Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Προοπτικές (Weekly Moodboard 31)


Τρεις εβδομάδες πέρασαν, σχεδόν ολόκληρος μήνας.
Πολλές ανατολές και πολλά ηλιοβασιλέματα.
Μέρες που έφεραν θλίψη, θυμό και πόνο. 
Έφεραν κι οργή....απίστευτη οργή!
Σκέφτομαι πολλές φορές πως η οργή είναι κακός σύμβουλος, αλλά δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου.
Δεν είμαι κι ο Βούδας άλλωστε.
Είμαι άνθρωπος, έχω αισθήματα και δεν είναι πάντα ρόδινα σαν την αυγή.
Ειδικά αν αυτή αρχίζει και "χρυσίζει" τόσο, ώστε να καίει και να καταστρέφει ζωές επειδή έχουν αντίθετη άποψη, ή απλά άποψη, ή ακόμα ακόμα επειδή υπάρχουν!

Φάνηκαν όμως και προοπτικές σε προσωπικό επίπεδο που ξυπνούν πάλι την ελπίδα.
Μια πρόταση, μια αποδοχή και μια κάποια "λύση" ήταν αυτά που σημάδεψαν τις μέρες.
Οι ευκαιρίες που μας δίνονται είναι ανεκτίμητα δώρα.
Ανεκτίμητα δώρα όμως, είναι και οι στιγμές μας, όπου κι αν τις ζούμε.
Στον ίσκιο των πλατανιών, στο κύμα της θάλασσας ή στη γαλήνη της λίμνης.
Ακόμα και στο μπαλκόνι μας με συντροφιά τον αποσπερίτη.
Είναι δικές μας, ολοδικές μας και παίρνουν τη γεύση που τους δίνουμε.
Και η γεύση που τους δίνω εγώ είναι αυτή της χαράς.
Τι γεύση έχει η χαρά;
Ελάτε τώρα, αφού ξέρετε!

Τα φώτα ανάβουν να προλάβουν της νύχτας το μετέωρο

Έτσι και χτες, ο αποσπερίτης μας συντρόφευε, σε έναν ουρανό που άλλαζε σε όλα τα χρώματα του μπλε πριν γίνει μαύρος, κατάμαυρος.
Όπως πρόβαλε εκεί ψηλά μου ψιθύρισε ένα μυστικό.
Κι εγώ του τραγούδησα, αγαπημένο τραγούδι!
"....κι εσύ αποσπερίτη μου του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου και μην τα κατεβάζεις..."


Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel από το Biscoto. 
Τα ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι : 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Όπως έπρεπε (Παίζοντας με τις λέξεις)



Η Ανθή ανοίγει τα μάτια της. Το μαύρο που την τυλίγει υποχωρεί αργά κι εκείνη αναδύεται στο απόλυτο λευκό. Το λευκό αποκτά σχήματα και χρώματα και γρήγορα μεταμορφώνεται σε αγαπημένες μορφές. Προσπαθεί να χαμογελάσει στα παιδιά της και στα εγγόνια της. Δεν τα καταφέρνει. Θέλει να τους καθησυχάσει. Τους  αγκαλιάζει με το βλέμμα, αφού δεν μπορεί με τα χέρια.
Θέλει να τους πει πως είναι ευχαριστημένη.
Ας την πάρει ο Θεός. Παράπονο δεν έχει. Ο άντρας της (Θεός σχωρέστον) ήταν νοικοκύρης, της χάρισε καλή ζωή. Κι εκείνη του έδειξε μεγάλη αφοσίωση κι αγάπη. Όπως έπρεπε!...έπρεπε…έπρεπε…η λέξη σβήνει στο μπερδεμένο της μυαλό αφήνοντας την ηχώ της.
Πώς έκανε η ηχώ το θαύμα κι έγινε το σάλτο στα παλιά, ούτε που κατάλαβε.
Ο κόσμος γύρω της έκλεισε κι έγινε μια κουκκίδα. Και μέσα σε κείνη την κουκκίδα, η Ανθή είδε όλα όσα πάλευε τόσα χρόνια να αφήσει πίσω.
Δεν μπορεί να μιλήσει, αλλά μπορεί να ξαναζήσει εκείνο το ξημέρωμα που την σημάδεψε.
Ξαναγίνεται κοπέλα και ξυπνάει στο χωριό, στα σκοτεινά χρόνια του πολέμου. Οι Γερμανοί δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν εδώ. Οι χωριανοί σταυροκοπιούνται αποδίδοντας το θαύμα στην Αγία Παρασκευή που τους έριξε στο γκρεμό καθώς λένε. Το μέρος είναι ιδανικό καταφύγιο για την αντίσταση.
Πού να φανταστεί η Ανθή πως εκεί  θα έβρισκαν καταφύγιο και οι πρώην εχθροί, οι Ιταλοί;
Ο ήλιος ίσα που ρόδιζε την ανατολή, όταν κατέβηκε στο κατώι να ξετρυπώσει καμιά στάμνα ανάμεσα  στα τσουβάλια με τα καλούδια, μια και πριν πέσει για ύπνο κατάφερε να σπάσει αυτή που χρησιμοποιούσαν.
Κατηφόρισε στην πηγή, αλλά μόλις έφτασε κοκάλωσε από φόβο.

Μπροστά της στέκονταν καμιά δεκαριά άντρες. Ταλαιπωρημένοι και δυστυχισμένοι. Τρόμαξε, αλλά θες η απελπισία τους, θες η γλώσσα τους που ήταν κελαρυστή σαν το νερό που κυλούσε πιο κει, την ηρέμησαν λιγάκι.

Ένας ξεχώρισε από τους άλλους και βγήκε μπροστά. Το λεπτό του πουκάμισο ήταν κατασκεσκισμένο, γεμάτο αίματα. Η Ανθή πισωπάτησε και υπολόγισε μέσα της την απόσταση ως την ασφάλεια του σπιτιού.
Τα μάτια του όμως την έκαναν να σταματήσει.
Τι είχαν αυτά τα μάτια κι έκαναν το φόβο να φτερουγίσει και την καρδιά της να τραγουδά;
Τους οδήγησε στο χωριό όπου κρύφτηκαν για μήνες. Η Ανθή έκρυψε στην καρδιά της τον όμορφο Ιταλό. Τον έκρυψε τόσο καλά που με τα χρόνια τον ξέχασε κλειδωμένο σε μία της γωνιά.
Απόψε τα θυμήθηκε όλα. Θυμήθηκε τους όρκους και τα κρυφά τους σμιξίματα κάτω στο ποτάμι. Ένιωσε πάλι εκείνο το χαστούκι που ήχησε σαν ντουφεκιά και τις κατηγόριες της μάνας.
-Θα με πάρει μάνα, κατάφερε τότε να ψελλίσει.
Όταν εκείνος έφυγε, τον περίμενε με αγωνία, μέχρι που έφτασε η είδηση του ναυαγίου. Χάθηκε ο Μάριο στα κρύα νερά της Αδριατικής παίρνοντας μαζί του κι ένα κομμάτι από την ψυχή της.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα θολά της μάτια, πριν τον δει να της απλώνει το χέρι.
«Τι παράξενο, δεν άλλαξε καθόλου», σκέφτηκε και το έπιασε χωρίς δισταγμό. «Ήρθες» του είπε!
Το δάκρυ στέγνωσε κι ένα γλυκό χαμόγελο απλώθηκε θαρρείς σε όλο της το πρόσωπο. Όλα έγιναν όπως έπρεπε…


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δεύτερο κύκλο του παιχνιδιού "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα ακούραστη, στο TEXNIS STORIES.
Δεν τα πήγε καθόλου καλά, αλλά ανυπομονώ ήδη για το επόμενο παιχνίδι. 
Παρακάτω είναι το βραβείο συμμετοχής!


Εδώ μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του παιχνιδιού και να διαβάσετε τις ιστορίες που κέρδισαν.
Συγχαρητήρια στις νικήτριες, αλλά και σε όλους όσους έστειλαν ιστορίες.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Η βάρκα (Φωτογραφίζειν)

Προσάραξες στο βούρκο των ονείρων,
 δέθηκες το σκοινί της πραγματικότητας
κι έμεινες ασάλευτη να σε καίει ένας ήλιος σκληρός.
Φθαρμένη από τα χρόνια,
με αμέτρητα σημάδια να χαράσσουν το σκαρί σου,
στέκεσαι φορτωμένη την αγωνία της επιβίωσης.
Τα σύνορα πάντα περιορισμένα.
Μονάχα μια υποψία πελάγους σου τυραννάει το νου
όταν φυσάει από τα ανοιχτά.
Ξεγελιέσαι για λίγο.
Μόνη στη μέση του πουθενά,
συμφιλιωμένη με το τίποτα,
 ανασαίνεις σαν να αναστενάζεις
κάθε φορά που σε ξυπνάει το νερό.
Κι είναι κι αυτό ακύμαντο σήμερα.


Κάπως έτσι σκεφτόμουν όταν σήκωνα τη μηχανή να φωτογραφίσω τη βάρκα.
Μαζί της πήρα μέρος στο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι
και η βάρκα μου έφερε το παρακάτω βραβείο.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσους τους άρεσε η βάρκα μου και φυσικά την Μαρία Νι!



Αν σας αρέσει κι εσάς να αιχμαλωτίζετε τις στιγμές, κάντε μια βόλτα στο blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά..." και παίξτε μαζί μας με τις δικές σας φωτογραφίες.
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε εικόνες.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Μια φωτογραφία τη μέρα (photo a day...days 19-25)

Από την αρμονία της φύσης, ψηλά στον ουρανό και ξανά πίσω στη γη!
Όλα μέσα από εικόνες!
Day 25...h is for...Harmony

 Day 24...space
Day 23...From my childhood
day 22...made me smile
Day 21...rule of thirds
Day 20...in the morning
Day 19...what is this?

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το βινύλιο (day 18)

 Έπρεπε να φωτογραφίσω κάτι "Vintage", όπως μου ζητήθηκε και άρχισα την αναζήτηση.
Το παλιό πικάπ, έτσι όπως στέκονταν πάνω στο ακόμα πιο παλιό μπαούλο ήταν μια καλή λύση, αλλά δεν το ευνοούσε καθόλου ο φωτισμός. Σκέφτηκα να το μεταφέρω αλλού, αλλά
ευτυχώς πριν αρχίσω τη μετακόμιση, το μυαλό πήρε 45 στροφές.
Καθώς αυτό γυρνούσε σα δίσκος από παλιό πικάπ, τα χέρια είχαν πιάσει δουλειά κι έβγαζαν τους θησαυρούς στο φως.
Πριν ξαναπάρουν τη θέση τους στο σκοτάδι, έπαιξα λίγο μαζί τους, ψάχνοντας κάποια κομμάτια τους στο YouTube.
Αν έχετε διάθεση για μουσική απολαύστε τα με τις ευχές μου.





Day 18...vintage









Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Γλυκό σταφύλι

Γλυκό σταφύλι
Κάθε φορά που ανοίγω το βάζο με το γλυκό γίνομαι παιδί.
Το γλυκό με ταξιδεύει σε ένα παρελθόν που έκλεισα μέσα μου και το "απολαμβάνω" όποτε θέλω, κουταλιά κουταλιά!
Σαν το γλυκό σταφύλι. Που μυρίζει φθινόπωρο, θυμίζει μαμά, αγάπη, ασφάλεια κι  ανέμελα χρόνια. Πώς να αντισταθώ σε αυτές τις γλυκιές κουταλιές;



Γλυκό σταφύλι
Γλυκό σταφύλι


Στο σπίτι μας δεν έλειπαν ποτέ τα γλυκά, αλλά το σταφύλι και το νεραντζάκι ήταν τα αγαπημένα μου.
Το νεραντζάκι νικούσε στα σημεία το σταφύλι, αλλά αυτό δεν ήταν της εποχής, έτσι κι αλλιώς.


Γλυκό σταφύλι


 Ήταν λοιπόν η εποχή που επισκεπτόμουν το βάζο που κατοικούσε το σταφυλάκι. Όχι για πολύ είναι η αλήθεια, μια και μάλλον άρεσε σε όλους!
Όσο έφτιαχνε η μαμά, τόσο τρώγαμε. Ε, κάποια στιγμή εγκατέλειπε κι αυτή τις κουτάλες και ησύχαζε. 

Αν και νεραντζάκι φτιάχνω σχεδόν κάθε χρόνο, αν βρω φυσικά νεράντζια, σταφύλι είχα πολλά χρόνια να φτιάξω και τα σταφύλια τέτοια εποχή είναι παντού. Τρέχα γύρευε γιατί!



Φέτος, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη συνταγή της Neli  από το blog "Αρώματα και Γεύσεις".
Την ακολούθησα κατά γράμμα και δεν απογοητεύτηκα καθόλου!!
Ίσα ίσα!!

Αν αγαπάτε κι εσείς το σταφύλι όπως εγώ, φτιάξτε το και δε θα χάσετε! Θα ταξιδέψετε σε κάθε κουταλιά!

Και κάτι σοβαρό!
Επειδή όμως η ζωή μας αποδεικνύει καθημερινά πως μπορεί να γίνει πολύ πικρή, δε φτάνει το γλυκό για να την ξορκίσουμε. Και γίνεται όλο και πικρότερη μέρα με τη μέρα.
Ας πολεμήσουμε με κάθε τρόπο το φασισμό που εξαπλώνεται γύρω μας σαν χολέρα.
Στη ζωή του ξέρει πολύ καλά ο καθένας τι να κάνει και τι θα κάνει και δεν θα του το υποδείξω εγώ. Θα θυμίσω όμως πως υπάρχει αυτό και καλό είναι να υπογράψουμε όλοι!!  Από χτες μου το έστειλαν πολλοί φίλοι στο facebook. Τα είδα μαζεμένα πριν λίγο και φυσικά υπέγραψα! Ας ορθώσουμε το ανάστημά μας και ας φωνάξουμε πως είμαστε εδώ και διαφωνούμε με το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Οι συνένοχοι και οι αδιάφοροι ας κοιτάξουν το κτήνος κατάματα. Αν δεν ανατριχιάσουν σημαίνει πως έπαψαν εδώ και καιρό να είναι άνθρωποι!

Βιάστηκα να υπογράψω χτες, χωρίς να μετρήσω όλες τις παραμέτρους.
Και καλό είναι να τα μετράμε όλα πια και να τα ζυγίζουμε όλα.

Διαβάστε κι εδώ και μετά αποφασίστε τι θα κάνετε.
Μακάρι να υπήρχαν εύκολες συνταγές κι εύκολοι δρόμοι και μακάρι να μην είναι τελικά λάθος η υπογραφή. Αφού δεν μπορώ να την πάρω πίσω, εύχομαι μόνο να ήταν για καλό.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Δημοσιοκαφρίλα!


Τι άλλο θα σκεφτούν τα "μεγάλα μυαλά" της δημοσιογραφίας;
Έπεσαν με τα μούτρα να "ξανα"χτίσουν το προφίλ του δολοφόνου.

Ή αλλιώς τρίχες!
Τα λόγια περιττεύουν....μιλάνε οι καραγκιόζηδες!

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Χωρίς δικαιολογίες!

Για όσους δεν ξέρουν, για όσους ξεχνούν, για όσους αδιαφορούν, για όσους δικαιολογούν!!
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους!


Στην αρχή είπα δεν ήξεραν τι ψήφισαν!
Κυκλοφορούσαν και τα σχετικά βιντεάκια με τους "ούγκα ούγκα" που μπέρδευαν τη γλώσσα τους καθώς προσπαθούσαν να πουν λέξεις που δεν είχαν ξαναπροφέρει, ούτε είχαν ξανακούσει.
Βλέποντας το προφίλ των ψηφοφόρων εκείνες τις πρώτες μέρες, σκέφτηκα πως για όλα ευθύνεται η ατόφια χαζομάρα.
Όταν άρχισαν οι δικοί τους να δείχνουν το πρόσωπό τους από το ίδιο κιόλας βράδυ της εκλογής τους, σκέφτηκα η ανόητη πως τώρα, όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν!
Έπεσα έξω. Το αυγό του φιδιού ήταν εδώ!
Οι οπαδοί του μίσους ξεφύτρωναν άφοβα σιγά σιγά ανάμεσα στους "κανονικούς" ανθρώπους.
Όταν έπεσαν τα πρώτα χαστούκια κάποιοι ένιωσαν δικαίωση(!).
Όταν άρχισε το ξύλο και οι επιθέσεις στους "ξένους" κάποιοι χάρηκαν. 
Άρα ήξεραν πολύ καλά κι επιδοκίμαζαν!
Και κάπως έτσι γέμισε ο τόπος μίσος και αίμα.
Εξαπλώνεται ο τρόμος παντού και αυτοί με τα μαύρα και τις πιο μαύρες ψυχές ακολουθούν πιστά το σχέδιό τους!
Ταΐζουν κουτόχορτο μαζί με τα ψωρομακαρόνια τους, όσους καταδέχονται να απλώσουν το χέρι στις τάχα φιλανθρωπίες τους.
Γιατί μόνο φιλάνθρωποι δεν είναι. Απλά ξέρουν να παίζουν καλά στημένα επικοινωνιακά παιχνιδάκια.
Μισούν τους ανθρώπους.
Όπως μισούν και τους ξένους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες, τους εαυτούς τους τους ίδιους, μια και ποτέ δεν έμαθαν να αγαπούν.
Συνηθίζω να είμαι απόλυτη σε κάποια πράγματα!
Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι ή μαύρο ή άσπρο!
Αυτή η περίπτωση είναι μία από αυτές.
Όσοι δε γνωρίζουν ας μάθουν.
Όσοι γνωρίζουν και αποδέχονται είναι εγκληματίες!
Χωρίς δικαιολογίες.
Θύματα είναι μόνο οι αθώοι!!

Δείτε  εδώ στο blog της Δάφνης Χρονοπούλου γιατί οι δικαιολογίες και οι αμφιβολίες περιττεύουν!!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Ερωτήσεις - απαντήσεις (Βραβείο Liebster Award)

Η γλυκιά Κατερίνα από το blog Άποψη Τέχνης, μου χάρισε το βραβείο  Liebster Award!
Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με σκέφτηκες.
Το παραλαμβάνω με μεγάλη χαρά!!


Φυσικά πρέπει να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις!

Το αγαπημένο μου φαγητό:
Γαύρος
Παρόλο που δεν τρώω πολλά πράγματα, έχω αρκετά αγαπημένα.
Νομίζω πως ο γαύρος είναι ένα φαγητό που θα έτρωγα και καθημερινά αν μπορούσα. Εδώ μπορείτε αν θέλετε να δείτε κι άλλα!

Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους:
Μάσκα
Να φοράνε μάσκα. Να παρουσιάζουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και να τη βγάζουν όταν κερδίζουν την εμπιστοσύνη των άλλων.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια ιστορία με έναν μασκοφόρο ανθρωπάκο. 

Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα:
Να είναι ακομπλεξάριστοι και να έχουν άφθονο χιούμορ!!
Οι κομπλεξικοί είναι πάντα αυτοί που σου τη φέρνουν...καλό είναι να αποφεύγονται!

Με ηρεμεί:
Οι Αύγουστοι
Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, η μουσική, το διάβασμα.

Αγαπώ:
Πεταλούδα
Αγαπώ τη ζωή, τους ανθρώπους (όχι όλους), τη φύση, τις στιγμές μου!

Με νευριάζει:
Μεταξύ άλλων με νευριάζουν πάρα πολύ τα κλισέ!

Δεν αποχωρίζομαι (ποτέ) αντικείμενο:
Βιβλία
Τη μηχανή μου και τα βιβλία μου!
Αν η ερώτηση είναι γι΄αυτά που έχουμε πάντα μαζί μας, ακόμα και όταν βγαίνουμε για ψώνια, που λέει ο λόγος, είναι η μηχανή.

Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες:
Από ταινίες!!!!...Τις λάτρευα και τις ζητιάνευα από τους κινηματογράφους που όταν μεγάλωνα ήταν κατά περίεργο τρόπο περισσότεροι από όσους είναι σήμερα (στην πόλη μου).
Η παρακάτω φωτογραφία όμως, είναι από αφίσα του περιοδικού Κατερίνα.
Όσα παίρνει ο άνεμος
Τώρα πρέπει να διαλέξω σε ποια ιστολόγια θα το χαρίσω με τη σειρά μου.
Εδώ και πάρα πολύ καιρό όμως, έχω σταματήσει να διαλέγω. Τα αγαπημένα μου είναι παραπάνω από πέντε και κάποια από αυτά ή δε δέχονται βραβεία, ή τα έχουν πάρει ήδη. Χαρίζω λοιπόν το βραβείο σε όποιον το επιθυμεί!

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Εικόνες φύσης (days 9 - 17)

Day 9...on the wall
Day 10...sweet
Day 11...what I did today
Day 12...shadow
Day 13...unexpected
Day 14...liquid
Day 15...season
Day 16...frame
Day 17...in front of me

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Φθινόπωρο στον παράδεισο


Λούρος
Ο αέρας φυσούσε από το πρωί στην πόλη και τα σύννεφα πύκνωναν στον ουρανό. Όσο απρόβλεπτος είναι ο καιρός όμως, άλλο τόσο είμαστε κι εμείς. Κόντρα στα σημάδια διακινδυνεύσαμε να διασχίσουμε τον Λούρο και να αποφύγουμε την οργανωμένη πλαζ (που πάντα αποφεύγουμε έτσι κι αλλιώς), αλλά και τις πιο ερημικές μεριές της πραγματικά τεράστιας παραλίας. Έτσι στρίψαμε δεξιά πολύ πριν φτάσουμε σε αυτή για να ακολουθήσουμε διαδρομές που χάνονταν σχεδόν στη μνήμη μας.
Ο δρόμος κακοτράχαλος και ζόρικος, το τοπίο "άγριο", γεμάτο ζωή.

Κάποια στιγμή είδαμε και άγρια άλογα να τρέχουν μακριά.
Λούρος
Τα πουλιά δεν μου έκαναν τη χάρη να ποζάρουν. Στον ήχο του αυτοκινήτου χάνονταν ξαφνικά στον ορίζοντα.
Λούρος
Λούρος
Λούρος
Κι αφήσαμε τον άγριο δρόμο και πήραμε τον άλλον. Εκείνον "του αλατιού" που προτιμούν όλοι όσοι ξέρουν, εάν βέβαια δεν έχει νερό. Ήταν στεγνός και ομαλός σαν άσφαλτος.
Λούρος
Ξαναβγήκαμε στον κανονικό δρόμο μετά από λίγο και περνώντας μικρές γέφυρες μια και όλα εκεί κάτω είναι νερό, φτάσαμε στις μικρές παραλίες του Λούρου.
Λούρος
Πέτρες χωρίζουν την μια παραλία από την άλλη.
Τα σύννεφα που μας κυνηγούσαν από το πρωί εδώ έδωσαν απλά άλλη διάσταση στο τοπίο, ενώ το αεράκι ήταν τελείως διακριτικό.
Λούρος
Οι αχτίδες του ήλιου έβρισκαν κρυφά μονοπάτια ανάμεσά τους για να ριχτούν στο Ιόνιο κάνοντας τη θάλασσα να λάμπει.
Λούρος
Όλα ήταν ιδανικά. Τα σύννεφα μας προστάτευαν από τον ήλιο και η αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού μας φαίνονταν σαν κακό αστείο. Η θάλασσα καταπληκτική.
Λούρος
Όταν βρέθηκα στην αγκαλιά της έκλεισα τα μάτια μου για λίγο κι όταν τα άνοιξα αντίκρισα τον παράδεισο.
Πάνω μου τα σύννεφα καθόλου απειλητικά να με προστατεύουν λες και γύρω μου μόνο γαλάζιο.. Όλα στη σωστή τους θέση προσπαθούσαν να φτιάξουν μια κρυφή συνταγή ευτυχίας. 
Λούρος
Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ήμουν σε έναν τεράστιο γαλάζιο βόλο. Ο ορίζοντας με τις ξεκάθαρες γραμμές του ενώνονταν με το θόλο του ουρανού και δημιουργούσαν μια συνέχεια που μας έκλεινε μέσα της αναπόσπαστο κομμάτι της.
Λούρος
Λούρος
Όταν ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το βουνό για να βασιλέψει με την ησυχία του, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Οι πρώτες ψιχάλες μιας βροχής που δεν έπεσε ποτέ μας συντρόφευαν για λίγο.
Λούρος
Την άλλη μέρα επιστρέψαμε στο ίδιο μέρος.
Σταματήσαμε στη "δική" μας παραλία, αλλά όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο είδαμε πως δεν ήταν αυτή.
Λούρος
Λούρος
Δεν είχε σημασία μια και όλες είναι σχεδόν ίδιες και όλες "δικές" μας.
Αργότερα που κάναμε μια βόλτα είδαμε πως η άλλη ήταν τρεις παραλίες παρακάτω.
Τα σύννεφα απουσίαζαν. Παρέα μας αυτή τη φορά ο Αίολος. Και να μην έρχονταν εδώ που τα λέμε, δε θα τον παρεξηγούσαμε, ίσα ίσα, μια και μας δυσκόλεψε αρκετά.

Λούρος
Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν την ένταση του ανέμου, μια και τα κύματα παραμένουν μικρά...
Λούρος

Λούρος
Λούρος
Λούρος
Λούρος
Λίγο πριν πέσει ο ήλιος αποχαιρετίσαμε για άλλη μια φορά τον παράδεισο.
Λούρος