Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Πάρκο Αγρινίου (Γιατί τα μνημεία δεν τα βεβηλώνουμε)

Όταν δώρισαν οι αδερφοί Παπαστράτου το πάρκο στους δημότες του Αγρινίου δε φαντάστηκαν ποτέ πως το έτος 2012 δε θα καταστραφεί τελικά ο κόσμος αλλά αυτό.


Μια καταστροφή που έρχεται μετά από χρόνια παραμέλησης.
Αναχρονιστικό το αποκαλούν οι δημοτικές αρχές και προϊόν μιας παλιάς εποχής.
Θέλουν να το "ανοίξουν" λέει στο κοινό.
Να γκρεμίσουν τις μάντρες, να ξεριζώσουν δέντρα, να βάλουν μαρμάρινα σκαλοπάτια.
Επίσης πρέπει να είδαν πολλές αμερικάνικες ταινίες και να ζήλεψαν τα γρασίδια που κουρεύουν οι Αμερικάνοι κάθε Σαββατοκύριακο, γιατί ονειρεύονται και πολύ γκαζόν!
Ευτυχώς δε θέλουν να βάψουν όσα δέντρα απομείνουν ροζ λέω εγώ.




Ένα πάρκο σχεδιασμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τους καλύτερους του είδους, αφήνεται στα χέρια άπειρων και καινοτόμων σχεδιαστών που θα του αλλάξουν τελείως την εικόνα.
Ξεχνάνε πως ένα μνημείο δεν το αλλάζουμε ποτέ και δεν αλλοιώνουμε την εικόνα του.
Γιατί το πάρκο του Αγρινίου είναι μνημείο και οι δημότες του το προτιμούν πάρκο και όχι αλάνα.
Ευτυχώς δηλαδή που ο Παρθενώνας δε βρίσκεται στην πόλη μας.
Να είστε σίγουροι ότι κάποιοι θα έβρισκαν ξεπερασμένο το στυλ του και θα ήθελαν να τον αναμορφώσουν.
Διαβάζω όσα γράφονται και τρομάζω.
Τρομάζω ακόμα περισσότερο όταν διαβάζω ότι το "πράγμα"  που χτίστηκε δίπλα στο πάρκο και στεγάζει τη δημοτική βιβλιοθήκη και τη Γλυπτοθήκη Χρ. Καπράλου  το αναφέρουν ως "κτίριο μοντέρνας αρχιτεκτονικής".
Ένα κακοφτιαγμένο κτίριο, που, όταν λειτουργούσε η παιδική βιβλιοθήκη γιατί πια δεν υπάρχουν κονδύλια(!), το θυμάμαι εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του '90 να στάζει και να μυρίζει.
Και ήταν σχετικά καινούριο τότε!
Ένα κτίριο με πολλές κακοτεχνίες που ονομάστηκε μοντέρνο για να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και τις αμαρτίες του!
Τσιμέντο, μπόλικο τσιμέντο, ακόμα περισσότερο τσιμέντο και σκεπές με γρασίδι, συγνώμη γκαζόν, για να μοιάζει πιο φυσική η τσιμεντοκατάσταση και να "ταιριάξει" με το πάρκο.
Ξεπερασμένες ελπίζω τεχνικές του περασμένου αιώνα και περίεργη αντίληψη για το "οικολογικό".
Η καινοτομία του μας μάρανε, αλλά μας μούλιαζε κιόλας όσους συχνάζαμε εκεί ή συνηθίζαμε να πηγαίνουμε τα παιδιά μας.
Αν αυτό είναι το μοντέρνο, εγώ θα προτιμήσω τις "αναχρονιστικές" ομορφιές των παλιών καλών κτιρίων και των παλιών καλών πάρκων!!

Το Αγρίνιο είναι μια πόλη που οι αρχές του περιφρονούν κάθε τι παλιό.
Είτε αυτά είναι κτίρια, είτε είναι πάρκα, είτε είναι απλά δέντρα.
Μια πόλη που επεκτάθηκε μέχρι το δάσος (αύριο μπορεί να μπει και μέσα σε αυτό) με μεγάλη ευκολία.


Μια πόλη που κάποιοι θέλουν να σβήσουν λες το παρελθόν της.
Να την τραβήξουν σε ένα μέλλον που δε θέλει να πάει!
Μια πόλη με χίλιες δυο ανάγκες που δεν ικανοποιούνται.
Οι δημοτικές αρχές απλά φτιάχνουν και ξαναφτιάχνουν (από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου) μια πλατεία.
Μετά την τελευταία ανάπλαση της πλατείας που έκοψε το Αγρίνιο στα δύο για  χρόνια και ανάγκασε ακόμα και καταστήματα να κλείσουν ήρθε η κρίση (για να κλείσουν τα υπόλοιπα), αλλά και για να διαθέτει ο δήμος χρήματα που δεν υπάρχουν, για αναπλάσεις που δε χρειάζονται.
4.750.000 είναι ο τραγικός απολογισμός του τέλους της ομορφιάς και του μεγαλείου της φύσης!
Το πάρκο μπορεί να αναβιώσει τις παλιές καλές του εποχές με πολύ λιγότερα χρήματα.
Χρειάζεται όμως περισσότερο μυαλό και φυσικά πολύ περισσότερο γούστο.
Δεν ξέρω τους μυστηριώδες κώδικες και τι χρειάζεται για να πάρεις κονδύλια από την Ε.Ε., αλλά φαντάζομαι πως αυτή η καταστροφή δεν είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν αυτά τα λεφτά.
Ε ας πάρουν και λιγότερα αν δε τα χρειάζεται όλα το πάρκο.



Γιατί κάποιες φορές θέλω απλά να πατάω χώμα και όχι μάρμαρα!!
Ακόμα θυμάμαι με φρίκη, αλλά και ζω με ακόμη περισσότερη φρίκη, τους πεζόδρομους που είχαν στρωθεί με κομμάτια μαρμάρου και γλιστράνε σαν να είσαι σε παγοδρόμιο.
Χρόνια μετά την κατασκευή τους και με αρκετά από τα μάρμαρα να έχουν φύγει από τη θέση τους, το να τους περάσεις γίνεται από περιπέτεια, εξτρίμ σπορ για λίγους. 
Και το καινούριο νοσοκομείο του Αγρινίου δε λειτουργεί ακόμα, ενώ το παλιό σε στέλνει στην Πάτρα για ψήλου πήδημα.
Κι επαναλαμβάνω.....4.750.000 για μια ανάπλαση που δε χρειάζεται!!!!




"Η μάνα" είναι γλυπτό του Χρ. Καπράλου.
Μου φαίνεται να ανησυχεί στα σοβαρά για το μέλλον του πάρκου, το μέλλον των παιδιών του Αγρινίου και όχι μόνο!!

Οι πολίτες του Δήμου Αγρινίου έχουν φωνή κι ελπίζω ότι εξακολουθούν να έχουν και δικαιώματα (αν και οι εποχές αυτό το τελευταίο το διαψεύδουν με λύσσα συνέχεια).
Το πάρκο ανήκει σε αυτούς και σε κανέναν άλλο!!!

Περισσότερες φωτογραφίες από το πάρκο Αγρινίου μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ!

Under the plane tree! (Green day 15) - Πλάτανος!

Looking for yellow leaves...
The weather here is warm.
This time of year is called "little summer".
Trees are still keeping their leaves...

Ανυπομονώ να αρχίσουν να πέφτουν τα φύλλα.
Δε θέλω όμως να κρυώσει ο καιρός.
Κι αν υπάρχει Θεός, φέτος στην Ελλάδα δε θα κάνει καθόλου χειμώνα για να μην αναγκαστούμε να χαλάσουμε χρήματα για θέρμανση ή να ξεπαγιάζουμε όσοι δε θα βάλουμε πετρέλαιο με τις τιμές που πήραν την ανηφόρα.
Το κράτος δε μας σκέφτεται, ας επικαλεστούμε τα Θεία...μπας και δούμε προκοπή!!
Δεν είναι βλάσφημη η ανάρτηση...απελπισμένη είναι!

                       Linking to Fiona at:  {Green Day 15}









                             {Green Day 15}

Errand - You then (#FMSphotoaday) + Βραβείο


Η μέρα είχε ψώνια.
Είχε όμως και πάρα πολύ κόσμο που έκανε την ίδια σκέψη (να πάει για ψώνια).
Δε θα πήγαινα αν δεν ήθελα να αγοράσω κάποια πράγματα που ζήτησαν τα παιδιά.
Η ανταμοιβή μου για την ταλαιπωρία που πέρασα, ήταν η επίσκεψή μου σε ένα φυτώριο και τα όμορφα 
λουλούδια που μου χάρισα!
Μαζί μου βέβαια θα τα απολαμβάνουν και οι άλλοι!

Errand...day 29



Πάντα όταν αγοράζω λουλούδια ζητάω τις συμβουλές του ειδικού.
Αν μου αρέσουν και με βολεύουν τις ακολουθώ, αν όχι αυτοσχεδιάζω.
Πάντως συμβουλές ζητάω.
Σήμερα βέβαια ξέχασα να ρωτήσω που να τα τοποθετήσω ώστε να είναι ευχαριστημένα κι αυτά κι εγώ.
Από χρόνο σε χρόνο ξεχνάω τι θέλει το κάθε φυτό.
Είναι και ο αυτοσχεδιασμός που μου χαλάει λίγο τη σειρά, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.
Τα χρυσάνθεμα λοιπόν αντέχουν στον ήλιο, ενώ τα κυκλάμινα όχι!
Αυτό το διαπίστωσα σήμερα με άσχημο τρόπο.
Μόλις τα έφερα σπίτι τα άφησα στο μπαλκόνι που κυριολεκτικά το λούζει ο ήλιος.
Το απόγευμα που πήγα να τα μεταφυτεύσω είδα ότι τα κυκλάμινα είχαν γονατίσει κυριολεκτικά, ενώ τα χρυσάνθεμα ήταν υγιέστατα.
Αύριο το πρωί θα είναι πάλι καλά, αλλά τα έβαλα πια σε σκιερό μέρος.
Θέλουν συχνό πότισμα, ενώ τα χρυσάνθεμα όχι.
Μια βόλτα στα φυτώρια και στα ανθοπωλεία αυτή την εποχή θα σας κάνει να τα χάσετε από τα χρώματα και την ομορφιά των λουλουδιών της εποχής.
Ας βάλουμε πολύ χρώμα και ομορφιά στην καθημερινότητά μας με μια απλή κίνηση που δεν κοστίζει πολλά!!
Α και μια χρήσιμη συμβουλή για τα χρυσάνθεμα.
Όταν τελειώσει η ανθοφορία τους, εκεί γύρω στο Δεκέμβρη-Γενάρη, τα κλαδεύουμε χαμηλά και την άνοιξη ξαναγεμίζουν λουλούδια.
Ε, ας πω και για κυκλάμινα.
Αυτά είναι βολβοί, οπότε τους αφήνουμε στη γλάστρα και περιμένουμε την επόμενη χρονιά.
Κάποιοι βγάζουν τους βολβούς και τους φυλάνε, εγώ πάλι όχι.

You, then...day 30
Εγώ, τότε λοιπόν...πότε όμως;
Όταν ήμουν βρέφος, όταν ήμουν παιδί, στην εφηβεία ή χτες;
Προτίμησα να βάλω μια από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν.
Ποιο είναι αυτό;
Μα...η εφηβεία..

Τη φωτογραφία αυτή την είχα ξαναβάλει εδώ.
Άρα ήταν έτοιμη...για να μη λέτε όμως ότι τεμπελιάζω τη δούλεψα λίγο..την έκανα ασπρόμαυρη..!!

Και επειδή με την πολυλογία θα το ξεχάσω πάλι, δράττομαι της ευκαιρίας (τςςςςς πως το μιλάω το επίσημο) να σας πω ότι η γλυκιά Μαρία  χάρισε σε όλους ένα βραβείο.
Λείπει αυτό τον καιρό για έναν ή μάλλον για δυο υπέροχους λόγους!!!
Με το καλό να γυρίσει, αλλά να μη βιαστεί...να χορτάσει αγκαλιές και μωρουδίστικες μυρωδιές!!
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ!



Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Αγαπώ - Μισώ...Love - Hate & τα ντόρτια της ζωής!

Αγαπώ τη ζωή.
Την αντιμετωπίζω σαν παιχνίδι και για αυτό αγαπώ τα παιχνίδια.
Το παιδί που ήμουν κάποτε κατοικεί ακόμα μέσα μου.
Ξέρω τι σκέφτεται, τι νιώθει και ποια είναι η γνώμη του για κάθε απόφαση που έχω πάρει και κάθε βήμα που έχω κάνει μέχρι τώρα.
Είναι αυστηρό και με μαλώνει όπως δε μάλωσε ποτέ κανείς εκείνο.
Είναι και τρυφερό όμως και με παρηγορεί όταν με μαλώνει ο τωρινός μου εαυτός.
Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί πάλι στα παραμύθια της τρυφερής μου ηλικίας.
Μου θυμίζει τα όνειρα που ξέχασα, εκείνα που δεν πέτυχα ακόμα και μου δίνει μικρά σπρωξίματα προς τα μπρος.
Αν κι έρχεται από το παρελθόν δεν με αφήνει να επιστρέφω σε εκείνα τα πράγματα που με πλήγωσαν, που με θύμωσαν και με μείωσαν.
Θυμώνει, φωνάζει:
- Στα έλεγα εγώ τότε, αλλά εσύ δε με άκουγες.
Ξέχνα τα τώρα και προχώρα.
Όποιος γυρνάει πίσω δεν προχωρά μπροστά.
Άλλωστε τι θα άλλαζες;



Κάθομαι στο μπαλκόνι το βραδάκι, ενώ πέφτει η δροσιά και σκέφτομαι την ερώτησή του.
Σκέφτομαι επίσης πως τα λουλούδια θέλουν πότισμα, αλλά για κάποιο λόγο δε δίνω σημασία.
Ίσως αύριο να σκέφτομαι πως θα άλλαζα ακριβώς αυτή τη στιγμή, όταν θα αντικρίσω τα λουλούδια διψασμένα και ταλαιπωρημένα.
Η δροσιά με κάνει να ανατριχιάζω έτσι όπως είμαι ελαφρά ντυμένη, αλλά δε σηκώνομαι.
Σκέφτομαι.
Αλήθεια τι θα άλλαζα;
Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πως αυτά που θα άλλαζα τότε θα επηρέαζαν το σήμερα.
Αν το σκεφτώ αυτό, δε θα αλλάξω τίποτα.
Παίρνω πάλι τη ζωή μου σαν το άγραφο χαρτί που ήταν όταν την ξεκινούσα και αλλάζω 4 πράγματα.
Οι συνέπειες δε με αφορούν μια και δε θα υπάρξουν.
Ξορκίζοντας λοιπόν αυτή την ενοχλητική παράμετρο κάνω μια αναδρομή ψάχνοντας εκείνα που με ενόχλησαν κάποτε, που με κράτησαν πίσω ή με έσπρωξαν μπροστά πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα και τα αλλάζω!

Την ίδια ερώτηση μου έκανε και το αγαπημένο πτηνό, ο Πιγκουίνος.
Ποια 4 πράγματα θα άλλαζα....
1. Ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου πριν πολλά χρόνια θα ήταν το πρώτο που θα άλλαζα.
Τώρα ξέρω και πως θα το σκηνοθετούσα εκείνο το μεσημέρι και τι λόγια θα έπρεπε να έχω πει.
Τότε δεν ήξερα.
Κρίμα που όλες μας οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται πριν μάθουμε ποιες είναι οι σωστές.
Πολύ κρίμα!
Σπατάλη χρόνου ειλικρινά οι λάθος αποφάσεις και οι λάθος άνθρωποι!

2. Δε θα ήμουν τόσο δοτική..
-Και τόσο θύμα...(μουρμουρίζει νευριασμένο το παιδί που ήμουν).
Δε θα περνούσα όλα εκείνα τα χρόνια δίνοντας, στηρίζοντας και βοηθώντας κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό μου. 
(Αυτό αφορά ένα πρόσωπο...μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω όσα έχω δώσει και να του δώσω ότι μου έδωσε...αλλά κάποιοι λογαριασμοί δεν ισοσκελίζονται ποτέ.
Ας πρόσεχες...μου ψιθυρίζει το μικρό ζιζάνιο).

3. Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να κρατήσω εκείνη τη δουλειά που είχα λατρέψει και είχε άμεση σχέση με το χώρο που αγαπώ.
Κρίμα που τα παράτησα χωρίς να παλέψω μέχρι τέλους.

4. Δε θα ξεκινούσα ποτέ μια άλλη δουλειά που έδειχνε να έχει προοπτικές, αλλά όπως όλες τις προοπτικές και τις ελπίδες μας κάποιοι τις έκλεψαν.
Έδωσα πάλι πολλά για ένα τίποτα.
-Ποτέ δε θα βάλεις μυαλό (φωνάζει συγχισμένο το μικρό τερατάκι.....).

Η ζωή όμως είναι παιχνίδι.
Μια ζαριά μπορεί εύκολα να φέρει ντόρτια, αλλά μπορεί να φέρει κι εξάρες!
Όπως έπαιξα κι έχασα σε κάποια πράγματα, έτσι κέρδισα σε πολλά άλλα.
Κι όλα αυτά που κέρδισα τα θέλω στη ζωή μου.
Γιατί η ζωή είναι τελικά και παραμύθι.
Μπορεί να γίνεται άδικη, αλλά έχει απ΄όλα.
Έχει πρίγκιπες, νεράιδες, μαγικούς καθρέπτες και κοιμισμένες (κυριολεκτικά όμως) πριγκίπισσες που ξυπνούν με ένα φιλί.
Έχει και τραγούδι παραμυθένιο!


Αλλά έχει και δράκους
Δράκους που  απειλούν να κατασπαράξουν την ηρεμία και τη γαλήνη και να κάψουν την ευτυχία.
Αυτοί έχουν πολλά πρόσωπα, μα οι χειρότεροι έχουν τα πρόσωπα που τους δίνουμε εμείς.
Είναι οι δράκοι που κατοικούν μέσα μας και αντλούν τη δύναμή τους από την αξία που τους δίνουμε.
Αν τους απαξιώσουμε χάνονται.
Οι φλόγες τους σβήνουν και οι ίδιοι γίνονται αποκαΐδια..
Οι άλλοι δράκοι οι εξωτερικοί λίγο μπορούν να μας βλάψουν.
Για κάθε δράκο όμως υπάρχει ένα σπαθί.
Μισώ τη βία, αλλά θεωρητικά μπορώ να χρησιμοποιήσω οποιοδήποτε όπλο για να τους σκοτώνω.
Θα προτιμήσω το σπαθί για να είμαι πιο κοντά στα παραμύθια.
Η πριγκίπισσα που κατατροπώνει δράκους, κρατάει δίπλα της όσα αξίζουν πραγματικά και συνεχίζει να κάνει όνειρα.

Ο Πιγκουίνος θέλει να πω και 4 πράγματα που θέλω να μου συμβούν στο μέλλον.

1. Θα ξεκινήσω από αυτά που θεωρούμε όλοι ασήμαντα, αλλά καθημερινά η πραγματικότητα μας διαψεύδει...
θέλω να μου συμβούν....χρήματα!!
Να μου πέσει ένα τζόκερ ή κάτι άλλο και να μην έχω έγνοια ποτέ ξανά για τίποτα οικονομικό.
Γιατί ακόμα και οι πριγκίπισσες χρειάζονται στέγη, φαγητό και περίθαλψη...και ναι, την ευτυχία δεν τη φέρνουν τα χρήματα (κι άλλα κλισέ που λένε οι πλούσιοι για να μη ζητάμε κι εμείς το κατιτίς μας), αλλά κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη κι ανέμελη...εντάξει κύριοι πλούσιοι;
Γιατί αν δε τα θέλετε εσείς και σας δυσκολεύουν τη ζωή μπορούμε να τα μοιραστούμε εμείς για να ευκολύνουμε τη δική μας.....

2. Θέλω να ταξιδέψω.
Να πάρω τον άνθρωπό μου και να φύγουμε χωρίς έγνοιες για όσο!!!!
Μακάρι να μπορούσα τώρα κιόλας να ετοιμάσω βαλίτσες!

3. Να συνεχίσω να έχω πλάι μου τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν.
Να συνεχίσουν κάποιοι άλλοι να βρίσκονται στον έξω από δω!!

4. Να συνειδητοποιήσει αυτό το αθώο πλασματάκι που κρύβεται μέσα μου και με τσιγκλάει συνέχεια, ότι δεν είναι άμοιρο ευθυνών...ας φώναζε δυνατότερα όταν με έβλεπε να κάνω χαζομάρες για να το ακούω..χα!

Προσκαλώ κι εγώ 4 άτομα να παίξουν...
mystickland
Dimi
Airis
Εύη
Νάσια ξέρω πως το έπαιξες, αλλιώς δε γλίτωνες αυτή τη φορά!

Και κάτι τελευταίο..φρέσκο φρέσκο σαν αυγό ημέρας...αφού πέρασα μισή ώρα να κυνηγάω μια πεταλούδα για να τη φωτογραφίσω σαν το καλό πράγμα της μέρας, αγανάκτισα, έσκασα (κάνει και ζέστη) μαζεύτηκα σπίτι κι έφτιαξα έναν παγωμένο καφέ...πίνοντας την πρώτη γουλιά σκέφτηκα να ένα πραγματικά καλό πράγμα...ιδού λοιπόν!!

A good thing...day 28

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Παίζοντας! + #FMSphotoaday

Παίρνω τη σκυτάλη από την αγαπημένη  Εύη  και παίζω!!!

"Αν ήμουν..ποιο θα ήμουν;"


Λουλούδι;
Ηλιοτρόπιο!!!


Ζώο;
Γάτα!!
Περήφανο ζώο, ξέρει τι θέλει την κάθε στιγμή.
 Δεν κάνει τίποτα, μα τίποτα, μόνο και μόνο για να ευχαριστήσει κάποιον!!
Στη φωτό ο αγαπημένος μου γάτος.
Τον είχα πάνω από 12 χρόνια και μου λείπει πολύ!



Ελληνικό τραγούδι;

Χμμ..δύσκολο να αποφασίσω.
Ίσως το "Πάμε" των Active member (μια και μας έχτισαν πολλές φυλακές και κάπως πρέπει να "την κάνουμε".)



Μέρος του σώματος;
Κάποτε είχα πει καρδιά.

Σκέφτηκα πως χωρίς αυτή δε ζούμε.
Για να έχω και μια συνέπεια θα το ξαναπώ!

Μέρος του προσώπου;
Μάτια...


Ποτό;

Σαγκρία


Φαγητό;

Αρνάκι στο φούρνο με πατάτες!




Γλυκό;

Νερατζάκι!!!!




Χρώμα;

Πορτοκαλί!


Τρόπος διασκέδασης;

Θέατρο.

Ήρωας Κόμικ;
Catwoman. 

Κινηματογραφική ταινία;
Όσα παίρνει ο άνεμος!




Συγγραφέας;

Νίκος Καζαντζάκης..."Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος"...




Επάγγελμα;

Ζωγραφική.




Πίνακας;

Ένας  από τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ.

Αντικείμενο;
Γλάστρα..χαχα..όχι από αυτές τις ξανθιές, από τις άλλες τις πήλινες για να μεγαλώνει μέσα μου η ομορφιά!




Λέξη;

Αγάπη




Ιδανικός άντρας;

Δε θα ήθελα να είμαι άντρας.

Αν ήμουν, ναι, θα ήμουν ο ιδανικός..χαχα!

Συναίσθημα;
Ευτυχία!




Μουσικό όργανο;

Πιάνο.




Μήνας του χρόνου;

Παρόλο που δεν αγαπώ το χειμώνα, λατρεύω τα Χριστούγεννα, οπότε Δεκέμβρης..δεν μπορώ  να με φανταστώ χωρίς Χριστούγεννα και αν ήμουν άλλος μήνας δε θα τα ξαναζούσα...




Αμαρτία;

Σοκολάτα!!!
Μαύρη σαν την αμαρτία!


Δώρο;
Βιβλίο.




Προορισμός;

Ισπανία!


Εννοείται, ότι όποιος θέλει μπορεί να παίξει!!

Frame...day 25
Ο γιος μου λίγο πριν τη βάπτισή του πριν 22 χρόνια!
Έτσι τον πήγα εγώ στην εκκλησία...έφυγε σαν το Φλωρινιώτη...πφφφφ!

Near...day 26



Οι Καπουτσίνοι είναι μοναχοί της Καθολικής εκκλησίας......ε..χμμ...λάθος...είναι καφέδες!!!

- Χριστέ μου, τρεις καπουτσίνοι περιμένουν εδώ!
- Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Να βρεις το βλάκα που τους παράγγειλε να τους πληρώσει...

Μάλλον τελικά οι καπουτσίνοι είναι μαϊμούδες.......διάβασα κάπου πως δε θέλουν να τρώνε μόνοι τους και γι΄αυτό κερνάνε φαγητό και σε άλλους.
Μαϊμούδες με περισσότερη ευαισθησία από πολλούς ανθρώπους!

Τελικά οι καπουτσίνοι είναι λουλούδια...και μάλιστα λουλούδια που τρώγονται!!
Οι δικοί μου είναι μικροί ακόμα...δεν άνθισαν το καλοκαίρι, γιατί ήταν ακόμα σποράκια...
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και πότε ανθίζουν, οπότε θα μου κάνουν έκπληξη κάποια στιγμή!
Φυσικά και ΔΕΝ θα τους φάω!!!
Όποιος θέλει να βοσκήσει καπουτσίνους, ας κοπιάσει...να μην πάρουμε κι ένα μάθημα από τους καπουτσίνους; (μαϊμούδες)...είμαι σίγουρη πως περισσότερα θα μας μάθουν από τους άλλους καπουτσίνους (μοναχούς)....

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Diary of Bliss, βροχή βραβείων & #FMSphotoaday

Σαν μια ανάσα πέρασε κι αυτή η εβδομάδα.
Ένα πρωί, με έβγαλε ο δρόμος μου μπροστά από το καλοκαιρινό σινεμά, που είχε πια κατεβάσει ρολά για φέτος και συνειδητοποίησα ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε δεν πήγα ούτε μια φορά.
Το γιασεμί συνέχισε να μυρίζει τα όμορφα καλοκαιρινά βράδια και χωρίς εμένα, αλλά αυτό ήταν  το μοναδικό καλοκαίρι που εγώ δεν το μύρισα παρακολουθώντας έστω και μια ταινία εκεί.
Γυρνώντας σπίτι ένα μεσημέρι πρόλαβα να χαρώ το στροβίλισμα ενός φύλλου που έπεφτε μπροστά στο αυτοκίνητό μου.

Έχυσα δυο φορές τον καφέ μου, μια στο αυτοκίνητο και μια στο σπίτι, αλλά το τζόκερ δεν το κέρδισα.
Βέβαια δεν έπαιξα κιόλας.

Πέρασα απίστευτα όμορφες ώρες με την κόρη μου.
Γελάσαμε πολύ (καθόλου σπάνιο εδώ μέσα, απλά βρήκαμε το χρόνο να περιφέρουμε τα χάχανα κι αλλού).
Η φωτογραφία είναι από την επιστροφή μας στο σπίτι, όπου το "πάρτυ" συνεχίστηκε!
Μάνα και κόρη σε μεγάλα κέφια!
Η μάνα πίσω από το φακό...


Diary of Bliss:3η εβδομάδα!
Η πρόκληση της Κατερίνας


Ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι:

Βραβεία!

 Η Αθηνά  μου έκανε την τιμή να μου χαρίσει το παραπάνω βραβείο.
Πρέπει να πω 7 πράγματα για μένα.

1. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι άλλαξε στον blogger.
Όποιος κατάλαβε, παρακαλώ να μου πει!

2.Ναι, το ξέρω πως φθινοπώριασε, αλλά δε θέλω να βγάλω την υπέροχη φωτογραφία της Πάργας που στολίζει το blog μου.
Αν τη βγάλω τελικά θα την βάζω πάντα κάθε καλοκαίρι, γιατί για μένα σημαίνει πολλά παραπάνω από μια φωτογραφία.

3.Δεν ξέρω αν τέλειωσε η επέλαση των τούρκικων σήριαλ και φοβάμαι να ανοίξω τηλεόραση μην πέσω πάνω στην ηλίθια γλώσσα τους και χμμ.."σιχτιρίσω" πάλι το σύμπαν, ή πάνω στους ηλίθιους δημοσιογράφους και στους ακόμα πιο ηλίθιους πολιτικούς.
Ζω στη χώρα της φαιδρότητας κυριολεκτικά και άρχισε να μου τη δίνει εδώ και καιρό.
Δείτε ποιοι "μας εκπροσωπούν" στη βουλή και κλάψτε με μαύρο δάκρυ για τα χάλια μας!

4.Αν μου δινόνταν τώρα η ευκαιρία για ένα καινούριο ξεκίνημα σε άλλη χώρα θα την άρπαζα από τα μαλλιά, τόσο δυνατά που θα την ξεμάλλιαζα!

5.Μου τη δίνει που ο κόσμος χάνεται και οι "τοπικοί άρχοντες και όχι μόνο" "χτενίζονται" κι ετοιμάζονται να τα αρπάξουν πάλι!
Το μόνο που άλλαξε η κρίση είναι η ποιότητα της ζωής των ανθρώπων....κακά τα ψέματα, αλλά η ψυχολογία επηρεάζεται άσχημα από την αβεβαιότητα και την ανέχεια.
Αυτό που δεν άλλαξε και δε θα αλλάξει ποτέ είναι η κοροϊδία.
Το οικονομικό ξεβράκωμα των πολιτών θα συνοδεύεται πάντα από το χορό των εκατομμυρίων που στήνουν οι επιτήδειοι!

6.Θα ήθελα να μπορούσα να κοιμάμαι περισσότερο το πρωί!
Να μη χτυπάει το ξυπνητήρι..να σηκώνομαι όποτε θέλω!
Και μετά...ξύπνησα (με ξυπνητήρι βεβαίως βεβαίως).

7.Ξέχασα να ποτίσω τις ντοματιές μου λίγες μέρες, αλλά σιγά τα ωά...αυτές ξέχασαν να δώσουν ντομάτες!

 Χμμ..τώρα που τα διαβάζω, μάλλον γκρίνιαξα, παρά είπα 7 πράγματα για μένα..από την άλλη βέβαια και η γκρίνια (όταν δεν είναι μόνιμο κουσούρι) μπορεί να είναι καλή...εκτονώνεται η πίεση!


Η Εύη  χάρισε το παρακάτω γλυκό βραβείο σε όσους νιώθουν παιδιά.
Κι επειδή παρά τους αιώνες που κουβαλάω, πάντα μα πάντα θα νιώθω παιδί, το πήρα!



Η Irma μου χάρισε το επόμενο βραβείο.

Πρέπει να απαντήσω σε 11 ερωτήσεις  και τη συνέχεια να το δώσω σε 5 blogs με κάτω από 200 αναγνώστες.
Για να δούμε τις ερωτήσεις:

1. Τι σου αρέσει να φοράς πιο συχνά; 
Τζιν και μπλουζάκια!
Α, το καλοκαίρι φορέματα!

2. Τι διασκέδασες πιο πολύ; Σχολείο ή Πανεπιστήμιο;
Σχολείο.

3. Αγαπημένο Βιβλίο
Τα σταφύλια της οργής του Στάιμπεκ.

4. Ένα πράγμα το οποίο φοβάσαι;
Την αρρώστια.

5. Τι σε οδήγησε στο blogging; 
Η περιέργεια στην αρχή, η φωτογραφία μετά!

6. Αγαπημένο προϊόν μακιγιάζ; 
Συγκεκριμένη μάρκα δηλαδή;
Ελπίζω όχι, γιατί θα απαντήσω "σκέτα" κραγιόν.

7. Η πιο τρυφερή ανάμνηση;
Τι άλλο για μια μάνα;
Οι στιγμές που βλέπει για πρώτη φορά τα παιδιά της και τα πιάνει στην αγκαλιά της και τα φιλάει και από "ιδέα" γίνονται άνθρωποι....ό, τι πιο τρυφερό και μεγαλειώδες ταυτόχρονα μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος!

8. Τι προτιμάς; Ελαφρύ ή "βαρύ" μακιγιάζ;
Ελαφρύ!

9. Ένα πράγμα που σου αρέσει να κάνεις περισσότερο;
Διάβασμα!

10. Καμία Φοβία;
Υψοφοβία.

11. Κραγιόν ή Lipgloss;
Κραγιόν.

Ένα ξεχωριστό βραβείο μου χάρισε η airis.


Και είναι ξεχωριστό γιατί το δημιούργησε μόνη της και πριν το χαρίσει το στόλισε με όμορφα λόγια!
Δεν έχει κανόνες και η μόνη ερώτηση (που η απάντησή της είναι προαιρετική) είναι:
Αν είχα ένα βραβείο στα χέρια μου κι έπρεπε να το δώσω κάπου (στην πραγματική ζωή) σε ποιον θα το έδινα και γιατί. 
Αν εξαιρέσουμε τους γονείς μου που αξίζουν χιλιάδες βραβεία, θα το έδινα σε όλους τους Έλληνες που υποφέρουν, με την ευχή να βρούμε κάποια στιγμή όλοι μας το κουράγιο που μας λείπει και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ πίσω τις ζωές μας και το μέλλον μας από όλους τους χαρτογιακάδες που το επιβουλεύονται ελαφρά τη καρδία.

Η Γεωργία μου χάρισε το:
Πρέπει να πω 7 πράγματα για μένα, αλλά τα είπα ήδη παραπάνω...

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ.
Φυσικά, για να μη χαλάσω και την παράδοση τα αφήνω ελεύθερα να τα πάρουν όσοι τα επιθυμούν!
Αυτό το κάνω για δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως συμπαθώ πολλά περισσότερα blogs από όσα πρέπει να βραβεύσω και ο δεύτερος είναι πως κάποιοι δεν επιθυμούν βραβεία...
Με αυτό τον τρόπο νομίζω πως δε φέρνω κανέναν σε δυσάρεστη θέση.

Before bedtime...day 24
Με το που κρυώνει λίγο ο καιρός αρχίζω τα "ζεστά" μου.


3 things...day 24
Ο μελωδός κρέμεται στο ίδιο σημείο χρόνια.
Πότε ανάποδα (καλή ώρα), πότε ίσια!
Ο ήχος του είναι γλυκός  χάρη στα τρία ξύλα μπαμπού που χτυπάνε μεταξύ τους, αλλά και πάνω στο τέταρτο μικρότερο!


Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Green day 14 - Louros Messolonghi



Ένα κίτρινο κι ένα πράσινο φύλλο κρέμονται από το ίδιο κλαδί.
Το πρώτο βιάστηκε να ακολουθήσει το φθινόπωρο.
Το άλλο κλέβει λίγο ακόμα καλοκαίρι. 

On the same branch, a yellow and a green leaf. 
The first one welcomed the autumn really quickly while the second one tries to steal some time.

Linking to:  Fiona at {Green Day 14}



Λίγες φωτογραφίες (βουκολικές) από το Λούρο Μεσσολογγίου.







                                                                     
 
                                                             

                              {Green Day 14}