το χέρι να ανοίξεις μια πόρτα που δεν θα έπρεπε να είναι κλειστή, αφού δεν προστατεύει τίποτα. 
Πριν μπεις, κοντοστέκεσαι και κοιτάς γύρω σου. 
Κανείς. 
Μόνο ο ήλιος σε βλέπει.
Συνωμοτείς μαζί του, ζητώντας εχεμύθεια και σπρώχνεις την πόρτα. 
Μπαίνεις μέσα και όλα σταματούν. 

Και όλα αρχίζουν.
Το βαγόνι είναι γεμάτο, μα κανείς δεν σε προσέχει. 
Όλοι κοιτούν ίσια μπροστά τους.
Κάθεσαι στη μόνη θέση που είναι άδεια και με ένα τράνταγμα εκείνο ξεκινά. 
Είσαι εσύ, μα δεν είσαι εσύ.
Η πόλη που διασχίζεις, που αφήνεις τόσο γρήγορα πίσω, σου φαίνεται γνωστή. 
Είναι η δική σου, μα είναι κι ενός άλλου καιρού, ενός άλλου κόσμου.
Κλείνεις τα μάτια, αλλά δεν κοιμάσαι. 
Φαίνεται σαν να κοιτάς κι εσύ μόνο μπροστά.
Αναρωτιέσαι ποια είσαι και που πας.
Έχεις μια ώρα περιθώριο να το μάθεις, μια ώρα μόνο για να φτάσεις εκεί που δεν ξέρεις πως θέλεις να πας.
Μια ώρα μόνο για να καταλάβεις.

Αυτή είναι η 25η ώρα.
Και μόνο το σφύριγμα ενός αόρατου τρένου, που σέρνει ένα κουφάρι βαγονιού, θα σημάνει το τέλος της, μαζί με το τέλος του ταξιδιού του.
Ανοίγεις κλεφτά τα μάτια.
Οι συνεπιβάτες σου απόκοσμα μακρινοί και αόριστα γνωστοί.
Όλοι σκαλίζουν με μανία μέσα τους. 
Ξαφνικά σε πιάνει ένας παράλογος φόβος.
Είναι μία ώρα αρκετή για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι;
Τι θα γίνει αν η 25η ώρα τελειώσει κι εσύ συνεχίσεις να κινείσαι σε ανύπαρκτες ράγες που δεν ξέρεις που σε πάνε;
Το βαγόνι προχωρά, η ώρα ήδη μετράει αντίστροφα.
Κοιτάς έξω μια τελευταία φορά, πριν αρχίσεις να κοιτάς μόνο μέσα σου.
Ο ήλιος έχει παγώσει την κάθοδό του. 
Κρατά την ανάσα του και τις αχτίδες του και περιμένει να περάσει η πιο μυστήρια, η πιο αρχαία ώρα, που ήρθε πάλι.

21 σχόλια:

  1. Ουφ! συγκινήθηκα
    Με πήρες μαζί σου.. ταξίδεψα κι εγώ,
    και μάλλον νομίζω οτι σε αυτό το βαγόνι εχω βρεθεί κι άλλες φόρες.
    ένιωσα για μια στιγμή να πεταρίζει η ψυχή μου.
    Καλήμερα
    Σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία μου συγκλονιστική η 25η ώρα που εμπνεύστηκες.
    Καλημέρα και φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή η 25η ώρα είναι η πιο σκληρή απ'όλες.
    Θαυμάσιο το κείμενό σου. Πολλά λάικ.
    Και καλημέρες!
    Και φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχη η 25η ώρα σου Μαράκι!
    Σε φαντάστηκα σαν αερικό μέσα σε όνειρο...

    Να είσαι καλά, πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Μαρία μου
    Συναρπαστική η ανάρτησή σου
    πραγματικά καθηλώθηκα!!

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραίο!!!! Με βάθος,και προβληματισμό!!! Πολύ μου άρεσε!!!
    Ο τρόπος σκέψης σου, με ακούμπησε, και με έκανε να νιώσω λες και, κάποιες σκέψεις και συναισθήματα,να ήταν δικά μου.
    Μπράβο σου Μαρία!
    Καλό υπόλοιπο καλοκαιιρού!
    Θα τα ξαναπούμε από Σεπτέμβρη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καταπληκτική η 25η ώρα σου, με καθήλωσε!!! Μακάρι να σκαλίζαμε, όλοι με μανία, μέσα μας... Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εξαιρετικό κείμενο Μαρία μου,μέ τόν μοναδικό δικό σου τρόπο γραφής!!Μέ ταξίδεψες ευχάριστα!!
    Καλή επιτυχία!!!Θά σαρώσεις,είμαι σίγουρη!!Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το ταξίδι σου με το τρένο Μαρία μου ονειρικό.. και μυστήριο........πάντα τα τρένα ασκούσαν μια έλξη επάνω μου...η 25η ώρα σου γεμάτη εικόνες...αφήνει μια γεύση ....αγωνίας..!!!! όμορφη γραφή ......καλη επιτυχια... φιλακιαααααααα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εκτός απ' την υπέροχη ιστορία σου, συγχαρητήρια και για την εμβληματική φωτογραφία σου!
    Καλοτάξιδο το τρένο σου Μαράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η 25η ώρα για τον καθενα μας είναι ώρα δύσκολη ,περισυλλογης,αυτογνωσίας ,απογνωσης ,νοσταλγιας, και γενικά η δικη μας ώρα,εμεις και ο εαυτός μας....καλο βράδυ Μαρία,ομορφα μας τα έγραψες πάλι...φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι ωρες της απελπισιάς.
    Ολες τις 25ες ωρες
    τα ταξιδια τελειωνουν
    εκει που μολις ξεκινουν.

    Καλησπερα,Μαρια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή η συμμετοχή σου, Μαρία μου - όπως κι η φωτογραφία σου, που ταξιδεύει μαζί με το κείμενό σου. Μας πήρες μαζί σου και μας έκανες να νιώσουμε -στο έπακρο- τον παλμό που μας καταλαμβάνει κείνες τις σκληρές και καθοριστικές μας ώρες. *thumbs up*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τι ωραία που έδωσες το εσωτερικό ταξίδι! Τη βύθιση στο μέσα μας!
    Μία ώρα δεν είναι αρκετή ...αλλά αυτή η ώρα κρατάει για πάντα νομίζω!
    Φιλιά πολλά Μαρία μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Υπέροχο κείμενο, απόκοσμο και συνάμα τόσο αληθινό...
    Το ταξίδι με αυτό το τρένο μπορεί να μας σώσει - ή μπορεί και όχι, όπως και να έχει, από εμάς εξαρτάται το αποτέλεσμα του ταξιδιού - αλλά χωρίς αυτή την 25η ώρα μας, τι αξία έχουν οι άλλες 24;
    Φιλιά πολλά και συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!
    Υ.Γ. Συγχαρητήρια και για την εκπληκτική φωτογραφία! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τα υπέροχα σχόλιά σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συγκλονιστικό το κείμενό σου Μαρία, το απόλαυσα λέξη προς λέξη ! "Έχεις μια ώρα περιθώριο να το μάθεις, μια ώρα μόνο για να φτάσεις εκεί που δεν ξέρεις πως θέλεις να πας." Στάθηκα πολύ σ΄αυτή τη φράση σου, όπως και στην υπέροχη φωτογραφία....


    ΑπάντησηΔιαγραφή