Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Το χωριό των μύθων (Παίζοντας με τις λέξεις)

Το χωριό των μύθων


Το ανηφορικό μονοπάτι χάνονταν εδώ κι εκεί, καθώς το έπνιγε η πυκνή βλάστηση. Ο ήλιος ανέβαινε όλο και ψηλότερα κι ένιωθα τις αχτίδες του σαν ένα ακόμα βάρος που έπρεπε να κουβαλάω.
Αυτό, που το προηγούμενο βράδυ, κάτω από το φως των κεριών, φάνταζε σαν ευκαιρία για περιπέτεια, είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό και βαρετό. Τώρα δεν βρισκόμασταν πια στη δροσερή βεράντα παίζοντας τράπουλα και τρώγοντας καρπούζι, αλλά ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα στο βουνό, για να ανακαλύψουμε το χωριό των μύθων. Έτσι το είχαμε βαφτίσει από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εδώ, μια και όλο γι΄αυτό ακούγαμε. Κάθε μύθος ήταν διαφορετικός, αλλά όλοι ήταν παράδοξοι και αρκετά μυστήριοι για να μας εξάψουν την περιέργεια. Η τοπική κοινωνία αναφέρονταν συχνά στα παράξενα γεγονότα που έκαναν το χωριό να ερημώσει.  Λίγο οι μύθοι, λίγο η δική μας αγάπη για κάθε τι παράξενο, έκαναν την ανατροπή στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Δεν ξέρω αν τα δεκάδες θροΐσματα που ακούγονταν γύρω μας, ήταν αυτό που μου δημιουργούσε ταραχή, ή η ιδέα του ερειπωμένου χωριού.
Κι εκεί που περπατούσα μηχανικά και  ονειρευόμουν παραλίες και βουτιές σε κρύα νερά, κάποιος φώναξε δυνατά.
Είχαν αρχίσει να φαίνονται πια τα χαλάσματα του χωριού. Για μια στιγμή ο ήλιος με τύφλωσε κι εκεί που πριν λίγο είχε ερείπια, νόμισα πως είδα κανονικά σπίτια.
Μπαίνοντας στο χωριό, μια αλλόκοτη αίσθηση με συνεπήρε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο δυνατά που φοβήθηκα. Έβλεπα τους άλλους γύρω μου να γελάνε και να αστειεύονται και προσπάθησα να πνίξω το φόβο μου.


Σταμάτησα κάτω από ένα μπαλκόνι και μου φάνηκε πως διέκρινα τα γεράνια που κάποτε γέμιζαν τις γλάστρες του. Ένας δρόμος δίπλα στο σπίτι με τα γεράνια μου κέντρισε το ενδιαφέρον και χωρίς να το σκεφτώ τον ακολούθησα.
Οι φωνές των άλλων ακούγονταν όλο και πιο μακρινές και μου πέρασε από το μυαλό, πως ίσως τους κάνω να ανησυχήσουν.
Για κάποιο λόγο δε με ένοιαξε καθόλου και συνέχισα να προχωρώ καθώς γύρω μου τα σπίτια αποκτούσαν στέγες, παράθυρα, πόρτες, ζωή. Νόμιζα πως ήταν η φαντασία μου που οργίαζε, αλλά δε φοβόμουν πια. Ούτε ζεσταινόμουν όπως όταν ανεβαίναμε στο μονοπάτι.
Ο ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει πάνω μου, αλλά θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν πια καλοκαίρι.
Κοιτούσα γύρω μου, καθώς μια αίσθηση γυρισμού πλημμύριζε το είναι μου. Άρχισα να καλημερίζω ανθρώπους που λίγο πριν δεν έβλεπα.
Διάβηκα την αυλόπορτα ενός μικρού σπιτιού  κι ένα κοριτσάκι έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά μου.
-Μαμά, ήρθαν πάλι οι άγνωστοι στο χωριό. Τους είδες;
-Τους είδα αγάπη μου. Πώς να της εξηγήσω πως πριν λίγο ήμουν κι εγώ ανάμεσά τους; Πώς να εξηγήσω όλα όσα γίνονταν, από τη στιγμή που δεν τα καταλάβαινα ούτε εγώ;
-Έλειψες καιρό μαμά, μου παραπονέθηκε το παιδί. Όλοι έλεγαν πως δε θα ξαναγυρίσεις. Πως πέρασες σε άλλη ζωή.
Καθώς μπαίναμε στο σπίτι και η βαριά πόρτα έκλεινε πίσω μας, μια σκέψη πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου. «Κάποιοι θα με ψάχνουν πάλι».


Με την ευκαιρία της συμμετοχής μου στο παιχνίδι της Φλώρας ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ. έγραψα την παραπάνω ιστορία, που κάνοντας την ανατροπή κατάφερε να σκαρφαλώσει στην τρίτη θέση και να τη μοιραστεί με την ιστορία της Αριστέας μας Ένας μύθος ακόμα!
Η χαρά μου μεγάλη που η μικρή κοινωνία που δημιουργήθηκε με αφορμή ένα παιχνίδι είναι τόσο αξιόλογη και δημιουργική. Η τράπουλα του καινούριου παιχνιδιού έχει ήδη μοιραστεί μια και δόθηκαν από την νικήτρια του παιχνιδιού οι 5 καινούριες λέξεις.
Μην ξεχάσετε να πάτε μια βόλτα στη Φλώρα να δείτε τα αποτελέσματα του 11=ου παιχνιδιού, αλλά και την έναρξη του καινούριου.
Ευχαριστώ  πολύ όλους όσους με τίμησαν με τη βαθμολογία τους, αλλά και όσους στηρίζουν αυτό το υπέροχο παιχνίδι. Και φυσικά ευχαριστώ τη Φλώρα που ακούραστη συνεχίζει να μας προκαλεί να δημιουργούμε!


Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

A red, red rose...(Weekly Moodboard 25)

Την αυλαία της εβδομάδας άνοιξε το θαλασσινό αεράκι, που άφησε την αλμύρα να ξεχυθεί και να την ποτίσει με όμορφες αναμνήσεις 
Μετρώντας τα κύματα εκεί στην αρχή της, αναμετρώντας δυνάμεις στη συνέχεια, πέρασε κι αυτή.
Οι δροσερές (ευτυχώς) νύχτες της, έκρυβαν μέσα τους κι ένα ολόγιομο φεγγάρι, που ήρθε λες, για να λούσει στο ασημένιο του φως τους προβληματισμούς.
Αλίμονο όμως, αν δεν είχα μάθει και κάτι από τη Σκάρλετ Ο' Χάρα.
Αλίμονο αν, επέμενα να τους φοράω πάνω μου σαν μανδύα, που θα με κρύβει από το φως της πανσελήνου.
Τους άφησα πίσω μου και χάρηκα το φεγγάρι, που φώτισε για λίγο τον παράλογο κόσμο μας. 


Τους βρήκα να ορθώνονται, σχεδόν απειλητικοί, πάλι μπροστά μου, την επόμενη μέρα, αλλά στο φως του ήλιου όλα χάνουν λίγο από το δέος που τα τυλίγει και τα τριαντάφυλλα του κήπου γνωρίζουν κι αυτά καλά την τέχνη της αποπλάνησης.
Με χρώματα και αρώματα κάνουν επίθεση σε αισθήσεις και μαγεύουν.
Το μυστικό είναι να αφήνεσαι.
Να παραδίνεσαι στη στιγμή και να τα αφήνεις να σου σιγοτραγουδούν τους δικούς τους σκοπούς.
Κι εκεί μπροστά στα μάτια σου όλο το νόημα της ζωής αποκτά άλλη διάσταση, καθώς αντικρίζεις τα μπουμπούκια δίπλα στα γερασμένους ανθούς και καταλαβαίνεις πόσο λίγο χρόνο έχουν να διαλαλήσουν την ομορφιά τους πριν χαθούν.
Κι όμως επιμένουν να ανθίζουν.
Δίπλα τους ηλίανθοι ατενίζουν το φως με μεγαλοπρέπεια και καθώς το αφήνουν να ξεκουράζεται πάνω τους, θυμάσαι πως κι εκεί, κοντά στη θάλασσα τα άγρια λουλούδια του κάκτου είχαν στήσει τη δική τους μωβ γιορτή, καθώς μια οικογένεια πελαργών λίγο πιο πέρα αγωνίζονταν για την επιβίωση.


Μπορεί τα τριαντάφυλλα να μην είναι όλα κόκκινα, αλλά πάντα μου φέρνουν στο μυαλό τους στίχους του Robert Burns
...My love is like a red, red rose
That´s newly sprung in June...

 Photo a day...day 28...red
(Κανονικά αυτή θα έπρεπε να τη βάλω στο "Φωτογραφίζοντας", αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κόκκινο.)

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Βραβείο επί δύο κι ένας ήλιος χαμογελαστός!!


Δυο φίλες μου, η  Μέλανι Μελάνη και η Μαρία Π. μου χάρισαν αυτό το όμορφο βραβείο με την κατακόκκινη καρδιά!
Αφού τις ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκαναν, τρέχω να απαντήσω στις ερωτήσεις που το συνοδεύουν.

1. Αγαπημένο περιοδικό.
Εδώ και χρόνια δεν αγοράζω περιοδικά, οπότε κανένα!

2. Αγαπημένος τραγουδιστής - μουσική.
Αγαπώ τη μουσική και ακούω σχεδόν τα πάντα.
Θα "ξεπετάξω" την ερώτηση με ένα λατρεμένο τραγούδι.
Με κάθε ευκαιρία το βάζω..χαχα!!

               

3. Αγαπημένο είδος μακιγιάζ.
Προτιμώ το μακιγιάζ που δε μοιάζει λες και ανέλαβαν δράση 45 μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες....όσο γίνεται πιο φυσικό.

4.Αγαπημένος Youtube Guru.
Υπάρχουν και τέτοιοι;

5. Αγαπημένο μέρος διαμονής.
Θα ήθελα να μπορούσα να ζούσα μόνιμα στην Πάργα.
Με γοητεύει αυτό το μέρος.

6.Αγαπημένη ταινία.
Πολλές, πάρα πολλές, θα πω μία όμως το Gone with the wind.

7. Πόσα ζευγάρια παπούτσια έχεις;
Μόνο όσα χρειάζομαι. Δεν είμαι της υπερβολής γενικότερα.

8. Αγαπημένο χρώμα.
Το πορτοκαλί!
Για μένα είναι το χρώμα της χαράς και της αισιοδοξίας.

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να διαλέξω που θα το παραδώσω.
Θα το αφήσω ελεύθερο όμως να το πάρει ο άνεμος...και να το πάει όπου πραγματικά το θέλουν.


Αυτές τις μέρες όμως, άρχισε να ανατέλλει κι ένας διαφορετικός ήλιος.
Ταξίδεψε από μακριά και ήρθε μέχρι εδώ να σκορπίσει τα χαμόγελά του, χάρη στη γλυκιά μου Αγγελική.
Θέλω με τη σειρά μου, να την ευχαριστήσω για τον υπέροχο χαμογελαστό ήλιο, που ήρθε σαν ευχαριστώ, μια και η Αγγελική ήταν μία από τις νικήτριες του giveaway για το υπέροχο βιβλίο της Αντιγόνης μας, Οι Αύγουστοι.
Μια όμορφη έκπληξη, που δεν περίμενα και με έκανε να χαμογελάσω.
Ένιωσα όλη τη θετική ενέργεια και είμαι σίγουρη ό, τι θα τη νιώθω κάθε φορά που θα τον αντικρίζω...συνέχεια δηλαδή!!


Με τη σειρά μου αφιερώνω στα τρία κορίτσια έναν ακόμα ήλιο....σας ευχαριστώ πολύ!


Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Της θάλασσας οι θησαυροί....(Weekly Moodboard 24)


Η παραλία είναι τεράστια. Ψάχνουμε εκείνο το σημείο που πριν χρόνια οι φίλοι μας έστηναν τη σκηνή τους και εμείς τους επισκεπτόμασταν. Το βρίσκουμε εύκολα. Είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσο γαλήνια, τόσο ερημικά. Εμείς και η θάλασσα. Στο βάθος με δυσκολία διακρίνονται άλλες παρέες έτσι όπως τις μαρτυράνε οι πολύχρωμες ομπρέλες τους. Περνάμε τους αμμόλοφους και η μυρωδιά της θάλασσας μας φτιάχνει αμέσως το κέφι. Όπως προχωράω κλείνω τα μάτια και αφήνω τη θαλασσινή αύρα να με τυλίξει, να με παρασύρει στο δικό της κόσμο. Η άμμος καίει κάτω από τα πόδια μου και είναι σαν να γεμίζω ξαφνικά με μια πρωτόγνωρη ενέργεια. 
Ανοίγω τα μάτια κι αντικρίζω τον ουρανό, τη θάλασσα, τους αγαπημένους μου. Για λίγο ξεχνιέμαι και τίποτα άλλο δεν υπάρχει στον κόσμο. Μένω να αιωρούμαι στο όνειρο. Η φύση γύρω μας ολοζώντανη κι επιβλητική στην άγρια ομορφιά της.


Η πρώτη βουτιά, κάθαρση κι ευλογία μαζί. Βυθίζομαι στο νερό απολαμβάνοντας το χάδι του. Οι ήχοι χάνονται και το βουητό της θάλασσας μου ψιθυρίζει τα πιο όμορφα μυστικά.
Βγαίνω μόλις μου τελειώνει η ανάσα και ρουφάω άπληστα τον πελαγίσιο αέρα. Στο βάθος ένα ιστιοφόρο με τα λευκά του πανιά ανοιχτά σκίζει τα νερά.


 Στην αμμουδιά η θάλασσα απλώνει τους θησαυρούς της. Αποκαλύπτει μόνο όσα θέλει να δω, από εκείνα που κρύβει στα βάθη της. Με καλεί να διαλέξω μερικούς.
Περπατάω στην υγρή άμμο, με το απαλό κυματάκι να μου χαϊδεύει τα πόδια, θαυμάζοντας τα πολύτιμα στολίδια της.
Τα πιάνω με σεβασμό, αφήνω όλα όσα έχουν ζωή να τη συνεχίσουν και διαλέγω τους δικούς μου θησαυρούς.


Φέρνω τους θησαυρούς μου στον ίσκιο και πιάνω την κουβέντα με τους άλλους.
Δεν την αφήνουμε να ξεστρατίσει ούτε λίγο από τη μαγεία της γαλήνης που χαρίζει η φύση.
Πιάνουμε τα όνειρα από εκεί που τα είχαμε αφήσει, σε αυτό ακριβώς το σημείο χρόνια πριν, παρακολουθώντας τα παιδιά μας που κάνουν βουτιές.
Στην ηλικία τους ήμασταν πάνω κάτω όταν έπαιρνε ο μεγαλύτερος της παρέας το αυτοκίνητο του πατέρα του κι ερχόμασταν εδώ. Σχεδόν η ίδια παρέα, παρά μια τραγική απώλεια που ακόμα πονάει όσο τίποτα και μια εθελούσια δειλή, άνανδρη έξοδο.
Οι υπόλοιποι είμαστε εδώ. Η απώλεια αξεπέραστη. Νιώθουμε τον ίσκιο του αδερφού και φίλου μας να μας συντροφεύει. Η εθελούσια έξοδος, ανάξια λόγου, πέρασε γρήγορα από το στάδιο του πόνου κι έμεινε η σκιά της μόνη της σε μια νοητή γωνιά της παραλίας μας, ξεχασμένη και ξεπερασμένη καθώς η ζωή συνεχίστηκε. Μια σκιά, ούτε ελαφριά, ούτε βαριά γύρω μας. Απλά άφαντη.
Μεγαλώσαμε, αλλά τα κορίτσια του τότε πάλι ψάξαμε για κοχύλια.
Μαζί μας μεγαλώνει και ωριμάζει, σαν παλιό καλό κρασί, αυτό που μας δένει.



Ένα καθυστερημένο Weekly Moodboard αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε όλους όσους κάνουν τη ζωή να φαντάζει όμορφη και σημαντική ακόμα και στις δυσκολίες.
Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel

Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom



Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Φωτογραφίζοντας (Days 12 - 20)

Οι μέρες που πέρασαν και οι φωτογραφίες τους.

Day 12...11 o'clock

Day 13...kitchen..ή έστω ένα κομμάτι της.

Day 14...texture
Σαν φιγούρα αρχαίου δράματος ορθώνεται το δέντρο πληγωμένο στο λαιμό λες για να του πάρουν τη φωνή.
Τα χέρια - κλαδιά υψώνονται ικέτες σε έναν σκληρό θεό και στο πρόσωπο χαραγμένη μια υπομονή που σβήνει.
(Πείτε μου πως βλέπετε κι εσείς το ίδιο, γιατί αλλιώς θα αρχίσω να ψάχνω για γιατρό).

Day 15...from above
Από το αρχαίο δράμα περνάμε στη σύγχρονη "λατρεία"...ο Μπρίκι και τα παιχνίδια του...

Day 16...family
Να πω η μαμά και το παιδί της;
Ή η κόρη και το σκυλί της;

Day 17...centred

Day 18...street
Φεύγοντας από Πάτρα.

Day 19...currently reading

Day 20...cute

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Οι ήλιοι που σβήνουν (Weekly Moodboard 23)


Χρώματα παντού γύρω μου, σε ένα φόντο που αλλάζει συνεχώς. Ο ουρανός πότε έχει κέφια, πότε γίνεται κατσούφης και συννεφιάζει. Κάπου κάπου, βάζει στο παιχνίδι τον αέρα. Φυσάει και φυσάει, με συνέπεια αυτός, για να χαίρεται ο ουρανός. Ο κόσμος μου και ο κήπος μου γεμίζουν με τους δικούς τους ήλιους, καθώς εκείνος ο ένας και μοναδικός ρίχνει νερό στο κρασί του και αποφασίζει να μας φερθεί με καλοσύνη. Τον ευγνωμονώ που δεν πήρε στα σοβαρά το καλοκαίρι. Που παίζει ακόμα με την ανάμνηση της άνοιξης!
Άλλοι ήλιοι  όμως σβήνουν, ένας, ένας. Όχι, δεν άρχισαν τώρα να σβήνουν. Είναι χρόνια  που τα σκοτάδια καταπίνουν ήλιους, μαζί με ελπίδες.
Η ανάπτυξη έρχεται λέει, αλλά αυξάνεται μόνο η ανεργία. Μιλάει "ο άλλος" αντί για μένα και ξαφνικά θυμάται το δικό μου δίκιο. Ένα δίκιο, που μου το πήρε εδώ και πολύ καιρό και με έχει βάλει με το έτσι θέλω να παλεύω με ανεμόμυλους. Με βάζει αντιμέτωπη με τον άλλον εργαζόμενο. Δε νοιάστηκε, λέει, ο άλλος, όταν έχασα εγώ τη δουλειά μου. Είναι βολεμένοι, λέει. Κι εγώ λέω πως οι βολεμένοι είναι αυτοί που τα λένε και οι δικοί τους που θα ξαναβολευτούν, χωρίς να ιδρώσουν, ούτε μια μέρα στην ανεργία.
Κι όσο οι "μεγάλοι" κλείνουν και κλείνονται στα γραφεία τους με τους άλλους ισχυρούς μοιράζοντας την πίτα από την αρχή, εμείς θα αναρωτιόμαστε πότε αυτοί, που είναι οι πραγματικά βολεμένοι, θα μας πάρουν στα σοβαρά και θα μας αντιμετωπίσουν χωρίς αυτό το συγκαταβατικό υφάκι, πως τάχα συμπάσχουν μαζί μας, την ίδια στιγμή που μας τα παίρνουν όλα. 
Τόσα χρόνια λάθος κινήσεις μας οδηγούν στην απόγνωση κι αυτοί συνεχίζουν να προκαλούν, αλλά τώρα πια ξέρουμε πως και τα νούμερα μαγειρεύονται. Μαγειρεύονται, αλλά δεν τρώγονται με τίποτα. Κι αυτό το μάθημα το πήραμε από κάτι άλλα "νούμερα" με τον σκληρότερο τρόπο.
Σταμάτησαν και οι άλλοι βολεμένοι την απεργία και άρχισαν να μας λένε ποιο είναι το σωστό, γιατί εμείς είμαστε χαζοί. Τα παπαγαλάκια έπιασαν δουλειά κι έπεσαν με τα μούτρα να ευχαριστήσουν τα μελλοντικά τους αφεντικά, μια και μαζί θα τα τρώνε.
Από τις πολλές υποκλίσεις κοντεύουν να στραβώσουν, αλλά θα είναι οι αυριανές "κυρίες της αυλής". Τι πειράζει που θα είναι και λίγο σκεβρωμένες;
Τα σκοτάδια πυκνώνουν και θέλω να σταματήσουν όλοι αυτοί να με πιάνουν στο στόμα τους μόνο όταν είναι να με στήσουν απέναντι στον άλλο εργαζόμενο, ή όταν κάνω ωραία "λαϊκίστικη" παράγραφο που θα συγκινήσει τα πλήθη, στο λόγο που τους έγραψαν άλλοι και που με δυσκολία διαβάζουν. Θέλω να πάψουν να με κοροϊδεύουν και να μου λένε πως θα γλιτώσω 4 ευρώ το μήνα, όταν δεν μου έχουν αφήσει τίποτα και να αρχίσουν επιτέλους να λύνουν τα προβλήματα που δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως ένας καλός τρόπος θα ήταν να μας αδειάσουν τη γωνιά, αφού πληρώσουν το λογαριασμό που ζητάνε να πληρώσουμε εσείς κι εγώ.  Θέλω να σταματήσουν να μου φορτώνουν τις αμαρτίες τους. Θέλω όλοι αυτοί να σβήσουν, να χαθούν μες στα σκοτάδια τους. Αλλά δε βλέπω καινούριους ήλιους και φοβάμαι.



Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom
 

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Ένας σκύλος, μα τι σκύλος!

Είναι πανέμορφος, πανέξυπνος, αστείος.
Είναι ο Ρίκι (Μπρίκι).
Θα μπορούσα για ώρες να λέω τα καλά του, γιατί ως γνωστόν, αν δεν παινέψουμε το σκύλο μας θα πέσει και θα μας πλακώσει, αλλά θα δείξω αυτοσυγκράτηση.

Ο Ρίκι είναι γεννημένος χορευτής! Αν ήταν άνθρωπος σίγουρα μια μέρα θα μάγευε τα πλήθη, αλλά είναι μονάχα ένα σκυλί και μαγεύει εμάς με τις πιρουέτες του και τις σχεδόν χορευτικές του κινήσεις!
Δεν τρέχει απλά, δεν πηδάει απλά, δε σηκώνεται απλά στα πίσω πόδια του.
Όταν είναι χαρούμενος, ή έχει όρεξη για παιχνίδια, κάνει τόσες τρέλες, που κάποιες φορές μας κάνει να φοβόμαστε για τη σωματική του ακεραιότητα.
Αν δει κάποιον, που έχει να δει καιρό (και που αγαπάει), γίνεται Νουρέγιεφ. Πηδάει ψηλά, τόσο ψηλά, που μέχρι να προσγειωθεί πάλι μας κόβει την ανάσα. Φυσικά, δεν παραλείπει να κάνει και δυο τρεις πιρουέτες.
Όλα αυτά βέβαια γίνονται τόσο γρήγορα που στις φωτογραφίες είναι δύσκολο να αποτυπωθούν.
Μπορεί να σταθεί στα πίσω πόδια και να κάνει μέχρι 5-6 βήματα προς τα πίσω πάντα, χωρίς να πέσει. Ίσως επειδή είναι μικροκαμωμένος να είναι τόσο ευκίνητος. Ίσως όλα τα σκυλιά να κάνουν έτσι, αλλά δεν έχω δει άλλο που να κάνει πιρουέτες.
Εμ, το άλλο που το πάτε;
Έχει τα πιο όμορφα αυτιά του κόσμου. 
Όταν τρέχει τα αυτιά του σηκώνονται και μοιάζουν τεράστια.
Όταν τινάζεται, ακούγεται λες και τινάζει τα χαλιά.
Σήμερα έπρεπε να βγάλω μια αστεία φωτογραφία, ή μάλλον κάτι αστείο.
Τι πιο αστείο λοιπόν από τα αυτάκια του, όταν τρέχει; Μοιάζουν περισσότερο με αυτάρες, αλλά σας ορκίζομαι πως μόλις πέφτουν κάτω είναι πανέμορφα!

Day 11...something funny

Εδώ τα αυτάκια του στο φυσιολογικό τους!

Εκτός από αυτιά όμως, διαθέτει  και καλή όσφρηση!

Του αρέσει να τρέχει και να παίζει!

Και δε λέει ποτέ όχι σε ένα μπισκοτάκι. Αυτό που μόλις έφαγε εδώ και γλείφεται, ήταν κερασμένο από τη φίλη μας τη Νάσια!

Αυτός είναι ο Ρίκι, αλλά μη φύγετε ακόμα. 
Όπως ίσως ξέρετε κάποιοι αποφάσισαν το κλείσιμο των βιβλιοθηκών μας. Το "μας" δεν είναι καθόλου τυχαίο, γιατί όσοι αγαπάμε το διάβασμα τις νιώθουμε σπίτια μας.
Η Δάφνη Χρονοπούλου έγραψε ένα υπέροχο κείμενο που μπορείτε να βρείτε εδώ ή πατώντας πάνω στο εικονίδιο I love my library που έχω βάλει στα δεξιά του blog.
Μπορείτε κι εσείς να βάλετε το μπανεράκι ή να κοινοποιήσετε, με όποιον τρόπο θέλετε, γιατί όπως λέει και η Δάφνη, όχι μόνο πρέπει να διατηρηθούν οι βιβλιοθήκες, αλλά και να επανεξεταστούν, για να πάρουν τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία.


Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Φωτογραφίζοντας...κι ένας ήλιος κλέφτης! (Days 1 - 10)

Day 1...b is for building and birds
Ένα παλιό κτίριο, δυο περιστέρια κι ο ουρανός στα παράθυρα.

Day 2...a moment
Η στιγμή που αντίκρισα την ομορφιά μιας βροχής που τέλειωσε! 

Day 3...on my table
Φρεσκοκομμένα αγριολούλουδα που περιμένουν να μπουν στο βάζο.

Day 4...after dark
Περσινή φωτογραφία, αλλά αγαπημένη πολύ!
Σαλαμάνκα, η χρυσή πόλη!

Day 5...environment
Λίμνη Τριχωνίδα. Η μεγαλύτερη και καθαρότερη λίμνη μας.

Day 6...transport
Μια βαρκούλα στην όχθη της λίμνης.

Day 8...bright
Χρυσάφι στο γαλάζιο!

Day 8...an animal
Όχι απλά ένα ζώο....ο Ρίκι (Μπρίκι).

Day 9...from down low
Ο ήλιος ο κλέφτης...ή ο ήλιος κι ο κλέφτης...

Day 10...me
Ο ήλιος, ο κλέφτης κι εγώ που κατά λάθος μπήκα στο πλάνο...στη διπλανή. την οποία έβγαλα μόνη μου, μπήκα επίτηδες. Και όχι, δεν την "έκοψα"...ό, τι βλέπετε έβγαλα. Μου άρεσε όμως το "κατά λάθος".

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Σαν κύμα (Weekly Moodboard 22)


Οι μέρες διαδέχονται η μια την άλλη σαν τα κύματα στη λίμνη. 
Ήσυχα, ήσυχα, γεννιέται η μέρα και ταξιδεύει μετρώντας το χρόνο μέχρι να ηχήσει εκείνος ο τελειωτικός παφλασμός της και να σβήσει κάνοντας χώρο στην επόμενη. 
Κύμα στο κύμα, μέρα στη μέρα, σταματάω για λίγο το χρόνο που τρέχει για να απολαύσω τη στιγμή.
Βιάζονται οι μέρες και οι ώρες τους δε φτάνουν για όλα. 
Δουλειές που πρέπει να γίνουν (πάλι), έγνοιες που θέλω να φύγουν (πάλι), όλα γίνονται ένα κουβάρι (πάλι) και μπερδεύονται στο σήμερα στο αύριο, στο χτες. Στο χτες που έφυγε, αλλά άφησε τα χνάρια του.
Και υπάρχουν κάποια χνάρια γλυκά, σαν την άχνη ενός λουκουμιού, σαν τον ήχο των γέλιων.
Υπάρχουν όμως κι εκείνα που αφήνουν μια πικρή γεύση και με κάνουν να τρέμω τη στιγμή που τα κύματα θα αγριέψουν.
Τελευταία ακόμα και τα όνειρα μου βγαίνουν. Ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα, ούτε έψαξα την ερμηνεία τους πουθενά. Δεν είναι πως τα ερμηνεύω κατά πως έρχονται. Είναι που γίνεται ακριβώς αυτό που βλέπω.
Κι είναι λίγα βράδια που κύματα έρχονται στον ύπνο μου. Μεγάλα κύματα, άγρια και ψηλά σαν του ωκεανού, όχι σαν τα ήσυχα της λίμνης.
Όνειρο που δεν μοιάζει με εκείνα που με κάνουν να ξέρω σχεδόν τι θα γίνει μέσα στη μέρα. Αν ήταν από εκείνα, θα ήξερα πως μέσα στη μέρα θα βρεθώ στον ωκεανό και θα θαυμάζω την ένταση των κυμάτων του ή θα τρομάζω από αυτά. Ο ωκεανός όμως δεν είναι κοντά και ας μου στέλνει συχνά πυκνά τα κύματα να με καταβρέχουν όταν κοιμάμαι.
Δε θέλω να το ερμηνεύσω. Θέλω να γαληνέψουν τα κύματα. Να έρχονται στον ύπνο μου απαλά και ήρεμα σαν φιλιά και να σβήνουν στις όχθες των ονείρων μου. Να μην μπαίνουν μέσα τους.
Και δε θέλω άλλα μηνύματα από το μέλλον. Αν είναι να δω ξαφνικά μια παλιά συμμαθήτρια που έχω να τη δω χρόνια, ας μην την ονειρευτώ πρώτα. Ας τη δω κατευθείαν όταν πρέπει να τη δω. Άντε, γιατί έχω αρχίσει να τρομάζω. Και δε βγαίνω να αγοράσω σκούπα και καπέλο, για να αρχίσω να πετάω σα μάγισσα προς το φεγγάρι. Ούτε καν πανσέληνο δεν έχει για να έχω καλό φόντο.

Έχει όμως αγαπημένο τραγούδι.
Θα σηκωθεί κύμα, αλλά καθόλου τρομακτικό δε θα είναι.
Και τα όνειρα που θα φέρει μαζί του είναι από εκείνα που σώζουν!
Απολαύστε το χωρίς φόβο!


Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Η στάση (Παίζοντας με τις λέξεις)

Ο ορίζοντας απλώνονταν μπροστά μου προκαλώντας με.
Έτσι όπως βάφονταν στα χρυσαφένια χρώματα του δειλινού έκανε την ψυχή να ονειρεύεται ταξίδια, μα το μυαλό στήλωνε τα πόδια του και δε δέχονταν να ξεμακρύνει ούτε σπιθαμή. Ήταν σαν να το έβλεπα να κρατάει έναν μακρύ κατάλογο, να κατεβάζει τα γυαλιά στη μύτη του, να φέρνει το χαρτί μπροστά του και να απαριθμεί με στόμφο ένα - ένα όλα εκείνα που έπρεπε να ξεκαθαρίσουν πριν αφεθεί στην επιθυμία της ψυχής. Είχε κι αυτό τα δίκια του.
Καθώς άφηνα τη θάλασσα πίσω μου, ο ήλιος έσβηνε μέσα της. Η νύχτα απλώθηκε γύρω μου κρύβοντας τα σχήματα και τα χρώματα, έτσι όπως τα τύλιγε στη σκοτεινιά της.

Τα βήματά μου με έφερναν όλο και πιο κοντά σε όλα όσα ήθελα να αφήσω πίσω και ο πειρασμός να προσπεράσω το σπίτι και να συνεχίσω να περπατάω μέχρι το τέλος του κόσμου φούντωνε μέσα μου.
Τελικά σταμάτησα στην πόρτα που δεν ήθελα να ανοίξω απόψε. Πέρασα το κατώφλι που δεν ήθελα να περάσω και μπήκα στο σκοτεινό σπίτι.
Άναψα ένα κερί ίσα - ίσα για να βλέπω γύρω μου κι έμεινα ακίνητη να κοιτάζω τη φλόγα που τρεμόπαιζε.
Το μυαλό είχε κρύψει και χαρτιά και καταλόγους και αρνιόνταν να κάνει την παραμικρή λογική σκέψη.
Η ψυχή ήταν αυτή που ούρλιαζε φύγε!!
Δεν έφυγα. Κάθισα στον καναπέ να τον περιμένω. Να εξηγηθούμε, να αναμετρηθούμε, να σφαχτούμε με τον άνθρωπο που νόμιζα σταθμό στη ζωή μου και που τελικά αποδείχτηκε μια στάση. Μια κακή στάση!
Κόσμος πολύς μπαινόβγαινε και ποδοπατούσε τα πάντα. Τα ψέματα αιωρούνταν γύρω μου κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα, έτσι όπως είχα βουλιάξει στο όνειρο.
-Σιγά τη φυσιογνωμία, σκέφτηκα ξαφνικά.
Και άρχισε να ξεφτάει το όνειρο. Να αποκτάει την πραγματική του διάσταση. Το μυαλό ξύπνησε κι άρχισε να ενώνει το παζλ. Όλα έμπαιναν στη θέση τους. Τα ψέμματα, τα παράλογα νεύρα, όλα μα όλα είχαν μια καλή εξήγηση.
Άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα και σήκωσα το βλέμμα να αντικρίσω εκείνον που δεν αγαπούσα πια. Ή μάλλον εκείνον που υποκρίνονταν πως ήταν αυτός που αγαπούσα.
Τον κοίταξα και τον ταίριαξα στις πραγματικές του διαστάσεις. Πόσο μικρός και τιποτένιος μπορεί να μοιάζει κάποιος που μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζες θεό όταν γκρεμοτσακίζεται από το βάθρο του.
Ούτε άξιος να κρατηθεί ψηλά δεν ήταν. Ένα σκουλήκι που δε σταμάτησε ποτέ να κάνει αυτό που η φύση του το προστάζει. Να σέρνεται και ταυτόχρονα να καμώνεται το σπουδαίο.
Να κουλουριάζεται καθώς ετοιμάζει το επόμενο ψέμα και να ξετυλίγεται για να στο προσφέρει έτσι όπως το θες, σε συσκευασία δώρου.
Και τότε έγινε το θαύμα. Μυαλό και ψυχή ενώθηκαν πάλι και έδιωξαν με περιφρόνηση το σκουλήκι που επιχειρούσε χαμογελαστό ακόμα, μια και δεν ήξερε ότι τα είχα μάθει όλα, να με μολύνει με ένα ακόμα «αγάπη μου».
Το υποκριτικό βλέμμα, έντρομο τη στιγμή της συνειδητοποίησης, έγινε γρήγορα μοχθηρό φανερώνοντας την αλήθεια του. Κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει. Αναδιπλώθηκε για να περάσει στην επίθεση.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 10ο παιχνίδι "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"...κι αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής μου.


Ευχαριστώ πολύ όλους όσους βαθμολογήσατε την ιστορία, αλλά και όλους όσους τη διαβάσατε!
Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την αγαπημένη Φλώρα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει!
Οι λέξεις για το 11ο παιχνίδι μας περιμένουν στο TEXNIS STORIES.


Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Νύχτες με γιασεμί (Weekly Moodboard 21)


Οι νύχτες μου άρχισαν να μυρίζουν γιασεμί. Μου θυμίζουν όλα εκείνα τα καλοκαίρια που κάποτε μύριζαν ξεγνοιασιά. Τι άρωμα έχει η ξεγνοιασιά; Μα, αυτό του γιασεμιού.
Κλείνω τα μάτια και ανασαίνω. Αφήνω τη μυρωδιά να με πάρει μαζί της σε εκείνα τα καλοκαίρια, να εξαφανίσει με το μαγικό της ραβδί τις έγνοιες. Έστω και για λίγο. Για όσο κρατάει μια βαθιά γλυκιά ανάσα.
Τι κι αν το καλοκαίρι κάνει το δύσκολο φέτος; Εμένα μου αρέσει έτσι. Είχα ζητήσει λίγη ακόμα άνοιξη και το πήρα το δώρο μου. Απολαμβάνω τη δροσιά και κουνάω τον βασιλικό κάθε φορά που περνάω δίπλα του για να αφήσει κι αυτός το άρωμά του. Να ενωθεί με κείνα του γιασεμιού και της γαρδένιας και να πλημμυρίσουν ευτυχία τη νύχτα.
Δεν πειράζει που έκλαιγε ο ουρανός το προηγούμενο βράδυ κι έμειναν τα δάκρυά του να καλωσορίζουν μια συννεφιασμένη Κυριακή. 
Μου αρέσει η βροχή όταν δεν είναι δύστροπη. Όταν δίνει λίγο χώρο στον ήλιο και δεν επιβάλλει τη μαυρίλα της. Να έρχεται έτσι δροσιστική και ποτιστική και να αφήνει πίσω της μιαν ανάμνηση, όχι τα προβλήματά της.
Να μην έρχεται σαν κατάρα, αλλά σαν ευλογία.
Να μην μετράω το χρόνο στα ρολόγια, αλλά στην ομορφιά των λουλουδιών και των μικρών στιγμών. Όλα έχουν το χρόνο τους και θέλουν το χώρο τους. Και οι στιγμές μας είναι αυτές που μένουν στο χρόνο. 
Μακάρι το καλοκαίρι να αργήσει λίγο ακόμα. Να ξεχαστεί παίζοντας με τα χρυσά του. Κι ας χρειαζόμαστε ζακέτα τα βράδια. 
Αγαπώ τη θάλασσα, αλλά όταν ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, ονειρεύομαι βουνά. Θέλω δροσιά και κρύες πηγές. Τα έλατα της Ευρυτανίας ονειρεύεται τότε η ψυχή μου. Τα καλοκαίρια της μαγείας.
Είναι κι αυτός ο κάμπος που ξαπλώνει ανάμεσα στα βουνά εύκολος στόχος του ήλιου. 
Ας αργήσει το καλοκαίρι και όταν έρθει με το καλό ας μη βιαστεί να θεριέψει τη φωτιά του. Ας την κρατήσει όσο πιο μικρή μπορεί. Και οι νύχτες του να μυρίζουν γιασεμί, να έχουν γεύση κεράσι και την υπόσχεση της ξεγνοιασιάς. Κι ας  είναι μόνο υπόσχεση!


Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom